hart gehad. Als zij twee weken later naar de dokter was geweest, was zij er
niet meer geweest. Zij stond ook op een wachtlijst voor een nieuw hart. In die
periode hielp mijn oma mijn moeder met mij en mijn broertje. Gelukkig is mijn
moeder door middel van medicijnen zo goed als weer genezen.Toen ik op de middelbare school kwam, hoorde ik bij de populaire meiden op
school. Vlak voor de zomervakantie kreeg ik ruzie met een van die meiden en
toen de scholen weer waren begonnen, heeft zij veel van die meiden tegen mij
opgezet waardoor ik heel erg gepest ben.
jongen waarmee ik had afgesproken. Deze jongen heeft dingen gedaan, die je als
14 jarige nog niet hoort te doen. Ik had een paar weken daarvoor voor het eerst
met een jongen gezoend. En na deze afspraak met die jongen was ik geen maagd
meer. Ik heb dit eigenlijk jaren lang weg gestopt.
tegenzin ging ik naar school. Ik heb mij in die periode nooit gelukkig gevoeld en ben toen ook veel
aangekomen. Toen ik 17 jaar oud was, heb ik mijn moeder voor het eerst verteld over wat
er met die jongen is gebeurd. Ik heb hier eerder nooit over kunnen praten. Ik heb toen bij jeugdzorg gelopen
om hier over te praten. Dit was moeilijk maar heeft mij geholpen het te
accepteren. Hierdoor heb ik het schuldgevoel wat ik had van me af kunnen
zetten.
Ik voelde me nog wel ongelukkig, ik heb vaak gedacht om er een einde aan te maken.
Dit heb ik toch nooit gedaan. Maar als ik toen de keuze zou hebben om te
overlijden of verder te leven, zou ik hebben gekozen voor het eerste. Niet veel mensen wisten hier van. Ik kwam over als gelukkig meisje, sociaal,
lang leven de lol. Ik droeg een masker. Maar wanneer ik thuis was en in mijn bed
lag, huilde ik.
Toen ik 21 jaar was kwam mijn oma te overlijden. Zij was als een moeder voor mij.
Deze klap kon ik niet verwerken. Alles van de jaren ervoor had ik opgekropt.
Maar dit was de druppel. Ik kreeg de eerste twee weken na het overlijden geen
hap door mijn keel. Ik had letterlijk een brok in mijn keel. Toen ik na twee
weken zag dat ik was afgevallen, ben ik dit vol gaan houden. Niet met de keuze
om anorexia te kweken. Deze ziekte wordt door veel mensen gezien als
aandachttrekkerij. De aandacht in de media van dunne meiden et cetera. Ik zelf had
dit beeld ook over deze ziekte. Het idee dat deze ziekte een ziekte was om
aandacht te krijgen.
Nu ik dit zelf heb meegemaakt neem ik deze woorden terug. Anorexia is een geestelijke ziekte die je lichamelijk en geestelijk kapot
maakt. Je leeft in een soort van psychose, het is een ziekte die er langzaam insluipt
zonder dat je het door hebt. Pas wanneer het (te) laat is, dringt het tot
je door dat je niet kunt stoppen met niet eten.
Het afvallen begon met letten op mijn eten, steeds minder eten, tot het
intensief sporten, het gebruiken van laxeerpillen en het uitspugen van mijn
eten.
Hoe blij ik was met elke afgevallen kilo. Iedere keer had ik een streefgewicht
in mijn hoofd, wanneer ik dat gewicht haalde was het niet genoeg. Ik moest meer
afvallen. Het enige waarmee ik bezig was met eten. Of eigenlijk niet eten. Ik
dacht aan niets anders. En dat is waar anorexia omgaat. Niet om het afvallen,
maar om het niet hoeven na te denken over andere dingen. De controle over iets
hebben.
Ik kreeg complimenten hoe knap het was dat ik afviel, ik was namelijk iets tezwaar. Ik woonde die tijd samen met mijn ex vriend. Hij had het niet door want
werkte overdag. Ik werkte zelf ook, maar in de thuiszorg. Ik had ’s morgens een adres en in de
middag, dus tussen de middag hield ik mijn pauze thuis. Niemand lette op wat
ik deed. Ik sportte 4 a 5 keer per week. Hier deed ik cardio en zorgde ervoor dat
ik rond de 700 a 900 calorieën per dag verbrandde. Calorieën die ik niet eens
binnen kreeg.
’s Morgens at ik niks, tussen de middag at ik fruit. En ’s avonds alleen groente en op
het laatst een beetje magere yoghurt. Ik kreeg per dag rond de 300 calorieën
binnen. Als ik meer at, braakte ik dit uit. Ik kon dit zonder geluid, dus
niemand die dit hoorde.
Toen ik zo vermagerd was, vroeg mijn ex waarom ik mij dit zelf aan deed. Hij
snapte het niet. Niemand snapte het. Ik deed niks meer, kwam nergens meer. Ik zonderde mezelf af van alles en iedereen.
Het ging uit met mijn ex, door andere problemen dan anorexia, het liep al heel
lang niet goed tussen ons. Ik ging weer thuis wonen. Mjjn moeder wist zich geen raad. Ze probeerde mij te
laten eten. Ik at, telde de calorieën en als ik boven de 300 calorieën kwam
spuugde ik het weer uit. Geluidloos, onder de douche of in plastic zakjes die
ik later weggooide.
In 8 maanden tijd ben ik van 89 kilo naar 48.5 kg gegaan met een lengte van 175
cm had ik zwaar ondergewicht. Ik werd niet meer ongesteld, mijn haren vielen uit, mn botten kon je tellen, ik
was bleek, had hartkloppingen,kringen onder mijn ogen.
Ik voelde niets meer, voelde me niet ongelukkig of gelukkig. Als iemand zou
zeggen dat hij zou trouwen en zo gelukkig was boeide mij het niet. Net zoals
dat iemand zou zeggen dat hij ongeneeslijk ziek zou zijn. Het boeide me niet.
Alles valt uit, de energie die ik binnen kreeg zie zorgde er voor dat mijn hart
het bleef doen. Al het andere viel uit, zo ook mijn gevoel.
Dat ik nooit ben flauw gevallen is een raadsel! Ik werkte namelijk nog steeds.
Mensen vroegen of ik ziek was, of zeiden het tegen mijn moeder.
Op een avond hoorde ik mijn moeder aan de telefoon tegen mijn tante
zeggen, dat als dit zo door zou gaan zij mij dood in mijn bed zou vinden. Dit
deed mij wel wat..
Ik zou toen ook beginnen met een nieuwe baan in het nieuwe jaar. Bij mij
draaide de knop op. Ik wist dat dit niet goed was en dat ik hulp nodig had.
Ik maakte een afspraak bij de dokter, en vertelde dat ik niet meer kon eten. Ik
kon het gewoon echt niet. Dan krijg je te horen dat je een eetprobleem hebt,
wat ik diep van binnen wel wist. Met de naam anorexia. Ondanks dat ik wist dat
het niet goed met mij ging, kwam dit hard aan. Alsof ik een klap in mijn
gezicht kreeg.
Ik werd doorverwezen naar een diëtiste. Hier kreeg ik een gesprek. Zij wou mij
behandelen door mij twee keer in de week te laten komen en mij doelen te geven.
Ik gaf meteen aan dat dat mij niet zou lukken. Dat ze mij kon zeggen dat ik dit
en dat moest eten. Maar ik wist dat ik dat niet ging doen. Omdat ik het niet
kon.
Zij verwees mij door naar een kliniek voor eetproblematiek. Ik zou in een
traject komen van drie maanden, om vervolgens voltijd opgenomen te worden. Deze
drie maanden zou ik iedere maandag langs moeten komen.
Ik zat hier met een groep van 8 meiden. Ik dacht nog wat zijn die meiden dun.
Tot we ons allemaal moesten wegen en ons gewicht op het bord moesten schrijven.
Ik woog op één meisje na het lichtst van allemaal!
Ik zag al die dunne meiden, maar van mezelf zag ik het niet. Mijn zelfbeeld was
compleet verkeerd. Als ik nu foto’s van toen zie, schrik ik me dood. En ik kan me zo goed herinneren dat ik mezelf op dat moment zo dik vond
als ik naar de foto keek.
Het was een lange strijd van drie maanden, met doelen. Terugvallen en liegen, liegen
vooral tegen mezelf. Opschrijven dat ik meer at dan dat ik deed, enzovoort. Tussendoor kregen we een gesprek, hierbij zeiden ze wat na dit traject zou
volgen.
Ik wist dat ik mij beter voelde. Maar zij dachten dat ik echt voltijd opgenomen
moest worden. Ik weigerde dit. Ik wilde terug naar de diëtiste/psycholoog om
daar verder te gaan voor 2 keer per week.
Na deze 3 maanden strijd met vallen en opstaan had ik een bmi die voor hun goed
was. Nog steeds te licht voor mijn lengte maar geen ondergewicht meer! ik mocht
mijn behandeling voortzetten naar twee keer per week. Dit heeft nog vijf a zes maanden geduurd.
Ik kreeg antidepresiva wat mij zo geholpen heeft om dat nare ongelukkige
gevoel te verminderen.
Ik zette alles op alles om te genezen. Dit heeft zeker nog drie a vier jaar geduurd. En ik heb nog wel eens dagen gehad
dat ik niets at. Maar daarna at ik weer en bleef zo netjes op gewicht.
Nu ben ik gelukkiger dan ooit! Ik zit niet meer aan de
antidepresiva. Ik heb dit jaar een kindje gekregen. Dit is het mooiste wat
mij is overkomen en geeft mijn leven weer zin! Zonder hem zou ik niet weten of
ik ooit gelukkig had geweest.
Een erg bijzonder verhaal!! En wat knap dat je dat hier zo op het Internet komt delen. Goed om te lezen dat na een enorme strijd je je nu beter en sterker voelt. Dat je kunt genieten van je kleine wezen.
Helaas herken ik mezelf hier in…in het creëren van een eetstoornis en waarom zoiets tot stand komt. Het is heel heftig. Gelukkig zijn bij mij mensen geweest die keihard op de rem hebben getrapt toen het nog niet te laat was. Mijn haar viel dan wel uit, ik was moe, duizelig, enorm zwak en had veel paniekaanvallen..Maar gelukkig ben ik ook nooit flauwgevallen en gaat het nu beter.
Wat knap dat je je verhaal hier zo deelt! Het lijkt mij echt heel moeilijk om een eetstoornis te overwinnen, superknap dat je dat hebt gedaan en zo fijn dat je nu ook een kindje hebt waar je van kunt genieten!
Fijn dat het uiteindelijk goed is gekomen! Ik heb een jeugdvriendin verloren aan anorexia.
Huisvlijt
Knap van je dat je je verhaal zo durft en kan delen, het is heel erg moeilijk. Ik veel er niet veel over zeggen, maar ik weet precies wat je hebt meegemaakt, omdat ik het ook heb gehad. Ik vind het zo fijn dat je nu een kindje hebt en je lekker kan genieten!<3
Knap dat je je verhaal hebt opgeschreven! En onwijs knap dat je de anorexia hebt overwonnen! Je mag heel erg trots zijn op jezelf!
Onwijs knap van jou… Heftig verhaal. Jij bent sterk en je mag heel trots zijn op jezelf.
Wauw, wat een eerlijk verhaal! Heftig maar echt fantastisch dat je het overwonnen hebt! Een hele diepe buiging 🙂