Het ene moment zit je nog rustig soep met stokbrood te eten, het volgende moment race je met je man en dreumes naar het ziekenhuis terwijl je achterstevoren in je stoel zit om te kijken of ze nog lucht krijgt. Zo zag onze donderdagavond er vorige week uit.

Een blaar op haar lip?

We aten soep met stokbrood. Ik voerde Elena haar soep en zelf zat ze een stokbroodje met hummus te eten. Na een tijdje dacht ik iets te zien aan Elena’s mond. Ik keek beter, maar ik zag toch niet echt iets opvallends. Even later zag ik toch een klein bultje op haar bovenlip. Volgens Bart was het een blaar omdat de soep te heet was, maar haar soep was bijna koud. We dachten er nog niet meteen echt iets van.

Allemaal bulten

De bult op haar lip werd steeds dikker en ik realiseerde me dat er iets anders aan de hand was. ‘Ze heeft een allergische reactie’, zei ik. Ik zag dat ze ook allemaal bultjes op haar armen en in haar nek kreeg. Elena begon te huilen en te krabben en ik pakte mijn telefoon om de huisartsenpost te bellen. Bart keek me nog een beetje verbaasd aan, maar mijn moedergevoel zei dat dit niet goed was. Ondertussen gingen we met Elena op de bank zitten en ze kreeg er steeds meer last van. Ik hoefde niet lang te wachten totdat ik iemand van de huisartsenpost aan de telefoon had en ik vertelde wat er aan de hand was. ‘Is ze benauwd?’, vroeg ze. Elena leek niet heel erg benauwd, maar ze ademde wel ietsje zwaarder.

Met twee volwassenen naar het ziekenhuis komen’

‘Jullie mogen meteen komen, en er moeten twee volwassenen meekomen. Eén van jullie moet haar goed in de gaten houden en als ze benauwd wordt, moeten jullie meteen 112 bellen.’ Snel zei ik tegen Bart dat hij mijn moeder moest bellen en zij stapte meteen in de auto. We vertelden Nomi en Lenn dat we met Elena naar het ziekenhuis moesten en dat oma even op ze zou passen. ‘Elena lijkt wel een monster!’ riep Nomi.

‘Elena lijkt wel een luchtballon!’

Ik had Elena op mijn arm, zodat ik haar ademhaling goed in de gaten kon houden. Ik maakte een paar foto’s zodat we zouden kunnen zien of het erger zou worden. ‘Mama, Elena lijkt wel een luchtballon!’, riep Nomi. ‘Ga maar snel naar de dokter!’. Nou, ik wilde toch even wachten totdat mijn moeder er was, en ze kwam er gelukkig snel aan. ‘Gaan jullie maar, ik vertel oma wel wat er met Elena is!’, zei Nomi. Wat wordt ze groot…

Meteen reden we weg en voor mijn gevoel duurde de rit naar het ziekenhuis wel drie keer zo lang als anders. Ik was de hele tijd gefocust op Elena en ik probeerde haar wat te laten zeggen, zodat ik wist dat het nog een beetje goed ging met haar. Eventjes klonk ze raar, alsof haar keel een beetje dicht zat. Maar toen ze weer iets zei, klonk ze weer normaal. ‘Nee goed’, zei ze. Nee schat, ik weet dat het niet zo goed gaat… Toch leek het ietsje beter te gaan, de zwellingen bij haar armen leken ietsje minder te worden.

Bij de huisartsenpost

We meldden ons bij de balie en de assistente vroeg of de klachten erger waren geworden. Ik vertelde dat het eerst wat erger was geworden, maar daarna weer ietsje minder. We mochten in de wachtkamer gaan zitten. We waren al snel aan de beurt. De arts keek even naar Elena en vertelde al snel dat ze een dexamethason injectie zou krijgen. Elena was het er niet mee eens, maar dat moest toch wel eventjes.

Vervolgens werd er nog even naar haar longen geluisterd, maar die klonken schoon. We mochten naar de wachtkamer gaan om af te wachten wat het effect van de injectie was. Al snel ging het wat beter qua bulten en roodheid, maar Elena had nog wel ontzettend veel jeuk en ze wist niet wat ze met zichzelf aanmoest. Gelukkig mochten we toen vrij snel terug naar de huisarts.

Hij was redelijk tevreden over hoe Elena eruit zag, maar hij wilde toch even bellen met de kinderarts. De kinderarts gaf hem groen licht om Elena een drankje voor te schrijven en we hoefden niet in het ziekenhuis te blijven.

Weer naar huis

Het wachten op het drankje duurde het langs van alles, doordat het drankje dat de huisarts voorschreef niet op voorraad was. Er moest flink heen en weer gebeld worden voor een soortgelijk medicijn. Uiteindelijk was die er en mochten we naar huis.

Thuis gaf ik haar meteen een lepeltje met het medicijn, wat Elena gelukkig erg lekker vond. Vervolgens gaven we haar een fles en ging ze naar bed. Nog steeds zag het er allemaal heel erg zielig uit, maar het ging wel stukken beter dan eerst. De bulten waren bijna verdwenen, maar ze had nog steeds een hele rode huid en ze had duidelijk jeuk. Het drankje leek snel zijn werk te doen en Elena viel vrij snel in slaap.

Voordat ik naar bed ging, keek ik nog eventjes bij haar. Ze lag lekker rustig, maar ik vond het toch wel een beetje eng. Gelukkig ging het de volgende dag weer redelijk goed met haar. Ze zag er veel beter uit en ze was nog een beetje jengelig, maar dat zou ook kunnen komen doordat ze de avond daarvoor zo laat naar bed ging.

Sesam?

Toen ik tijdens het avondeten doorkreeg dat ze een allergische reactie had, keek ik meteen wat het zou kunnen zijn. Waarschijnlijk was de hummus de boosdoener, er zat namelijk sesam in. Elena heeft laatst een allergietest gehad, maar ze is niet getest op sesam. Dat was het enige allergeen wat ze tijdens het avondeten binnen heeft gekregen waar ze niet op is getest, dus ik vermoed dat dat het is.

De volgende ochtend werd ik gebeld door onze eigen huisarts om te vragen hoe het met Elena ging. De huisarts vroeg of we zelf even naar de kinderarts wilden bellen of mailen, zodat zij ook op de hoogte zouden zijn. Ik stuurde ze een mailtje en kort daarna werd ik gebeld. We zouden in september pas weer naar de kinderarts gaan, maar dat is nu vervroegd.

De komende tijd

Wel duurt het nog bijna een maand totdat we naar de kinderarts kunnen, mede door onze eigen vakantie. Ik moet zeggen dat ik Elena nu geen nieuwe dingen laat eten omdat ik bang ben voor een reactie, want we weten natuurlijk niet 100% zeker dat het door sesam kwam. Het positieve is dat we nu een drankje in huis hebben wat in ieder geval de ergste klachten zou moeten laten verdwijnen. Dus als ze nu weer ergens op reageert, mogen we haar dat meteen geven.

Het was echt wel even schrikken, maar gelukkig is het allemaal goed afgelopen. Hopelijk was dit de laatste allergische reactie, want het was zo sneu voor haar!