Momshamen? Doe maar niet

momshamen

Momshamen, oftewel: het bekritiseren van een moeder. Ik maakte er kennis mee toen Nomi een baby was. Via mijn blog en via social media kreeg ik wel eens commentaar op wat ik deed. Volgens sommigen gaf ik te vaak borstvoeding, volgens anderen was het mijn schuld dat Nomi pas liep toen ze anderhalf was doordat ik haar vaak droeg, enzovoort. In het begin trok ik me daar best veel van aan, maar tegenwoordig ben ik negatieve berichtjes via social media wel gewend, het doet me niet meer zo veel. Ook weet ik dat er op het schoolplein wel eens gepraat wordt over Lenn en het feit dat hij soms meisjeskleding draagt. Daar lijkt iedereen een mening over te hebben, maar ook dat kan me weinig schelen. Maar als iemand dan op straat tegen je praat alsof je een ontzettend slechte moeder bent, doet dat toch wel wat meer.

Kind kwijt

De basisschool is 400 meter bij ons huis vandaan. Er zijn twee manieren om van ons huis naar school te lopen en we wisselen dat een beetje af. Lenn was op de fiets en fietste al vooruit, wat hij heel vaak doet. (Voor de beeldvorming, hij fietst dan door een steegje en vervolgens een klein stukje over de stoep, in totaal zo’n 100 meter). Hij koos één van de routes en ik liep achter hem aan. Normaal gesproken wacht hij dan bij het kruispunt, maar daar stond hij niet. Ik zag hem nergens en ik dacht, misschien is hij al naar het schoolplein gegaan. Daar was hij ook niet, dus ik liep terug.

Daar is hij!

Toen zag ik hem opeens fietsen, vanaf de andere route. Blijkbaar was hij een ander paadje in gefietst en daardoor kwam hij op de andere straat uit. Meteen kwam er een moeder naar me toe om me te vertellen dat hij helemaal alleen bij het kruispunt stond te wachten. Ik probeerde uit te leggen dat hij door een paadje naar de andere straat was gefietst en dat ik daardoor niet wist waar hij was. Ze vond het niet nodig om naar me te luisteren, want ze begon meteen door me heen te praten en een heleboel commentaar gegeven. Volgens haar let ik niet op mijn kinderen (alsof ik halverwege school mijn kind vergeet en ergens achterlaat) en ik kreeg geen enkele ruimte om uit te leggen wat er was gebeurd. Misschien was ze bezorgd en was ze er ook van geschrokken, maar ik schrok echt van de manier waarop zij tegen mij praatte.

Nadat ik dat een paar keer had geprobeerd uit te leggen wat er was gebeurd en ze nog steeds doorging, was ik er klaar mee. Ik zei ‘oké, ik snap het, jij bent perfect’. Niet aardig, maar dat was zij ook niet, en ik laat me niet zo afblaffen en over me heen lopen. Ik was al gestrest doordat ik niet wist waar Lenn was, ik wilde Lenn vragen wat er gebeurd was en of het goed met hem ging, maar daar kreeg ik de kans niet voor. Dus tja, dan blijf ik niet aardig. En daarnaast kan ik ook heel slecht tegen dat momshamen. We doen allemaal ons best, dus waarom laten we elkaar niet gewoon in onze waarde?

Wat ik zei viel niet in goede aarde. Ik moest mijn mond houden, want anders zou ze het gaan melden bij de directie. Dat kon me weinig schelen.

‘Mama ik was jou kwijt!’

Ik gaf Lenn een knuffel en ik vroeg wat er was gebeurd. ‘Ik was heel bang want ik was jou kwijt!’. Hij wist niet meer precies waar hij naartoe was gefietst, maar waarschijnlijk heeft hij niet opgelet en is hij per ongeluk een paadje ingefietst. Kan gebeuren. Vervolgens is hij netjes bij het kruispunt blijven wachten. Achteraf had ik wat meer vertrouwen in hem moeten hebben. Ik vertel hem altijd dat hij niet zelf mag oversteken, maar toch ben ik eerst op het schoolplein gaan kijken, terwijl dat aan de andere kant van de straat is. Hij besloot niet zelf over te steken en bij het kruispunt op me te wachten. Ik had er dus beter voor kunnen kiezen om meteen daar naartoe te gaan.

Ik was al op weg naar dat kruispunt, maar hij was samen met andere mensen overgestoken. Dat heeft hij heel netjes gedaan en het was dus ook echt geen gevaarlijke situatie. En nee, ik ben echt niet perfect. Misschien laat ik mijn kinderen wel eens teveel vrij. Maar als het 20 keer goed gaat, ga ik er vanuit dat het de 21ste keer ook goed gaat. Dat we elkaar kwijt waren, was natuurlijk wel even schrikken. En dat ik dan zoveel commentaar over me heen krijg, maakt het ook niet fijner.

Complimenten voor Lenn

Achteraf heeft Lenn het hartstikke goed aangepakt. Als er geen ouders naar hem toe waren gekomen, was hij gewoon blijven wachten bij het kruispunt. Natuurlijk snap ik dat er mensen naar hem toe kwamen toen hij daar alleen stond en ik vind het ook prima dat hij samen met anderen is overgestoken. Volgens Lenn wilde hij eigenlijk helemaal niet oversteken, want hij wilde op mij wachten. Maar hij vertelde me dat hij van andere mensen over moest steken, en toen heeft hij dat gedaan.

Lenn zegt dat hij ervan heeft geleerd dat hij niet zomaar een andere route moet kiezen en ik heb ervan geleerd dat ik Lenn meer moet vertrouwen, en er vanuit kan gaan dat hij niet zomaar zelf de weg oversteekt om naar het schoolplein te gaan.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.