Iets meer dan een jaar geleden vertelde ik jullie dat er geen derde kindje zou komen. Op dat moment had ik het nog niet zo door, maar later realiseerde ik me dat ik me volledig liet leiden door angst. Angst voor nog een huilbaby, want de eerste tijd met Lenn was alles behalve makkelijk. Tijdens de zwangerschap had ik totaal geen last van die angst, maar na Elena’s geboorte was ik soms wel eens bang dat het weer zo zou gaan als toen met Lenn.
Elena werd op 29 januari geboren en vorige week realiseerde ik me dat ze helemaal geen eerste vermaanddag (je weet wel, de dag waarop ze 1 maand zou zijn) heeft. 29 februari bestond dit jaar namelijk niet. Op 1 maart was ze dus een maand oud en ik klets jullie weer even bij over haar ontwikkeling, ritme (ja, dat heeft ze al een beetje) en ons eerste bezoekje aan het consultatiebureau.
Terwijl ik bij Nomi en Lenn nooit pijn heb gehad tijdens het voeden, had ik de laatste tijd regelmatig last van tepelkloven. Ook lijkt het alsof Elena haar mondje niet zo ver open kan doen en ze heeft telkens veel zuigblaren op haar mond. Daarom leek het me verstandig om een lactatiekundige te bellen en de volgende ochtend mochten we al langskomen.
Bart was na de keizersnede twee weken vrij. Heel fijn, want na de keizersnede mocht ik nog niet zoveel doen. Je mag de eerste zes weken maximaal 5 kilo tillen. Ik mocht Lenn dus niet tillen, geen volle wasmanden, niet stofzuigen, et cetera. Oh en eigenlijk ook zo min mogelijk trappen lopen. Ik probeerde me daar zoveel mogelijk aan te houden, want dan herstel je natuurlijk het snelst.
Elena was ongeveer anderhalf uur oud toen Bart onze ouders ging bellen. Nomi en Lenn waren bij mijn schoonouders en die werden als eerste gebeld. Ze stapten vrijwel meteen in de auto en ze reden naar het ziekenhuis. Nomi en Lenn waren de eersten die onze kamer binnenkwamen, gevolgd door de opa’s en oma’s.