Zo nu en dan krijgen mijn kinderen wel eens straf. Niet vaak, want ik wil ze liever niet straffen. Maar soms ben ik zo klaar met hun grote mond of het geruzie, dat ik ze een laatste waarschuwing geef. Soms vertel ik ze meteen wat er gebeurt als ze toch doorgaan (dat ze bijvoorbeeld eerder naar bed moeten) en soms houd ik het bij een laatste waarschuwing. Lenn is dan vaak degene die vraagt ‘wat gebeurt en dan als ik toch doorga?’.

Straffen

Ooit nam ik me voor om mijn kinderen niet te straffen. Nou, dat is mislukt. Ik merk dat mijn kinderen (en dan vooral de oudste twee) soms echt even op hun plek gezet moeten worden. Ik stuur Lenn wel eens naar zijn kamer en Nomi moet haar telefoon wel eens inleveren als ze echt vervelend zijn. Even op je kamer zitten is natuurlijk niet zo’n hele erge straf en Lenn accepteert dat meestal wel. Hij snapt dan wel dat hij iets gedaan heeft wat niet kan.

Straf versus wat hij eigenlijk wil doen

Als Lenn zijn laatste waarschuwing krijgt, wil hij vaak weten wat er gebeurt als hij iets tóch doet. Zoals Nerfpijltjes schieten op je zus (want de verleiding is soms wel erg groot voor hem) of ’s avonds uit je slaapkamer ontsnappen en stiekem naar de speeltuin gaan. ‘Wat als ik het wél doe?’ vraagt hij dan.

Eerst gaf ik er wel eens antwoord op, maar dat bleek niet zo’n succes zijn. ‘Dan moet je naar je kamer’, zei ik toen hij een Nerfpistool op Nomi had gericht. En ja hoor, hij schoot toch en liep vervolgens meteen door naar zijn kamer. Dat zijn van die momenten waarop ik eigenlijk heel erg om hem moet lachen, maar eigenlijk kan dit natuurlijk niet.

Geen succes

Dat was dus niet zo’n succes, dus daarna besloot ik het maar anders aan te pakken. ‘Daar kom je vanzelf wel achter’, is dat ik dan vaak antwoord. Meestal vindt hij het risico dan te groot en gedraagt hij zich wel. En ach, zo leer je iedere keer weer wat nieuws door je kinderen.