Ik merk dat ik het vloggen toch echt leuker vind dan het schrijven van dagboekjes. Als ik heel eerlijk ben, vond ik mijn dagboekjes het minst leuk om te maken van alle artikelen. Vlogs maken en editen daarentegen, vind ik juist heel erg leuk. En voor wie geen zin heeft om een vlog te kijken en toch wil weten hoe mijn week eruit zag, zal ik in deze blog kort vertellen wat we afgelopen week hebben gedaan. En heb je geen zin om dat te lezen? Scroll dan gewoon door naar mijn vlog!
Ik hou ontzettend veel van Elena en absoluut niet minder dan van Nomi en Lenn. Maar terwijl ik anderen hoor zeggen dat ze graag willen dat hun baby nog heel lang klein blijft, voel ik dat niet. Van mij mag ze wel snel een jaar worden. Want tja, ik ben gewoon niet echt een babymoeder.
Misschien herken je het wel: bij je eerste kindje ben je nog hartstikke voorzichtig en onzeker. Bij je tweede word je wat makkelijker en bij je derde… Eh… Nou ja, lees maar!
Vorige week vertelde ik jullie al dat ik vooral heel eerlijk wil zijn over het moederschap. Op mijn blog vertel ik jullie regelmatig de minder leuke dingen, maar ik merk dat dat op beeld toch wat lastiger is. Als dingen tegenzitten, ben ik geneigd om gewoon even niet te filmen. Afgelopen week pakte ik op dat soort momenten toch de camera, bijvoorbeeld toen ik even helemaal niks kon met Nomi, Lenn en Elena. Ik had met ze naar de speeltuin willen gaan, maar ze werkten allemaal zo erg tegen dat ik er klaar mee was.
‘Geef je oma nog een kusje?’ ‘Nee! Kusjes zijn op!’ Dit hoor ik Nomi en Lenn regelmatig zeggen. Lenn komt er meestal nog op terug en geeft dan toch een kusje, maar Nomi heeft soms gewoon geen zin om kusjes te geven. En dat is prima!