Toen Nomi een baby was, heb ik er een tijdje in geloofd; de sprongetjes van ‘Oei, ik groei’. Nomi was over het algemeen een makkelijke baby, maar soms had ze moeilijke periodes. Ik zocht dan op of het een sprongetje kon zijn, en soms bleek dat te kloppen. Nu ik wat meer ervaring heb met het moederschap, begin ik toch sterk te twijfelen aan die sprongetjes.
Sprongetjes
Volgens ‘Oei, ik groei’ zijn de sprongetjes verbonden aan je uitgerekende datum. Nomi zou daardoor een week later in de sprongetjes komen, want ze is met 39 weken geboren. Toen ze 5 weken oud was, leek ze voor het eerst last te hebben van een sprongetje. Ik las me in en ik dacht ‘ah, het 5 weken sprongetje!’. Eigenlijk zou ze die pas een week later moeten hebben, maar het klonk allemaal vrij herkenbaar, en ik geloofde erin. Achteraf gezien was het waarschijnlijk helemaal geen sprongetje, want toen we besloten om een speentje voor haar te kopen, was het over.
6 maanden sprong
Vervolgens sloeg Nomi wat sprongetjes over, maar ze leek wel een 6 maanden sprong te hebben. Althans, dat dacht ik toen. Waarschijnlijk wilde ik er gewoon graag in geloven, want dan was er tenminste een reden voor haar gedrag. Nu denk ik dat ze gewoon nogal gefrustreerd was. Ze wilde graag zitten, maar dat lukte nog niet goed. Ook wilde ze tijgeren, maar ze kwam niet vooruit. Toen het haar wel lukte was ze een stuk minder gefrustreerd. Niks sprongetje dus, ze wilde gewoon dingen die nog niet lukten.
Lenn
Bij Lenn is er geen touw aan vast te knopen qua sprongetjes. In het begin probeerde ik er wel eens in te geloven, maar toen had het huilen vooral te maken met krampen en koemelk. Hij is na 41 + 1 weken geboren, dus rond de 4 weken zou hij zijn 5 weken sprong moeten hebben. Dat was het moment dat ik stopte met het eten en drinken van koemelk, en Lenn was juist vrolijker dan ooit.
Later dacht ik dat hij in de 6 maanden sprong zat. Waar ik toen niet bij nadacht (en achteraf is dat best dom) is dat hij toen naast de borstvoeding wat kunstvoeding kreeg, omdat ik niet genoeg melk had. Ik dacht dat hij er tegen kon, want via de borstvoeding had hij er geen last van. De 6 maandensprong leek nooit meer over te gaan, totdat hij dieetvoeding kreeg. Geen sprong dus, maar hij had last van zijn voeding.
Houvast
Ik vond het best fijn om in de sprongetjes te geloven, want het gaf een soort houvast. Je gaat er namelijk vanuit dat het normaal is, en dat het vanzelf weer overgaat. Pas bij Lenns ‘6 maanden sprong’ werd ik wakker geschud. Het zijn helemaal geen sprongetjes, bij Lenn niet en bij Nomi ook niet. Er zit gewoon iets anders achter. Frustratie, last van de voeding, last van tandjes, verlatingsangst..
Verlatingsangst
Lenn had laatst weer een beetje een moeilijke periode, hij wil ’s avonds namelijk niet slapen. Zo gauw hij zijn bed zag ging hij jengelen, en als hij doorhad dat hij echt moet gaan slapen, is het huilen. Heel sneu (en vrij vermoeiend), maar hij moest ’s nachts toch slapen. Ik probeerde om hem bij ons in bed te laten slapen, maar dat was geen succes. Meneertje wilde namelijk niet liggen, en alleen maar spelen. Toen heb ik hem dus toch maar in zijn eigen bed gelegd. Het kost flink wat traplopen, want ik wil hem niet laten huilen zonder dat ik bij hem ben geweest, maar het ging uiteindelijk wel weer over.
Dreumesgedrag
Verder krijgt Lenn nogal een eigen wil. Hij is me ontzettend aan het uitproberen, hij houdt totaal niet van het woordje ‘nee’, en hij wordt wat sneller boos dan eerst. Ik las laatst iets over een 13 maanden sprong, en dat leek best wel te kloppen. Maar ten eerste begon het al toen hij 11 maanden was, en ten tweede denk ik dat het gewoon dreumesgedrag is. Hij heeft ontdekt dat hij het niet overal mee eens hoeft te zijn, en dat laat hij nogal merken. Het opvoeden is nu dus echt begonnen.
Onzin
Ik geloof er dus niet meer zo in, die sprongetjes. Ieder kind heeft periodes waarin hij of zei niet zo makkelijk is. Lenn had het laatst een tijdje, en Nomi zit vol in de peuterpuberteit, dus zij is ook niet altijd makkelijk. Maar sprongetjes? Nee, volgens mij is dat gewoon onzin.
Geloof jij in de sprongetjes?
Hier zitten we nu midden in de “ik heb nergens geen zin in fase” heel fijn want ze wil niet spelen, eten, mee naar de winkel etc.. tja kwestie van pick your battles voor mama want deze fase duurt al een week?
Ik denk dat het gewoon heel erg per kindje verschilt. Ik wilde ook niet mee gaan in die sprongen, maar ik kan niet anders dan toegeven dat mijn dochtertje ze toch echt heeft. Keer op keer herken ik het gedrag weer en als ik het dan op zoek klopt het precies. Na 1,5 jaar heb ik er volgens mij eentje gemist aan het begin.. ze slaapt tijdens een sprong slechter, overdag is ze heel aanhankelijk, ze heeft een kort lontje.. en het meest bijzondere nog is dat ze altijd super graag in bad gaat, maar tijdens een sprongetje is het drama in bad alsof ze het doodeng vindt… ze wil echt niet! Zodra de sprong over is, vindt ze het weer heel leuk en wil ze soms meerdere keren per dag zelfs in bad haha! Na een sprongetje zie ik ook heel duidelijk dat ze weer nieuwe dingen kan en probeert. Ik ben er verder niet heel veel mee bezig, maar herken het dus wel elke keer weer. En wat je zegt.. ik merk dat ik het fijn vind dat ik het ergens aan kan linken, vooral omdat ik dan weet waar we aan toe zijn, dat het weer over gaat en ik kijk er dan altijd extra naar uit om te zien welke nieuwe dingen ze weer gaat laten zien daarna!
Ik houd op een kalender bij wanneer ze iets nieuws zegt of kan en als er tanden doorgekomen zijn, met het jaartal er achter. Het is wel grappig om te zien dat de meeste dingen geschreven staan wanneer ze weer een sprong gehad heeft. En zelfs de meeste tanden en kiezen kwamen echt door na een sprong, terwijl ze al een tijdje eraan zaten te komen. Misschien was het toeval, maar het leek net alsof het lichaam eerst energie nodig had voor de sprong en daarna weer energie had voor de tandjes.
Mentale sprongen zijn wetenschappelijk bewezen door verschillende studies. Dus een kern van waarheid zal zeker niet ontbreken. Echter zijn alle kinderen anders en ontwikkelen kinderen ieder op hun eigen manier.
Maar helemaal onzin is het dus zeker niet, misschien wel de manier waarop het beschreven wordt in Oei ik groei.
Een vriendin van mij werkt op een consultatie bureau, daar worden ze helemaal gek van die sprongen….Wetenschappelijk is het onzin. En moeders kunnen er enorm onzeker van worden…