Op dit moment is Lizzy heel gelukkig. Ze woont samen met haar vriend en ze brengt haar dagen vooral bloggend door. Maar dat is niet altijd zo geweest, want wat weinig mensen weten is dat ze vroeger heel erg is gepest. Vandaag vertelt ze haar verhaal.
Lizzy is niet mijn echte naam, maar ik blijf liever anoniem. Toch wil ik graag mijn verhaal vertellen om meer aandacht te vragen voor pesten.
Het begon in groep 6. Ik was een doorsnee meisje en ik heb nooit goed begrepen waarom ze mij uitkozen om te gaan pesten. De jongens in mijn klas maakten steeds vaker flauwe opmerkingen, ze zeiden dat ik stom, dom en lelijk was. Ik had eerst nog veel vriendinnetjes, maar tegen hen werd gezegd dat ze niet meer met mij moesten gaan spelen. Jullie weten vast wel dat kinderen erg beïnvloedbaar zijn, en mijn vriendinnetjes wilden als snel niet meer met mij spelen.
Ik had nog één vriendinnetje; Anna. Maar omdat ze mij pestten, begonnen ze haar ook te pesten. Ik vond school niet meer leuk, maar na schooltijd sprak ik vaak met Anna af en dat vond ik wel heel erg leuk. Op deze manier kwamen we de basisschooltijd nog redelijk goed door.
In groep 8 kregen Anna en ik te horen dat we op de middelbare school niet bij elkaar in de klas zouden komen. Anna ging een niveau hoger doen en ik vond het heel erg. Ik was bang voor de middelbare school, bang dat ik weer gepest zou worden.
De eerste weken ging het goed. Ik was vrolijk en ik vond het leuk om naar school te gaan. Totdat ik in de gang een paar jongens uit mijn basisschoolklas tegenkwam, die meteen nare dingen naar me begonnen te roepen. Ik weet niet precies hoe dit gebeurde, maar vanaf dat moment begon ook mijn nieuwe klas mij te pesten. In het begin waren het alleen scheldwoorden, maar het werd al snel erger.
Ik werd geduwd, mijn boeken en schriften werden afgepakt en er hingen met regelmatig briefjes op mijn kluisje waar dingen opstonden als ‘Lizzy stinkt’. Ik ben toen naar mijn mentor gegaan en hij zou het oplossen, maar dit is hem nooit gelukt. Hij heeft wel echt zijn best gedaan en soms ging het even beter, maar uiteindelijk werd het alleen maar erger.
In die tijd had iedereen nog MSN. Ik ook en ik praatte vooral veel met Anna. In de zomervakantie, net voordat ik naar de tweede klas ging, werd ik toegevoegd door iemand die ik niet kende. Ik kreeg een berichtje waarin stond ‘Lizzy, als je na de vakantie op school komt, sla je helemaal in elkaar’. Ik riep mijn moeder en zij wist niet goed wat ze daarmee aanmoest. Ik wilde naar een andere school, maar er waren maar weinig middelbare scholen in de buurt. Ik moest dus wel op deze school blijven.
Toen ik mijn boeken moest halen, ben ik samen met mijn moeder naar mijn nieuwe mentor gegaan. Hij schrok ervan en hij wilde het in de klas bespreken. Ik weet nog precies dat hij vertelde dat hij de politie zou inschakelen als dit weer zou gebeuren, omdat het een dreigement was. Blijkbaar maakte het indruk, want ik kreeg geen berichtjes meer via MSN.
Het pesten werd niet minder. Dat de jongens in mijn klas mij stom en lelijk vonden, kon me eigenlijk niet eens zoveel schelen. De meisjes waren veel gemener. Een meisje zei ik een keer tegen me ‘Hé Lizzy, heb je nieuwe schoenen?’ Ik zei ja en ik vroeg me af waarom ze zo vriendelijk was. ‘Heeft je moeder die op een vuilnisbelt gevonden ofzo, wat zijn ze lelijk!’ was haar reactie. En dit soort kwetsende opmerkingen werden heel vaak gemaakt.
Een tijdje later vond ik een briefje in mijn kluisje waarop stond ‘Ik ga je kapot maken’. Ik ben er meteen mee naar mijn mentor gegaan en tijdens het mentoruur vroeg hij wie dit had geschreven. Natuurlijk zei niemand iets. Na een boze preek is er niks meer over gezegd. Dit heeft niet geholpen, want ik kreeg regelmatig dit soort briefjes in mijn kluisje. Er stonden teksten op als ‘je bent lelijk’, ‘iedereen haat je’ en ook regelmatig dreigementen. Ik heb het nog wel eens gezegd tegen mijn mentor, maar die deed er weinig mee.
Mijn moeder vond het heel erg dat ik zo gepest werd. Ze snapte ook niet waarom, en ze heeft regelmatig contact gehad mijn school. Daar deden ze weinig omdat ze niet wisten wie het deed. Zelf kreeg ik een steeds grotere hekel aan school. Ik meldde me regelmatig ziek, waar ik dan ook weer mee werd gepest. Ik zat regelmatig huilend op mijn kamer, ik werd ontzettend verdrietig van al dat pesten.
Wat was ik blij toen ik examen moest doen. Nadat ik vier jaar was gepest, kon ik eindelijk van school af. Eindelijk weg van die pesters. Ik ging naar het mbo en de zomervakantie daarvoor ben ik bijna continu zenuwachtig geweest. Ik ging met een steen in mijn mag naar mijn eerste schooldag en ik bleek in een ontzettend leuke klas te komen. Allemaal gezellige meiden waar ik het goed mee kon vinden. Eindelijk werd ik niet meer gepest en toen kwam ik er pas achter dat school ook best leuk kon zijn.
Rond die tijd begon ik met bloggen. Uit mijn omgeving kreeg ik heel veel complimentjes en hier kon ik echt mijn ei in kwijt. Ik kreeg een vriend en ik was eindelijk gelukkig. Toen mijn blog wat groter werd, kreeg ik opeens een berichtje van een oud klasgenootje. Ze had mijn blog gelezen en vroeg of ik een keer wat met haar wilde drinken. Ik had niet het lef om te zeggen dat ik daar absoluut geen behoefte aan had, dus zei ik dat ik nogal druk was. Even later kreeg ik van iemand anders zo’n zelfde soort berichtje en ook werd ik uitgenodigd voor een reünie van de basisschool. Ik ben er niet naartoe gegaan. Ik hoef ze niet meer te zien en ik wil niet meer herinnerd worden aan die pesters.
Uiteindelijk heeft het pesten mij gemaakt wie ik nu ben. Ik gun het niemand en daarom wilde ik graag mijn verhaal delen, zodat jullie weten hoe het is om gepest te worden. Ik denk er nog best vaak aan en hoewel ik heel gelukkig ben, ben ik nog steeds wel eens kwaad op de pesters. Vandaar dat ik geen contact meer met ze wil. Met Anna heb ik nog wel veel contact, zij is altijd mijn beste vriendin gebleven.
Wil jij ook je verhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar malou_beld@live.nl.
Gerelateerde artikelen:
Wat heftig allemaal! Ik herken een boel, ik ben ook vreselijk gepest vroeger. Het veranderd je als persoon echt ontzettend. Dapper dat je je verhaal durft te vertellen.
Ik vind pesten zo erg he! wat heftig dit
Ik herken heel veel dingen in je verhaal omdat ze mij ook zijn overkomen. Ik had nog geluk dat MSN niet zo groot was toen ik op de middelbare school zat, want alleen daarom kon ik thuis echt even rust vinden. Op school werd mijn leven me constant zuur gemaakt – niet alleen door klasgenoten, maar ook door kinderen uit andere klassen. Ik vind het erg dapper van je dat je je verhaal vertelt – ook al is dat met een pseudoniem. Het is belangrijk om pesten bespreekbaar te maken ook omdat – dit klinkt misschien gek – niet veel jongeren zo sterk zijn als jij en ik. Wij hebben onze tijd volgemaakt op school, zij het met moeite, maar hoeveel kinderen geven de hoop wel niet op en proberen op drastische wijze een einde te maken aan de pijn? Pesten heeft zoveel meer impact op gedupeerden dan pestkoppen beseffen.
Wat erg zeg, ik vind het zo stom dat mensen pesten. Vooral als ik soms meiden op elkaar via social media zie reageren, dan hou ik mijn hart vast. Straks zal mijn dochter dit ook allemaal moeten meemaken (hopelijk niet natuurlijk) en dat idee staat mij echt totaaal niet aan.
Helaas heb ik veel dezelfde dingen meegemaakt en inderdaad, je neemt het je hele leven mee. Mooi dat je dit zo opschrijft om anderen bewust te maken, dat is helaas nodig.