Zo’n dag waarop je heel erg blij bent dat het bedtijd is

blij dat het bedtijd is

Ik houd ontzettend veel van mijn kinderen, maar soms heb ik van die dagen waarop ik niet kan wachten totdat het bedtijd is. Afgelopen week hadden we zo’n dag. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat was het op zijn zachts gezegd geen fijne dag. En ik kon niet wachten totdat ik ze in bed kon stoppen!

Wakker als papa al weg is

Heel soms heb ik de luxe dat de kinderen tot half 8 of later slapen. De avond ervoor waren ze vrij laat naar bed gegaan, en rond kwart voor 8 werden Nomi en Lenn wakker. Ik lag nog in bed en Nomi en Lenn liepen naar beneden. ‘Papa?’. Tja, die was al weg. Ze kwamen boven om verhaal te halen en toen ik zei dat papa al weg was, was dat allemaal mijn schuld. Ik had ze wakker moeten maken en ze wilden papa nog zien. Hij moest maar weer terug komen, vonden ze. En dat dat niet kon was ook mijn schuld.

Veel te vroeg naar de speeltuin

Na het ontbijt wilden Nomi en Lenn naar de speeltuin. Ik het niet nodig dat ze zo vroeg naar de speeltuin gaan, dus ze moesten nog even binnen blijven. Daar waren ze het natuurlijk ook niet mee eens. Even later was Elena ook beneden en ze hadden alleen maar ruzie met elkaar. Elena pakte alles af wat Nomi en Lenn vast hadden, ze drukte op het uit-knopje van de televisie, ze gaf Nomi en Lenn allebei een klap in het gezicht… Ze was niet in haar beste doen. En daar werden Nomi en Lenn natuurlijk ook niet vrolijker van.

Even later vond ik dat ze wel naar de speeltuin mochten. Ik vind het niet netjes om ze heel vroeg al lawaai te laten maken in de speeltuin, maar inmiddels waren we alweer een uurtje verder. Nomi en Lenn vinden naar de speeltuin en Elena stond voor het raam te gillen dat ze mee wilde. Ik zette voor haar de Teletubbies op en na een heleboel tranen was ze eindelijk tevreden.

Maar op dat moment kwamen Nomi en Lenn alweer binnen, want er was niemand in de speeltuin. ‘Dan spelen jullie toch lekker met elkaar’, opperde ik. Dat viel niet in goede aarde, want er moesten toch echt ook andere kinderen in de speeltuin komen. Ze wilden gaan vragen of hun vriendjes en vriendinnetjes wilden komen spelen, maar daar vond ik het nog te vroeg voor.

Zeuren, zeuren, zeuren

Vanaf dat moment waren ze echt niet meer te genieten. Iedere 5 minuten kwam één van de twee weer binnen omdat de ander niet leuk deed. Dan gooide Nomi met zand, dan had Lenn een duw gegeven… Nomi en Lenn zeiden dat ze televisie wilden kijken, maar dat vond ik geen goed plan. Ten eerste was het heerlijk weer, ten tweede wil ik ze niet de hele dag voor de televisie hebben zitten en ten derde had ik Elena net tevreden, want ze zat lekker naar de Teletubbies te kijken. Ze mochten wel Teletubbies komen kijken, maar dat was volgens beide kleutertjes ‘super stom en echt voor baby’s’. Nou ja, dan niet. De rest van de ochtend bleef het één groot gezeur. Niks was goed en ik was de allerstomste mama…

‘Even zachtjes doen, want Elena slaapt’

Na de lunch (die overigens ook niet goed was, want ze wilden tortilla’s met kaas en dat had ik niet in huis, dus ze moesten ‘vies brood’ eten) ging Elena naar bed. ‘Jongens, doen jullie even zachtjes, want Elena gaat naar bed’, zei ik tegen Lenn. ‘Oké’, zeiden ze allebei. Helaas maakten ze die belofte niet bepaald waar. Toen Elena net sliep, smeet Nomi de deur achter zich dicht en Elena was weer wakker. ‘DOE NOU EENS ZACHTJES MET DE DEUR!’. Dat is echt een never ending story hier, blijkbaar is het ontzettend moeilijk om een deur zachtjes achter je dicht te doen. Gelukkig ging Elena even later wel weer slapen, want ze heeft dat slaapje nog wel echt nodig.

Toen Nomi en Lenn even later Elsa en Anna aan het spelen waren in de tuin, dacht ik, ik hang even gauw de was op. Ik was amper op zolder of ik hoorde beneden al ‘MAAAAAAAAMMMMMAAAAAAAAA!’. ‘SSSSSSSSSSST!’. Ik probeer ze telkens te leren dat ze pas moeten gaan praten als ze me kunnen zien, en niet moeten gaan schreeuwen, zeker niet als Elena in bed ligt. Wonder boven wonder bleef Elena slapen, en Lenn kwam de trap op. ‘Wij willen aan *naam van een vriendinnetje* vragen of ze met ons in de speeltuin wil spelen’. ‘Oké, ga maar… Zachtjes doen met de deur hè?’ *BAM* En toen was Elena wel wakker…

‘Lenn is het stomste broertje van de wereld’

Nomi en Lenn wilden graag met iemand spelen, maar de buurkinderen waren allemaal niet thuis. ‘Dan spelen jullie toch met elkaar?’. Ze schelen anderhalf jaar, ze hebben voor een groot deel dezelfde interesses en dan zou je toch denken dat ze leuk met elkaar kunnen spelen..? Nou, dat was deze keer even niet zo. Lenn riep dat hij Nomi ‘nooit meer lief!’ vond en Nomi zei dat Lenn het stomste broertje van de wereld is. Nou, gezellig!

De rest van de middag werd het er niet gezelliger op. Ze waren boos omdat ze niet nóg een ijsje mochten, ze niet zelf aan de overkant van de (drukke) straat mochten gaan fietsen en ze hadden nog zo’n 1000 redenen om te zeuren. Ook Elena was niet echt gezellig. Misschien voelde ze de sfeer aan, want ze ging er helemaal in mee. In de zandbak maakte ze ieder zandkasteel dat Nomi en Lenn maakte meteen kapot, wat natuurlijk zorgde voor nog meer ruzies.

Ik moet toegeven dat ik op dat soort momenten ook niet de leukste moeder van de wereld ben. Ik kon ze alle drie wel achter het behang plakken en ik kon niet wachten totdat het bedtijd was. Gelukkig werden de kinderen iets gezelliger toen manlief thuiskwam en zei dat hij na het eten wel even met ze wilde gaan fietsen.

Yes, bedtijd!

Zo gezegd, zo gedaan. Na het eten hebben ze een stuk gefietst en daarna konden ze lekker naar bed. Op dat soort dagen heb ik ’s avonds totaal geen energie meer, dus ik plofte lekker op de bank en ik ging er vanuit dat de volgende dag een fijnere dag zou worden. En dat was gelukkig ook zo!

Hebben jullie wel eens zulke dagen?

3 gedachten over “Zo’n dag waarop je heel erg blij bent dat het bedtijd is

  1. José schreef:

    Zulke dagen hebben wij hier ook wel met 1 peuterpuber die momenteel behoorlijk last van zichzelf heeft en zelf zwanger van de tweede…. dan ben je ‘s avonds ook helemaal leeg. Wel eens aan een deurdranger gedacht tegen het slaan met de deuren? Die heb je ook met softclose zodat ze er niet mee kunnen gooien. Scheelt een hoop ergernis 🙂

  2. Irene schreef:

    Oohh t hing in de lucht van de week denk ik! Hier ook 2 van die dagen gehad! Ik kon wel huilen. Terwijl t normaal zo gemoedelijk gaat, lukte dat nu totaal niet.

  3. Antoinette Spoeltman schreef:

    Jazeker, die dagen overheersen van de gezellige dagen. Zo vermoeiend! Vanaf dat ze (pleegje van 5 en zoontje van 7 met ass) wakker zijn is het ruzie maken, alles willen wat de ander heeft, zeuren dat het eten niet goed is, dat ze niet genoeg snoep mogen, dat ze zich vervelen, dat er geen vriendjes zijn, regelmatig gaan ze met elkaar op de vuist, overal over een discussie aangaan, over elkaars grenzen gaan, niet luisteren naar me en doen waar ze zelf zijn in hebben, schijt aan de regels hebben en met dit warme weer ’s avonds gerust nog 5 x naar beneden komen voor de stomste smoesjes…… AAAHHHHH!!! Zo blij als de scholen weer beginnen! ?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.