Een tijdje geleden vertelde ik jullie al dat Nomi wel eens ziek is door spanning. Als ze iets spannend vindt, krijgt ze vaak buikpijn. En soms zo erg dat ze er echt ziek door is. We proberen van alles, maar het blijft een lastig punt. Ook zorgt het er wel eens voor dat ze bepaalde dingen niet wil doen, omdat ze het spannend vindt. Terwijl dat vaak dingen zijn die ze juist hartstikke leuk zou vinden!
Elena is de laatste tijd niet helemaal zichzelf. Ze is regelmatig aan het huilen en ze is ontzettend gefrustreerd. Ze wil van alles, maar veel dingen lukken nog niet. En dat zorgt voor erg veel frustratie!
Nu Lenn drie jaar is, leek het me leuk om hem ook een cadeautje uit te laten zoeken voor Nomi’s verjaardag. Hij weet vrij goed wat Nomi leuk vindt en het leek me wel gezellig om samen met hem iets uit te kiezen. Dus toen Nomi laatst ballet had, ging ik met Lenn en Elena even naar de Action om iets leuks uit te kiezen.
Bijna vijf jaar heb ik het volgehouden om mijn kinderen niet in ons bed te laten slapen. Oké, op een paar kleine uitzonderingen na. Zo ben ik met alle drie wel eens in slaap gevallen tijdens een nachtvoeding en sliepen ze toen ze heel klein waren ‘s ochtends nog wel eens eventjes in ons bed verder. Maar echt bewust in ons bed laten slapen? Nee, dat leek me niks en dat zou dan ook echt niet gaan gebeuren…
‘De pijn van de bevalling ben je zo weer vergeten als je je kindje in je armen hebt’, hoorde ik regelmatig toen ik zwanger was. Ik hoorde het zo vaak dat ik dacht dat dat vast klopte. Inmiddels ben ik drie keer bevallen. Nomi is geboren door middel van een geplande keizersnede omdat ze in een stuit lag. Bij Lenn was het de bedoeling om natuurlijk te bevallen, maar dat werd na een aantal uren weeën toch een keizersnede. En bij Elena werd het weer een keizersnede, omdat ik al twee keizersnedes had gehad. En de pijn? Ik herinner me alles nog!