Sinds een paar weken is Nomi ontzettend aanhankelijk. Kon ze zich een tijdje geleden nog heel goed zelf vermaken met speelgoed, nu kan ze opeens niks meer zonder mama. Ze wil continu bij me zijn, ze hangt aan mijn benen en als ik één seconde ergens ben waar ze me niet ziet, zet ze het op een krijsen.
Ze zeggen dat het een fase is en daar ga ik dan maar vanuit, maar het is wel lastig. Zelfs als Bart met haar aan het spelen is komt ze soms opeens naar mij toe kruipen. Ze wil ook opeens weer knuffelen en het liefst is ze niet verder dan een meter bij me vandaan. Heel gezellig hoor, maar soms ook wel lastig.
Want soms wil ik ook eventjes iets kunnen doen. Een blogje typen bijvoorbeeld. Als ik achter mijn laptop zit, probeert ze zelf op mijn schoot of op de stoel naast me te klimmen. Vervolgens slaat ze bijna mijn toetsenbord aan diggelen en daar zit ik natuurlijk ook niet op te wachten. Wat wel goed werkt, is om haar in de kinderstoel te zetten. Dan zit ze dichtbij mij en dan zit ze toch gewoon zelf te spelen.
Maar toch zou ik wel graag willen dat ze zichzelf eventjes kan vermaken. En als ik eerlijk ben, heb ik geen idee hoe ik daarvoor kan zorgen. Oké, dit schijnt dus een fase te zijn en het gaat vast wel weer over, maar toch vind ik het lastig.
Sommige mensen zeggen dat ze teveel bij mij is. Misschien is dat ook wel zo, maar ze gaat regelmatig spelen bij mijn moeder en schoonmoeder. Als ik weg ben is alles goed en speelt ze daar gewoon leuk. Maar als ik haar weer ophaal, wil ze weer alleen maar mama. Ik mag dan niet naar boven te lopen om haar spullen te pakken, dan gaat ze huilen (ik doe het toch, want als ik haar helemaal laat bepalen wat ik wel en niet doe, zijn we nog veel verder van huis).
Nou is dit voor mezelf geen ramp, het is soms alleen een beetje lastig. Maar voor haarzelf en voor anderen lijkt me dit veel vervelender. Ik heb er al wat dingen over gelezen, maar toch snap ik nog niet helemaal waar dit nou vandaan komt. Dus als iemand het weet, let me know!
Herken je dit? En hoe ga (of ging) je ermee om?
Onze dochter is nu 15 maanden en ik herken jouw verhaal voor een heel groot deel. Zij speelt gelukkig wel alleen, maar is ook heel aanhankelijk naar haar papa of mij. Ik kan haar perfect bij iemand ‘achterlaten’ of iemand hier komen laten oppassen. Zelfs als ze die persoon voor het eerst ziet is er dan geen probleem, ze speelt vrolijk dan. Tot en met dat papa of ik binnen komen … dan mag die andere persoon haar niet meer knuffelen of oppakken of eten geven of wat dan ook. Zij gaat nochtans wél 3 dagen per week naar de kinderopvang. Ik denk dat het eerder gewoon een beetje aard van het kind is …
Het lijkt me ook lastig voor haarzelf inderdaad. Mijn neefje had een fase dat hij alleen maar bij zijn vader wilde zijn als hij wist dat hij in de buurt was. Uiteindelijk is dat na een paar weken/maanden gewoon over gegaan en was alles weer prima.. Of je er echt iets aan kan doen weet ik niet.
Het is inderdaad vast een fase. Waarschijnlijk is ze aan het groeien en zoekt ze daardoor de veiligheid van haar moeder. Zo gauw ze haar evenwicht terug heeft gevonden wordt het vast weer minder.
Hier is er ook zo´n meisje. Ik vind het aan de ene kant heel lief dat ze veel bij mij wil zijn, maar ik vind ook dat ze zelf moet kunnen spelen. Als ik aan het bloggen ben bijv. zit ze de hele tijd aan me te trekken, dat schiet natuurlijk niet zo op. Ik wijt het nu nog aan haar speelgoed, haha. Dat kan jij natuurlijk niet, Nomi is al 1. Yarah word bijna 1 en dan denk ik, dan gaat dat vast beter. Ik hoop het maar. Ik heb verder ook geen idee hoe dat anders moet.
Pfoe, ik kan me voorstellen dat dit lastig is om continu elke dag te kunnen verdragen! Maar gelukkig is het een fase 🙂
Herken mezelf erg in je artikel. Mijn dochter is altijd al een fan van mama geweest. Alles wat mama doet wilt zij ook. Sommige momenten erger dan de ander. Sinds ze naar de kinderopvang gaat is het wat minder. Maar zodra ze moe is moet ik soms echt plannen aan de kant schuiven omdat ze continu op mijn schoot zit. Wat bij ons helpt gewoon in het zicht blijven en vertellen dat ik even ga stofzuigen bijvoorbeeld. Voorheen had ik haar om mijn arm en zo deed ik dan het huishouden. Nu is dat gelukkig niet meer. Succes!
Hier ook zon dochter van 9.5 maand. Pittig hoor! Aan het einde van de dag ben ik gebroken. Maar goed, het is een (erg lange?) fase maar gaat over. Ik snap om heel eerlijk te zijn niet hoe je je kindje kan laten huilen. Ze heeft jou waarschijnlijk gewoon nodig. De geborgenheid etc. Huilen is het enige signaal dat ze kan geven om te laten weten dat ze iets zeer onprettig vind. Is toch zielig dat er dan niet gereageerd wordt? Het is niet dat kids van deze leeftijd kunnen manipuleren oid (alhoewel door cb en in westerse landen beweerd word van wel).
Als ik haar laat huilen, is dat een paar minuutjes. Op dat moment had mijn schoonmoeder haar op de arm en ik liep even snel naar boven. Die geborgenheid had ze dus wel, alleen even niet van mij.
Oh maar dan is het niet laten huilen, toch?
Ik vind het wel vermoeiend hoor… Mijn dochter kan zichzelf sowieso niet echt vermaken. Hoop dat dat nog komt?!
Heel herkenbaar! Ik werk 3 dagen. De dagen dat ik thuis ben en ik even op de computer wil, komt onze dochter direct naar de stoel kruipen en om aandacht vragen. Het liefst wil ze dan op schoot. Ook als ik haar even in de box zet kan ze heel boos worden. Mij ons werkt het het beste om haar dan maar gewoon even te negeren en andere dingen te doen. Of even naar boven lopen, dan gaat ze vanzelf voor zichzelf spelen.
Och.. Welkom bij de club! Luka heeft er nu al bijna een maand last van en dat ook terwijl die geregeld bij anderen is. Persoonlijk denk ik niet dat het daarmee te maken heeft (te veel bij jou) maar meer met het leren loslaten. Ik heb gelezen dat veel ‘Kiekeboe’ spelen helpet want zo leren ze dat papa en mama weer terugkomwn. Wat ik er zelf aan doe? Niets! Als die bij me is pak ik hem op, knuffel en kus hem. Vervolgens probeer ik hem af te leiden met speelgoed. Vaak gaat dit ook goed & speelt die even 20 min of langer. Als het echt niet wil en ik moet echt even naar boven of naar de wc, dan zet ik BabyTV aan, geef hem rozijntjes en is het weer half uur goed. Het is naar maar onthou ‘het is een fase, het is een fase.. ‘ Voor ze 18 zijn is het vast over ?
Zo herkenbaar. Ik heb ook een aanhankelijke baby. Ik denk ook dat het veel met het karakter van je kindje te maken heeft hoor en niet alleen maar vanwege het feit dat jij/we vaak met onze kindjes bezig zijn. Jake heeft echt het karakter van zijn vader en die is ook lekker gezellig en knuffelig. Je kan je kind niet genoeg met liefde verwennen hoor. Er is niks mis met een knuffelbaby 🙂 (ondanks het feit dat het niet altijd uitkomt voor jou haha..)