Ik hou van sieraden en dan vooral van armbanden. Ik heb bijna altijd wel een armbandje om en daarom besloot ik mezelf een nieuwe armband cadeau te geven. En niet zomaar een armbandje, nee, eentje met de geboortebloemen van mijn kinderen. En ik ben helemaal verliefd op mijn nieuwe armband!
Het was natuurlijk te verwachten, maar we zitten nu officieel in de ‘Mam, doe eens normaal’, fase. Dat hoor ik haar regelmatig zeggen en meestal moet ik er vooral heel erg om lachen. Als je 9 bent voel je je natuurlijk al heel groot, en als je moeder je nog als kind behandelt is dat natuurlijk niet cool…
‘Maar ik ben nog niet moe’, is iets wat ik heel vaak hoor als het bedtijd is voor mijn kinderen. Vooral Nomi kan er wat van, ze is gewoon niet kapot te krijgen. En toen ze laatst wéér niet naar bed wilde, was ik er wel een beetje klaar mee. Dus ik besloot het anders aan te pakken.
Toen Nomi 3 jaar was, ging ze voor het eerst naar de kleutergym. Dat heeft ze ongeveer een jaar gedaan en daarna is ze op ballet gedaan. Ook dat deed ze ongeveer een jaartje, en toen vond ze het niet meer leuk. Ze is toen weer op turnen gegaan en twee jaar geleden werd ze gevraagd om mee te trainen met het jong talent groepje. Een paar maanden geleden was ze oud genoeg om bij de selectie te komen turnen en daar horen natuurlijk ook wedstrijden bij. Afgelopen zaterdag had ze haar eerste wedstrijd en wat vond ze dat spannend!
Zo nu en dan krijgen mijn kinderen wel eens straf. Niet vaak, want ik wil ze liever niet straffen. Maar soms ben ik zo klaar met hun grote mond of het geruzie, dat ik ze een laatste waarschuwing geef. Soms vertel ik ze meteen wat er gebeurt als ze toch doorgaan (dat ze bijvoorbeeld eerder naar bed moeten) en soms houd ik het bij een laatste waarschuwing. Lenn is dan vaak degene die vraagt ‘wat gebeurt en dan als ik toch doorga?’.