Nu Nomi bijna 3 is, vond ik het echt wel tijd worden om haar speentjes weg te doen. Een tijdje geleden probeerde ik het al eens, maar dat mislukte nogal. Ik vertelde haar voor het middagslaapje dat ze nu groot was en geen speentje meer nodig had. Daar was ze het totaal niet mee eens, en ze heeft net zo lang ‘Speen!’ gegild totdat ze haar speen weer terug had. Daarom besloot ik het deze keer anders aan te pakken.

Speentjes naar de baby’s

Deze keer probeerde ik het wat leuker te maken voor Nomi. Ik vertelde haar dat ze nu groot was, en dat speentjes voor baby’s zijn. Tot mijn verbazing vroeg ze meteen ‘Gaan mijn speentjes dan naar de baby’s?’. Daarmee bedoelt ze Stichting Babyspullen, waar veel andere oude spulletjes van Nomi en Lenn naartoe gaan. Niet dat ze oude speentjes inzamelen hoor, maar ik vond het prima dat ze dacht dat haar speentjes nu naar baby’s gaan.

Heel enthousiast begon ze al haar speentjes te zoeken en ze deed ze in een tasje. Ik vertelde haar dat ze nu een hele grote meid is, en dat ze een cadeautje zou krijgen als ze 2 dagen zonder speentje zou slapen. ‘Mag ik dan een klein babypopje?’ Die had ze een tijdje geleden bij Zeeman zien liggen en ze was er helemaal verliefd op. ‘Ja hoor, dat mag’.

Poging 1; mislukt

’s Ochtends vertelde Nomi nog heel trots dat ze nou groot was, en dat ze zonder speentje zou gaan slapen. Maar toen het tijd was voor het middagslaapje was ze opeens helemaal van gedachte veranderd. Ze werd helemaal hysterisch toen ze zich realiseerde dat ze écht zonder speentje moest gaan slapen, en ze krijste alles bij elkaar. Omdat ze Lenn wakker hield gaf ik het speentje toch maar…

Poging 2

Nadat ze had geslapen, hebben we er nog even over gepraat. Ze beloofde me dat ze ’s avonds wel echt zonder speen zou gaan slapen, en volgens haar was het een grapje dat ze zo ging huilen om haar speen (ja ja).

’s Avonds deden we nog een poging. Toen Bart thuis was vertelde ze meteen dat ze zonder speen ging slapen, maar ik had er nog niet zo heel veel vertrouwen in. We brachten haar naar bed, we zeiden bewust even niks over de speen… En ze vroeg er ook niet om. Ze heeft nog een tijdje zitten spelen en kletsen in bed, en uiteindelijk was het stil. ‘Is ze nou echt zonder speen gaan slapen?’ ‘Ja volgens mij wel!’. We waren allebei stomverbaasd.

Toch weer die speen

Midden in de nacht werd ze helemaal overstuur wakker. ‘Mijn speen! Mijn speen! Mijn speen!’. Ik probeerde haar te troosten, maar ze wilde maar één ding; dat stomme speentje… Omdat we net 2 dramanachten met Lenn achter de rug hadden wilde ik echt niet dat hij wakker zou worden, dus gaf ik haar het speentje maar weer.

’s Ochtends kwam ze op onze kamer met het speentje in haar hand. ‘Alsjeblieft mama. Speentje is voor baby’s.’ Ah, ze wil het dus toch wel. ’s Middags ging ze weer zonder speentje naar bed. Ze sliep niet, maar dat gebeurt wel vaker. Ze heeft lekker gespeeld en boekjes gelezen in bed, en ze vroeg niet meer om haar speen.

Ook ’s avonds ging het perfect. Het leek wel alsof ze het speentje al vergeten was. Doordat ze ’s middags niet had geslapen en we best een drukke dag had gehad, viel ze als een blok in slaap. De dag daarna ging het ook heel goed, en toen was het tijd voor haar cadeautje.

Cadeautje!

Niet iedereen zal achter deze manier staan, want in principe koop je je kind natuurlijk om. Maar ik vond dat dit wel beloond mocht worden, en daarom kreeg ze zondag haar pop. Ze was helemaal gelukkig, en toen we ’s avonds uit eten gingen, wilde ze hem meenemen. Ze vertelde helemaal trots dat ze haar speentjes weg had gedaan, en dat ze daarom nu een popje had gekregen.

Toen was het natuurlijk even spannend of het nog steeds goed zou gaan, want nu had ze het cadeautje al. Maar gelukkig vroeg ze niet meer om haar speen, en ze lijkt er nu echt vanaf te zijn!