‘Nee, ikke’, zegt ze als ze duidelijk wil maken dat ik haar niet mag helpen, maar dat Elena het zelf wil doen. ‘Ikke kan dat’, beweert ze dan. Maar lang niet alles waarvan ze denkt dat ze het kan, kan ze ook echt. Schoenen aandoen bijvoorbeeld. Ze wil het perse zelf doen, maar als het niet lukt, raakt ze helemaal gefrustreerd. Of eten, dat denkt ze ook zelf te kunnen. En als het haar dan niet lukt om doperwtjes aan een vork te prikken, wordt ze weer boos.
Ja hoor, daar is hij weer; de peuterpuberteit. Het slaan, gillen, zichzelf op de grond gooien, héél vaak ‘nee’ zeggen, niet naar bed willen… Het hoort er allemaal bij, maar ik had stiekem gehoopt dat het nog eventjes op zich zou laten wachten. Maar nee, Elena zit er al middenin! En dat kan best frustrerend zijn, maar soms kan ik er ook wel erg om lachen!
We waren al een tijdje aan het dokteren om erachter te komen waar Elena nou precies allergisch voor is. We begonnen met een bloedtest, toen een provocatietest, vervolgens nog een uitgebreidere bloedtest, maar die sprak de eerste test juist een beetje tegen. De kinderarts stuurde ons door naar de kinderallergoloog en zij stelde voor om een huidpriktest te doen. Dat deden we, en we hebben eindelijk wat meer duidelijkheid!
Jaa! We gaan in de auto! Geen idee wat we gaan doen, maar over het algemeen is dat wel leuk. Als mama de auto stopt en uitstapt ben ik even bang dat ze me vergeet, dus ik help haar even herinneren dat ik ook mee wil. ‘Mag ik uit? Mag ik uit? MAG IK UIIIIIIT?!’. Ah, ze hoort me, ik mag eruit. Mama tilt mij naar de supermarkt. Ze zet mij in een karretje en mama vertelt me dat ik moet blijven zitten. Haha, wat denk je zelf?
‘Mag ik die?’ vraagt Elena terwijl ze naar me toe komt kruipen. ‘Mijn tas?’ ‘Nee die!’ ‘Mijn telefoon?’ ‘Ja!’. We zitten in de wachtkamer bij de kinderarts en Elena begint zich te vervelen. ‘Mama! Kom!’. Ze wil samen door de wachtkamer lopen. ‘Mag ik zien?’ vraagt ze en ze wijst naar de vissen in het aquarium. Even later stelt iemand anders in de wachtkamer de vraag die ik ontzettend vaak hoor; ‘hoe oud is ze?’.