Als je kind ongeveer 3 jaar is, krijg je weer een oproep om naar het consultatiebureau te gaan. Nomi’s derde verjaardag is alweer 3 maanden geleden en ik dacht eventjes dat ze ons vergeten waren. Maar uiteindelijk kregen we de brief, met een vragenlijst erbij. En dinsdag mochten we langskomen voor de controle en de ogentest.

De vragenlijst

De vragenlijst moet je vooraf invullen, en het schijnt dat deze per consultatiebureau verschillend is. Ik moest vragen beantwoorden over of Nomi wel eens driftbuien heeft (tja, welke peuter niet..), of ze behulpzaam is, of ze een goede vriend of vriendin heeft en of ze lief is tegen kleine kinderen.

Voorbereiden op de ogentest

Ik vertelde Nomi dat ze op het consultatiebureau een ogentest zou gaan doen en ik liet haar een filmpje zien van hoe dat ging. Nomi wordt graag overal goed op voorbereid, anders vindt ze dingen vaak erg spannend. In het boekje van het consultatiebureau staan de plaatjes die ze moeten benoemen, en dat hebben we ook even geoefend.

Wegen en meten

Net zoals bij de andere controles werd Nomi gemeten en gewogen. Maar mijn eigenwijsje wilde niet op de weegschaal. Lenn wel en ik hoopte dat Nomi het daardoor ook zou willen, maar helaas. De assistente heeft Nomi toen eerst gemeten en ze bleek 97,5 cm te zijn. Daarna wilde ze toch wel op de weegschaal, en die tikte 14,6 kilo aan. Hartstikke goed dus, terwijl Nomi de eerste 2 jaar te klein en te licht was volgens het consultatiebureau. Toen de assistente zei dat Nomi een grote meid was, was Nomi helemaal trots!

De controle

We moesten eventjes wachten en toen mochten we het kamertje van de verpleegkundige in. Lenn liep meteen naar het speelgoed, en Nomi wilde door mij getild worden omdat ze het spannend vond. Dat is één van de vele verschillen tussen Nomi en Lenn.

Nomi moest een viaduct en een trein nabouwen, een hoge toren bouwen en de blokken in de vormenstoof doen. Dat deed ze prima, en doordat ze iets leuks mocht doen werd het wat minder spannend voor haar.

Vervolgens namen we de vragenlijst door en de verpleegkundige vroeg of hoe het verder met Nomi ging. En er waren eigenlijk gen bijzonderheden.

De ogentest

Toen was het tijd voor de ogentest. Eerst moest Nomi even vertellen welke plaatjes ze in het boekje zag staan. Daarna mocht ze achterin het kamertje gaan staan met een bril op, waardoor ze maar met één oog kon kijken. ‘Mama jij moet mee.’ Prima.

De verpleegkundige wees de plaatjes aan en Nomi vertelde wat ze zag. Soms wist ze het even niet en keek ze mij aan. Maar stekeblind als ik ben, kon ik de plaatjes amper zien (misschien moet ik mijn bril toch eens wat vaker op doen). En ik mocht haar sowieso natuurlijk niet helpen. Uiteindelijk kwam ze de ogentest goed door, en mochten we gaan.

In de wachtruimte mocht Nomi nog een kleurplaat uitzoeken ‘omdat ze zo goed haar best had gedaan’. Ze was hartstikke trots en ze zei dat ze papa wilde vertellen dat ze het heel goed gedaan had. Vervolgens gingen we naar huis, en nu hoeft ze nog maar 1 keer naar het consultatiebureau!