Inmiddels is het alweer bijna een jaar geleden dat Elena op de intensive care belandde door een astma-aanval. Dat was een heftige periode, en ik merk dat het veel indruk op haar heeft gemaakt. In eerste instantie leek dat wel mee te vallen, maar nu merk ik dat ze soms toch bang is dat ze weer zo’n heftige astma-aanval krijgt. Misschien doordat ze nu wat ouder is en het wat meer begrijpt? In dit artikel klets ik jullie weer even bij over mijn kleinste frummeltje.

Op de intensive care door een astma-aanval

We waren op vakantie in Friesland en overdag was Elena een beetje benauwd. Ik dacht het zekere voor het onzekere te nemen door meteen het astma-aanval schema te volgen. Dat leek te helpen, maar toen ik ’s avonds laat nog even bij haar ging kijken, bleek ze hartstikke benauwd te zijn. Ik belde de huisartsenpost en nadat ik uitlegde wat er aan de hand was, besloten ze een ambulance te sturen. Na een check in het ziekenhuis in Leeuwarden werden we doorgestuurd naar de intensive care in Groningen. Het voelde onwerkelijk, mijn meisje dat ’s middags nog op de trampoline aan het springen was, werd met infusen in beide handen per ambulance naar de intensive care gebracht.

Ze kreeg zoveel medicatie dat ze continu aan het trillen was en haar hartslag was regelmatig meer dan 180 slagen per minuut, maar verder ging het goed. De volgende ochtend begonnen we met het afbouwen van de medicatie, en twee dagen later mochten we naar het ziekenhuis in Almelo, naar de normale kinderafdeling, vlakbij huis. Daar moesten we nog één nachtje blijven en toen mochten we weer naar huis.

De schrik

Natuurlijk waren we allemaal geschrokken. Elena kreeg onderhoudsmedicatie voorgeschreven en ik besloot een saturatiemeter te bestellen, om beter bij de houden of ze genoeg zuurstof in haar bloed had. Elena ging er goed mee om, ze had het vooral over het feit dat ze na het avondeten twee toetjes mocht eten. Wat zij niet wist, was dat ze haar dat gaven omdat ze niet genoeg at.

Eten

En helaas gaat dat alleen maar slechter. Ja, toetjes, dat eet ze wel, net als koekjes en snoepjes. Ook brood en (sommige soorten) fruit gaat goed. Maar verder? Ze lust bijna niks, ze durft absoluut geen nieuwe dingen te proeven en ondanks dat we hard ons best doen om haar voldoende te laten eten, is haar bmi weer iets gezakt. Twee weken geleden waren we bij de kinderarts, en zei wilde uitsluiten dat eten anders smaakt door geïrriteerde neusslijmvliezen. Daar hebben we nu een neusspray voor te krijgen, maar het lijkt nog niet echt te helpen.

De kinderarts heeft met Elena afgesproken dat ze iedere dag een handje vol groente gaat eten, en dat gaat redelijk goed. Qua groente lust ze momenteel alleen maar broccoli, doperwten, witte bonen, tomaat en komkommer. En ook dat gaat met moeite, niet echt ideaal dus.

Bang voor een astma-aanval

Verder is ze heel erg bezig met haar ademhaling. Regelmatig hoor ik ‘Mama, kun je even mijn vinger checken?’, oftewel, haar vinger in de saturatiemeter doen. 9 van de 10 keer is haar saturatie dan prima. Als ze een beetje piept raakt ze lichtelijk in paniek, maar gelukkig merkt ze zelf goed dat haar pufjes goed helpen.

Ze heeft natuurlijk best iets heftigs meegemaakt, en het lijkt wel alsof ze dat maanden later pas besefte. Laatst gingen we kamperen en daar ontmoette ze een meisje met epilepsie, die een paar uur later per ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht door een epileptische aanval. De volgende dag kwamen ze terug en Elena vertelde haar meteen dat ze ook een keer tijdens haar vakantie met de ambulance naar het ziekenhuis moest. Het meisje bleek ook in het ziekenhuis in Groningen te zijn geweest, en Elena vond het heel fijn om daarover te kletsen met iemand die hetzelfde had meegemaakt.

En verder

Wat wel positief is, is dat ze nauwelijks last heeft van eczeem. Een paar plekjes blijven lastig, zoals één van haar knieholtes. Vooral als ze een paar dagen met blote benen heeft gelopen, komt het eczeem weer terug. Ik heb nu een soort kniebeschermers voor haar gekocht, zodat haar eczeem bedekt blijft, en dat lijkt goed te helpen.

En verder blijft het soms lastig. Qua astma proberen we haar zoveel mogelijk gerust te stellen, en het feit dat ze deze lente en zomer nog nauwelijks last heeft gehad van haar astma (terwijl dat in voorgaande jaren heel anders was) lijkt haar gerust te stellen. Qua eten blijft het lastig. We hoeven pas over een maand of vijf weer terug te komen bij de kinderarts, dus misschien wordt het toch tijd om iets anders te gaan proberen… Tips zijn welkom!