‘Mama Lenn pakt af!’ ‘Mimi nee!’ ‘Mama Lenn doet …’ De rest versta ik niet omdat ze keihard ‘muziek’ maakt op haar xylofoon. Wat heb ik al vaak spijt gehad dat we dat ding kochten. We kochten hem voor haar toen ze 9 maanden was. Super schattig, dachten we, dan kan ze lekker muziek maken. En toen was het ook schattig. Maar my god, wat verafschuw ik dat ding soms.

Oh nee, wordt het zo’n dag?

‘Lenn doet mij na! Niet mij nadoen Lenn!’ En de grap is; terwijl ze dit zegt doet ze zelf juist haar nicht na. Zij zegt dit regelmatig tegen Nomi. ‘Mama? Taart?’ ‘Nee Lenn, we hebben geen taart.’ ‘Ja taart!’. Ehm, nee. Lenn gooit zichzelf op de grond en doet alsof de hele wereld vergaat.

Soms heb je van die dagen… Niks is goed, ze zeuren overal om, ze maken continu ruzie… En ik begin serieus na te denken om ze een dagje per week naar het kinderdagverblijf te brengen. Dan zou ik wat meer tijd hebben om te bloggen en even een beetje rust in huis is ook niet verkeerd. Dat werkt toch ook wel fijn 😉  Maar ach, over twee maandjes begint Lenn op de peuterspeelzaal. En in november gaat Nomi al naar de basisschool…

5 minuutjes voor mezelf… Op de wc

Uiteindelijk zijn Nomi en Lenn boos op elkaar én op mij. ‘Lenn ik ga nooit meer met jou spelen!’ Gevolgd door ‘Mama ik vind jou niet meer lief!’ Gezellig… Ik sneak even naar de wc. Dat vertel ik ze niet, want als ze door hebben dat ik op de wc ben, gaan ze sowieso mee. Zo. Deur op slot en even rust. Ik hoor dat Lenn stopt met huilen en hij roept ‘Klaar!’. Hij vertelt het altijd even als hij klaar is met huilen.

Heerlijk zeg, die rust. En wat doen Nomi en Lenn? Die zijn gezellig aan het kletsen met elkaar. Ik hoor ze samen spelen en lachen en blijkbaar is er niks meer aan de hand. Misschien moet ik dit maar vaker doen.

Even rust nemen is zo gek nog niet

Terwijl ik mezelf nog steeds heb opgesloten, probeer ik te verklaren waarom nu opeens alles weer goed is. Bemoei ik me te veel met ze? Moet ik het ze het wat vaker zelf laten oplossen? Dat wil ik wel, maar als ze me zien en er is iets, komen ze ook naar me toe. Bij alles wat er gebeurt roept Nomi meteen ‘Mama!’. Maar als ik er niet ben, lossen ze het zelf dus op…

Eerst voelde ik me wel een beetje een loedermoeder hoor, toen ik de deur op slot draaide. Maar misschien is het zo gek nog niet. Nomi en Lenn kunnen even niet meer tegen me zeuren en opeens waren ze weer gezellig aan het spelen. En ik? Ik vind het ook helemaal niet erg om even 5 minuutjes ‘pauze’ te hebben!

Zeg eens eerlijk, sluit jij jezelf wel eens op om even rust te hebben?