Hoera, vandaag is Lenn twee jaar geworden! Het is alweer twee jaar geleden dat hij na een bevalling van 20 uur met een keizersnede ter wereld kwam. Wat was ik blij dat hij er was! Na 41 weken en een dag zwanger te zijn geweest, een slapeloze nacht door de weeën, artsen die niet wisten of hij het nog wel fijn had in mijn buik… Was hij er eindelijk op 22 juli 2016 om 13.36 uur!

Twee jaar geleden alweer

Dat kleine hummeltje heeft het me niet altijd makkelijk gemaakt. Dat begon tijdens de zwangerschap al, toen ik hem niet meer voelde bewegen. Vervolgens bleek hij dipjes in zijn hartslag te hebben, waardoor we een uitgebreide echo van zijn hart kregen. Gelukkig bleek alles goed te zijn.

Vervolgens besloot Lenn dat hij het nog wel erg fijn had in mijn buik. Ondanks dat ik vanaf 36 weken al voorweeën had, bleef hij lekker zitten. De uitgerekende datum ging voorbij en bij de gynaecoloog spraken we af dat ik bij 41 weken ingeleid zou worden. ‘Maar de kans is heel groot dat hij er dan al is, hoor!’ Ja ja, dacht ik. Ik had er geen vertrouwen in dat hij nog vanzelf zou komen.

Ingeleid worden bij 41 weken

En ik had gelijk. Op wat voorweeën na gebeurde er helemaal niks. Toen ik 41 weken zwanger was, kreeg ik een ballonnetje ingebracht die voor ontsluiting zou moeten zorgen. Dat deed hij niet, ik kreeg alleen maar weeën. Wat een hel. En het werd nog erger toen ik hoorde dat het ballonnetje helemaal niks deed. Pas toen het ballonnetje eruit werd gehaald, kreeg ik wat ontsluiting.

Uiteindelijk waren we heel wat uren en een ruggenprik verder. Ik zat op 5 centimeter en Lenns hartslag begon een beetje te dippen. Niet zo erg dat de alarmbellen gingen rinkelen, maar wel erg genoeg dat de gynaecoloog zei ‘als je over 2 uur niet op 6 a 7 cm zit, wordt het een keizersnede. Hij moet namelijk wel binnen een paar uur geboren worden’. Twee uur later had ik nog steeds 5 centimeter ontsluiting en toen ging het heel snel. Een half uur nadat we naar de operatiekamer gingen, was Lenn er al!

Daar was hij dan

Lenn was 4280 gram en 54 centimeter groot. We wisten al dat hij groot zou zijn en ik dacht nog ‘het is maar goed dat hij niet door mijn hoo-ha geboren is’. Wat was ik blij dat hij er ein-de-lijk was!

Van moeilijke baby naar makkelijke dreumes

Moeilijke baby’s worden makkelijke kinderen, hoor je wel eens. En wat bleek dat te kloppen. Na Lenns koemelkallergie, reflux, hele nachten wakker zijn en huilen, huilen, huilen, werd hij een ontzettend makkelijke dreumes. Ondanks dat de peuterpuberteit al een tijdje begonnen is, vind ik hem echt zo makkelijk. Hij protesteert wel eens, maar hij is nooit lang boos.

‘Néé lopen!’ roept hij wel eens als we boodschappen gaan doen. Dat wil ik niet hebben, want hij pakt alles wat hij pakken kan. ‘Nee Lenn, je gaat in het karretje’. Even moppert hij, maar na een halve minuut lacht hij alweer. Dat is heel typisch voor Lenn, hij blijft niet boos (in tegenstelling tot Nomi die een half uur later nog steeds ‘Ik vind jou helemaal niet lief meer mama!’ roept).

En nu is hij een peuter!

Ik moet toegeven dat ik de peuterfase ontzettend leuk vind. Hoewel baby’s en dreumesen heel erg schattig zijn, kun je met een peuter wat meer. Ze beginnen steeds meer te kletsen, krijgen steeds meer een eigen persoonlijkheid en tja, ik ben gewoon wel blij dat hij nu een peuter is. Tijdens moeilijke periodes heb ik regelmatig geroepen dat ik niet kon wachten tot hij twee zou zijn.

En die tijd is nu aangebroken. En wat ben ik benieuwd wat zijn peutertijd ons allemaal gaat brengen!