Zaterdagmiddag, twee dagen na Elena’s astma aanval, zei Lenn dat hij zich niet zo lekker voelde. Hij wilde ’s avonds niet eten en hij wilde graag naar bed. Nadat hij ongeveer twee uurtjes had geslapen werd hij weer wakker en hij was hartstikke benauwd. Zelf dacht hij dat hij weer een longontsteking had en hij gaf zelf al aan dat hij naar de dokter wilde. We belden de huisartsenpost en even later reed Bart er met Lenn naartoe.

Zaterdagavond

Bij de huisartsenpost was het al snel duidelijk dat ze daar niet genoeg voor Lenn konden doen en daarom werd hij doorgestuurd naar de kinderafdeling in een ander ziekenhuis. Daar kreeg hij een verneveling, maar dat hielp niet genoeg. Lenn had wat extra zuurstof nodig en daarom moest hij ’s nachts in het ziekenhuis blijven.

Zondag

Bart bleef in het ziekenhuis slapen en ik had eigenlijk verwacht dat ze de volgende ochtend weer weer thuis kwamen. De kinderarts zou ’s ochtends langskomen en dan zouden ze horen of Lenn naar huis zou mogen of niet. Dat duurde allemaal heel lang, en toen de verpleegkundige zei dat we er maar vanuit moesten gaan dat Lenn nog wel een nachtje zou moeten blijven, besloot ik naar het ziekenhuis te rijden.

Lenn leek zich stukken beter te voelen, maar omdat hij ’s nachts extra zuurstof nodig had, moest hij nog een nachtje blijven. Rond 12 uur ging Bart naar huis en ik bleef bij Lenn. Lenn vond zelf dat hij weer beter was en hij begon zich te vervelen. Hij vroeg aan de verpleging wanneer hij nou eindelijk naar het speeltuintje en naar de speelkamer mocht gaan, maar ze vonden het verstandiger dat hij in zijn bed zou blijven.

’s Middags heeft hij even geslapen en toen zakte zijn zuurstof zo ver dat hij toch weer extra zuurstof nodig had. Na dat hij twee uurtjes had geslapen ging het opeens een stuk beter. Zijn zuurstof was hoger, hij kreeg meer energie, hij was grapjes aan het maken met de verpleging en iedere keer dat er iemand zijn kamer binnen kwam, zei hij dat hij zo graag uit zijn kamer wilde. We spraken af dat hij na het avondeten even mocht gaan spelen.

Zo gezegd, zo gedaan. Na het eten zijn we naar buiten gegaan en Lenn vond het heel erg leuk. Vooral tafeltennis en tafelvoetbal was een groot succes. Daarna deden we nog een potje Pim Pam Pet en toen was het tijd om weer naar de kamer te gaan. Toen Lenn in bed lag was het bijna 8 uur, maar Lenn wilde absoluut nog niet slapen. Toen hij om half 9 nog klaar wakker was deed ik de lamp maar weer aan, want hij zou om 9 uur weer een verneveling krijgen. Toen dat klaar was viel hij eindelijk in slaap.

De nacht ging hartstikke goed, maar hij moest toch iedere 3 uur de verneveling krijgen, want dat was zo afgesproken met de kinderarts. Om 3 uur ’s nachts had hij een zuurstofgehalte van 98, wat hartstikke goed was. De verpleegster en ik vonden het eigenlijk wel zielig om hem wakker te maken, maar dat moesten we toch maar doen.

Maandag

Maandagochtend ging het nog steeds heel goed en de verpleegster zei dat ze dacht dat Lenn ’s middags misschien wel naar huis zou mogen. Maar dat wilde Lenn helemaal niet, want hij vond het hartstikke leuk in het ziekenhuis. ‘Ik vind het zo leuk dat ze hier alles voor mij doen! Als ik op het knopje druk, komt er iemand en die haalt dan eten en drinken voor mij!’, zei hij. Verder vond hij de speelkamer en de speeltuin erg leuk en hij ook de iPad was een groot succes.

Ook de kinderarts vond dat het stukken beter ging met Lenn. Hij had geen verneveling meer nodig, vanaf maandagochtend kreeg hij alleen nog pufjes. En als dat goed zou blijven gaan, zouden we ’s middag naar huis mogen.

Lenns zuurstofgehalte was ook hartstikke goed, ’s middags was het bijna de hele tijd 100. Daarom mocht hij toen ook wat langer van de kamer af. Lenn heeft lekker geknutseld in de speelkamer en hij vermaakte zich prima in het ziekenhuis.

Aan het einde van de middag kwam de kinderarts weer, en ze gaf ons groen licht om naar huis te gaan. ‘Maar ik wil nog wel even blijven hoor, ik vind het heel gezellig hier!’, zei Lenn. De kinderarts vertelde dat ze dat wel vaker hoorde, en dat dat een teken is dat een kind naar huis kan. Want als een kind zich goed genoeg voelt om weer van alles te gaan doen, hoeft het niet meer in het ziekenhuis te blijven.

Dus we pakten onze spullen in (dat durfde ik niet eerder te doen, want ik wilde het niet jinxen) en toen mochten we weer naar huis! Lenn moest nog wel veel pufjes en in de dagen daarna mochten we dat afbouwen. Dat ging gelukkig prima, en Lenn is niet meer benauwd geweest.

Twee kinderen in één week een astma aanval

We hadden in het ziekenhuis verteld dat Elena twee dagen daarvoor een astma aanval had gehad. Dat kon toeval zijn, maar er konden ook andere oorzaken voor zijn. Het kan zo zijn dat ze allebei een virus hebben gehad wat een astma aanval uitlokte. Het kan ook door hooikoorts komen, want daar lijken ze beide ook last van te hebben. Er is bij beide kinderen geen bloed geprikt, dus we weten niet wat nou uiteindelijk de oorzaak is.