We waren al een tijdje aan het dokteren om erachter te komen waar Elena nou precies allergisch voor is. We begonnen met een bloedtest, toen een provocatietest, vervolgens nog een uitgebreidere bloedtest, maar die sprak de eerste test juist een beetje tegen. De kinderarts stuurde ons door naar de kinderallergoloog en zij stelde voor om een huidpriktest te doen. Dat deden we, en we hebben eindelijk wat meer duidelijkheid!
Jaa! We gaan in de auto! Geen idee wat we gaan doen, maar over het algemeen is dat wel leuk. Als mama de auto stopt en uitstapt ben ik even bang dat ze me vergeet, dus ik help haar even herinneren dat ik ook mee wil. ‘Mag ik uit? Mag ik uit? MAG IK UIIIIIIT?!’. Ah, ze hoort me, ik mag eruit. Mama tilt mij naar de supermarkt. Ze zet mij in een karretje en mama vertelt me dat ik moet blijven zitten. Haha, wat denk je zelf?
‘Mag ik die?’ vraagt Elena terwijl ze naar me toe komt kruipen. ‘Mijn tas?’ ‘Nee die!’ ‘Mijn telefoon?’ ‘Ja!’. We zitten in de wachtkamer bij de kinderarts en Elena begint zich te vervelen. ‘Mama! Kom!’. Ze wil samen door de wachtkamer lopen. ‘Mag ik zien?’ vraagt ze en ze wijst naar de vissen in het aquarium. Even later stelt iemand anders in de wachtkamer de vraag die ik ontzettend vaak hoor; ‘hoe oud is ze?’.
Elena is nu anderhalf, maar ze loopt nog steeds niet. Nomi liep ook nog niet toen ze anderhalf was en dat vond ik nooit een probleem. Bij Elena is het een beetje anders, want als ze zou gaan lopen, zou het een heleboel eczeem schelen! ‘Hè?’, denk je nou misschien. Vandaag vertel ik je er meer over.
Er zijn kindjes die al vrij snel van 7 uur ‘s avonds tot 7 uur ‘s ochtends slapen, maar dat zijn toch wel uitzonderingen. Nomi en Lenn sliepen vanaf dat ze ongeveer een jaar oud waren het klokje rond, of nou ja, meestal dan. Bij Elena is het een ander verhaal, zij is namelijk nog steeds niet helemaal van haar late fles af, terwijl ze deze maand anderhalf wordt…