Het was natuurlijk te verwachten, maar we zitten nu officieel in de ‘Mam, doe eens normaal’, fase. Dat hoor ik haar regelmatig zeggen en meestal moet ik er vooral heel erg om lachen. Als je 9 bent voel je je natuurlijk al heel groot, en als je moeder je nog als kind behandelt is dat natuurlijk niet cool…
‘Doe eens normaal!’
Eigenlijk klinkt het meer als ‘Maham! Doe eens normahaal!’. Laatst hoorde ik dat toen ik haar iets te lang knuffelde voordat ze de school inliep. En ze doet dan alsof ze het vreselijk vindt, maar vervolgens kijkt ze dan nog wel lachend achterom. Dus zo erg vindt ze het allemaal niet, en dat maakt het alleen maar leuker.
Er zijn nog veel meer momenten waarop ze me vertelt dat ik normaal moet doen, bijvoorbeeld toen;
- Ik vroeg of ik haar haar mocht vlechten. Want dat is blijkbaar echt voor baby’s.
- Ze een liniaal nodig had voor school. Daar mochten natuurlijk geen plaatjes op staan, want ‘denk je dat ik in groep 3 zit ofzo?’
- Ik met haar meeliep tot de ingang van school in plaats van tot halverwege het plein. Kan écht niet!
- Ik haar vertelde dat ze best een keer enkelsokken aan kon doen toen haar andere sokken in de was zaten. ‘Dan ga ik wel op teenslippers, ik doe die ‘verstopsokken’ echt niet aan!’
Geen klein meisje meer
Ze is dus ‘al’ 9, en ze zit ‘al’ in groep 6. En ik vind het hilarisch! Gelukkig vindt Nomi het ook allemaal niet erg en ze kan er bijna altijd wel om lachen. Ik wil haar natuurlijk niet echt voor schut zetten, maar het is wel heel verleidelijk om haar een beetje te plagen. Dus ik bied haar wel eens aan om haar handje vast te houden totdat ze bij de deur van school is, of om haar te helpen met het uitpakken van haar tas. Maar wist ik veel dat zij hetzelfde zou doen…
Teruggepakt!
De eerste keer dat Nomi me voor schut zette was toen ze 3 was en ze de caissière van de Hema vertelde dat ik ongesteld was. Ik weet niet eens meer waarom ik dat verteld had, waarschijnlijk tussen neus en lippen door. Maar toen deed ze het niet bewust, en dat doet ze nu absoluut wel!
Zo roept ze bijvoorbeeld dat ik eruit zie als een peuter omdat ik een vlechtje in mijn haar heb of het touwtje van mijn hoodie heb gestrikt. Of ze lacht me uit omdat ik mijn nagels rood heb gelakt, wat blijkbaar een kleur voor oude mensen is. Wist ik veel!
Game on
En daardoor is het nu een spelletje geworden. Zij zet mij voor schut, en ik haar. Nooit heel erg hoor, maar gewoon met kleine dingetjes. In knijp in haar wangen alsof ze een baby is, zij trekt de onderkant van mijn rok opeens omhoog… (Note to self; niet vergeten om een broekje onder mijn rok te doen, anders wordt het wel echt gênant!)
En deze leeftijd is natuurlijk niet de makkelijkste leeftijd, maar door zit soort dingen vind ik het een heerlijke leeftijd!
Ja ik ken dat mijn kleindochter is 8 en dat merk ik ook heel goed aan de manier dat ze zich gedraagt
🤣🤣🤣 hier doe mijn zoon ook steeds zo. hij is er al 14 en dan mag je niet meer zeggen kleine. want dat is jij niet. Zelf help moet ik niet doen want hij kan dat zelf. o, ja kindjes worden jammer genoeg groot 🙂
Oooooh, ik geloof dat ik het pas nu aan het merken ben (ze is 12 jaar). De rollende ogen begonnen inderdaad al eerder. En toen ik een tijd terug een dansje deed op het schoolplein (waar ik in principe al een jaar lang niet meer kom – op haar verzoek) werd mij vriendelijk verzocht dat maar niet meer te doen…
🤣 Heel herkenbaar. Mijn zoon is dan wel 14 jaar. Maar als hij 8 jaar was, mocht ik ook niet meer mee naar de schoolpoort. Dan zij hij al daag de eerste straat van de school. Gelukkig wist ik dat hij naar school ging. Nu hij 14 is.ga hij helemaal alleen en doe hij meestal dingen alleen. Maar owee als je tegen hem kleine zegt. want dat is hij niet meer zegt hij.
oooh wat heerlijk om te lezen hoe jullie met deze fase omgaan. Die kleine dingetjes die jullie bij elkaar doen zijn mooie herinneringen voor later.
Whaha, verstopsokken 😀 Ik kan mij heugen dat ik dat rond die leeftijd ook steeds minder ‘cool’ vond als mijn moeder zoiets deed.