Je kent Eva Jinek vast wel van haar talkshow. Maar wist je dat ze in 2018 moeder is geworden? En daar gaat haar nieuwe documentaire over, ‘De wereld van Eva‘. Deze documentaire bestaat uit drie delen, die sinds deze week te zien zijn op Videoland. In de documentaire behandelt ze intieme zaken die komen kijken bij het moederschap en het doel hiervan is om het taboe en de schaamte te doorbreken. Ik heb de documentaire gezien en vandaag deel ik mijn mening met jullie.

Drie afleveringen

In de eerste aflevering heeft Eva het over de bevalling en alles wat daarbij komt kijken. In de tweede aflevering gaat het over het schuldgevoel van de werkende moeder en in de laatste aflevering komt seksualiteit na de bevalling aan bod. Ze praat hierover met verschillende vaders en moeders en met experts.

Aflevering 1: De bevalling

In de eerste aflevering wordt gesproken over de bevalling en alles wat daarbij hoort. Eva’s zoontje Pax is geboren met een spoedkeizersnede, iets wat ze zelf totaal niet had verwacht. Een onderwerp wat voor mij erg herkenbaar was, was de ruggenprik. In Nederland worden veel minder ruggenprikken gezet dan in andere landen en zelfs als je erom vraagt, krijg je het vaak pas uren later of helemaal niet.

Toen ik tijdens de bevalling van Lenn in een weeënstorm belandde en de rugweeën ontzettend pijnlijk werden, wilde ik graag een ruggenprik. Dat was aan het begin van de nacht en toen werd me verteld dat ze anesthesist dat de volgende ochtend eventueel kon doen. Ik moest er dus urenlang op wachten en blijkbaar ben ik niet de enige.

Verder werd er gepraat over klachten na de bevalling die nog steeds een beetje taboe zijn. Door de documentaire realiseerde ik me dat ik best veel geluk heb gehad, want het enige waar ik na de bevalling last van had, was bekkenpijn. Wist je dat ongeveer 1 op de 4 vrouwen na de bevalling last heeft van urineverlies? En dat artsen nog steeds vaak zeggen dat bepaalde klachten er ‘gewoon bij horen na de bevalling’, terwijl dat helemaal niet zo is! Je snapt vast wel dat ik het ontzettend goed vind dat hier aandacht aan besteed wordt.

Aflevering 2: Het schuldgevoel van de werkende moeder

Schuldgevoel als moeder, je kent het vast wel. Vooral werkende moeders hebben er vaak last van, terwijl dat helemaal niet nodig is. Want er is helemaal niks mis met werken wanneer je kinderen hebt. En waarom zou een vader wel 40 uur per week mogen werken, en verwacht de samenleving nog steeds dat een moeder thuis blijft om voor de kinderen te zorgen?

Ook op andere vlakken blijken er veel verschillen te zijn tussen vaders en moeders. Toen Eva op een basisschool in Amsterdam was, kwam ze erachter dat ze daar bijvoorbeeld nog nooit een luizenvader hadden gehad, het zijn altijd de moeders die dat doen. Bij ons is dat ook zo en dat is natuurlijk wel logisch, want mijn man werkt fulltime en ik werk parttime vanuit huis. Als er een ziek kind opgehaald moet worden van school, doe ik dat. Als er een kind naar de dokter moet, regel ik dat.

Maar ook met andere dingen merk ik dat ik de meeste dingen regel voor de kinderen. Dingen als kinderfeestjes, zwemles (ook al is dat ’s avonds of in het weekend), nieuwe kleding kopen, et cetera. En dat schijnt in veel gezinnen zo te zijn. Ik ga voor het grootste deel over de zorg voor de kinderen, en mijn man is de gezellige papa die leuke dingen met ze doet. Nagels knippen? Dat doet mama. Een stukje met ze fietsen? Dat doet papa, zodat mama dan even wat in het huishouden kan doen zonder dat de kinderen in de weg lopen.

En begrijp me niet verkeerd, ik vind het niet erg hoor. En ik doe het ook echt zelf. Toen Lenn laatst naar het ziekenhuis moest merkte ik dat ik het zelf ook erg prettig vind om de touwtjes in handen te hebben. Bart was eerst met hem in het ziekenhuis en ik kan er dan totaal niet tegen dat ik niet precies weet wat daar allemaal gebeurt. En toen ik de volgende dag in het ziekenhuis was, kon ik er slecht tegen dat ik niet voor Nomi en Elena kon zorgen. Dan bel ik mijn man om te vragen of hij wel weet dat Elena om kwart voor 12 van de peuterspeelzaal gehaald moet worden, terwijl hij dat natuurlijk wel weet. Maar ja, ik ben normaal degene die dat allemaal regelt, en wat is het dan lastig om dat uit handen te geven!

Aflevering 3: seksualiteit na de bevalling

Er wordt geadviseerd om de eerste zes weken na de bevalling geen seks te hebben. Maar wordt er dan van je verwacht dat je er na die zes weken meteen weer klaar voor bent? Bij veel vrouwen duurt dat veel langer. Zeker als je down there hechtingen hebt gehad, kan dat echt nog wel een hele tijd duren. En ook de slapeloze nachten en lekkende borsten zijn niet echt goed voor je libido. Of het feit dat je baby op je kamer slaapt. Iedereen moet doen waar ze zich goed bij voelt, maar ik kan echt geen seks hebben terwijl er een baby op mijn kamer slaapt.

Ik schrok ervan hoeveel vrouwen na een aantal weken weer seks hebben terwijl ze er zelf eigenlijk nog niet klaar voor zijn. Ze doen het dan voor hun partner, want ze willen hem niet nog langer laten wachten. En veel vrouwen bijten zich zelfs door de pijn heen, terwijl dat wat mij betreft toch echt niet hoort.

Mijn kinderen zijn alle drie geboren met een keizersnede, dus mijn vagina is heel gebleven. Maar ook dan ben je echt nog niet meteen klaar voor seks. Het lichamelijke herstel is best zwaar en in het begin moet je er niet aan denken dat er iemand bovenop je komt liggen. En gelukkig heb ik een man die daar heel veel begrip voor had.

Wat in de documentaire ook benoemd werd, was het feit dat seks veel meer is dan alleen maar penetratie. Als je daar nog niet klaar voor bent, kun je ook heel veel andere dingen doen. Veel mensen vinden seks pas geslaagd als er penetratie plaatsvindt, wat eigenlijk onzin is.

Conclusie

Wat mij betreft is deze documentaire echt een aanrader, zeker voor iedere moeder (in spe). En ik zou je adviseren om het samen met je partner te kijken, want ook voor ouders die zelf niet zwanger zijn geweest is het heel erg interessant. Zij zullen absoluut dingen gaan horen die nieuw voor ze zijn!

Heb jij deze documentaire al gezien?