Elena was ongeveer anderhalf uur oud toen Bart onze ouders ging bellen. Nomi en Lenn waren bij mijn schoonouders en die werden als eerste gebeld. Ze stapten vrijwel meteen in de auto en ze reden naar het ziekenhuis. Nomi en Lenn waren de eersten die onze kamer binnenkwamen, gevolgd door de opa’s en oma’s.
Dit jaar is het alweer vijf jaar geleden dat Bart en ik getrouwd zijn. Op 9 mei 2014 gaven Bart en ik elkaar het ja-woord. Sindsdien ligt mijn trouwjurk op zolder en ik weet nog steeds niet wat ik ermee wil doen! Bewaren, verkopen, iets van maken, nog een keer aandoen om wat mooie foto’s te maken (mocht ik er ooit weer in passen). Ik ging eens op zoek naar wat ideeën en die deel ik vandaag met jullie!
‘Hoe zou je het vinden om vandaag al naar huis te gaan?’, vroeg de verpleegkundige. Volgens Bart begon ik van top tot teen te stralen. ‘Dat zou super zijn, mag dat zo snel?’ ‘Nou, volgens het protocol niet. Maar als ik jou zo zie, kun je net zo goed naar huis gaan. En je wil vast zo snel mogelijk bij je andere kinderen zijn.’ Daar had ze heel erg gelijk in.
Vier jaar geleden dacht ik dat het een hele onderneming was om met één baby ergens naartoe te gaan. Als ik daar nu aan terug denk, lach ik mezelf een beetje uit. Met drie kinderen is het totaal anders. Toen Elena 8 dagen oud was, besloten Bart en ik even met haar naar de Babypark te gaan. Nomi en Lenn waren toen op school en bij oma, en we dachten ‘alleen met Elena is wel even makkelijk’. Een heel verschil met vier jaar geleden dus!
Een paar maanden geleden zei Lenn nog bijna niks. En dat terwijl hij als baby al vrij snel ‘papa’ en ‘mama’ zei. Ik maakte me geen zorgen, maar ik zou het wel fijn vinden als hij een keer zou beginnen met praten. Alles wordt namelijk een stuk makkelijk wanneer je peuter duidelijk kan maken wat hij wil en niet alleen maar ‘die!’ en ‘nee!’ roept. En toen, opeens, bijna van de één op de andere dag had hij een flinke woordenschat ontwikkeld!