We wonen aan de rand van het dorp, maar wel op een plek waar regelmatig mensen langslopen. Inmiddels wonen we hier alweer drie en een half jaar en toen we hier net woonden, keken buurtgenoten regelmatig naar binnen. Echt op het gênante af, ze bestudeerden onze hele woonkamer, terwijl we er zelf gewoon zaten. Nu is dat wel iets minder, maar toch heb ik soms wel behoefte aan een beetje privacy. Zoals laatst, toen ik Elena aan het voeden was, en een paar gemeentewerkers uitgebreid naar binnen keken.

Een groot raam

We hebben een grot raam aan de voorkant en dat vind ik heerlijk, want daardoor komt er lekker veel licht binnen. En daar houd ik van! Maar dat brengt natuurlijk ook een nadeel met zich mee; mensen kijken makkelijk naar binnen. In dit nieuwsgierige dorp gebeurt dat regelmatig. Iets wat best goed helpt, is om gewoon terug te kijken. Ook zeg ik wel eens tegen Nomi of Lenn dat ze wel mogen zwaaien naar de mensen die naar binnen kijken. Dan kijken ze opeens snel de andere kant op, haha!

Gordijnen

Om dit tegen te gaan, wilden we al snel vouwgordijnen of jaloezieën op maat kopen. Jullie herinneren je misschien nog wel dat we de verbouwing van dit huis graag zo snel mogelijk klaar wilden hebben. Tijdens de verbouwing betaalden we zowel huur voor ons oude huis als hypotheek voor ons nieuwe huis en dat was een duur grapje. Daarom wilden we de belangrijkste dingen zo snel mogelijk klaar hebben, en de rest kwam later wel. Zoals raamdecoratie bijvoorbeeld.

Gluren bij de buren

Buurtgenoten waren behoorlijk nieuwsgierig naar wie hier nou woonden en er werd ontzettend vaak naar binnen gekeken. Op zich stoor ik me daar niet zo aan, maar soms is een beetje privacy wel prettig. Tijdens het voeden, maar ook als ik ’s avonds lekker op de bank hang. Er moest dus snel iets voor de ramen komen en gelukkig vonden we vrij snel iets. Er zat wel een behoorlijke levertijd op, mede doordat onze grote ramen een behoorlijk afwijkende maat hebben.

De gordijnen dicht

We hebben nu vouwgordijnen en toen Elena net was geboren, had ik ze regelmatig dicht. We hadden een ooievaar in de tuin staan en dat nodigde natuurlijk uit om naar binnen te kijken. En daar had ik niet altijd zin in. Een beetje privacy in je kraamweek is namelijk best fijn. Dus ik deed zo nu en dan de vouwgordijnen helemaal dicht en zo kon ik lekker mijn gang gaan. Als ik om 3 uur ’s middags nog in mijn pyjama rond wilde lopen, als ik half naakt op de bank lag om de wond van mijn keizersnede te laten luchten (dat versnelt de genezing) en als het voeden niet zo makkelijk ging doordat Elena niet goed aan hapte, hoefde ik me geen zorgen te maken of wie dat allemaal zouden zien. Heerlijk!

En nu doe ik ze nog wel eens dicht. Over het algemeen maakt het me niet zoveel uit dat mensen naar binnen kijken, maar soms heb ik er gewoon even geen zin in. Want terwijl die ‘ons kent ons’ dorpsmentaliteit soms ook wel wat heeft, heb ik niet altijd zin in die blikken naar binnen.

Borstvoeding geven met publiek

Laatst waren er gemeentewerkers bezig in de straat en Elena had honger. Zonder erbij na te denken, ging ik haar voeden. Want tja, je verwacht toch niet dat een groepje mannen uitgebreid naar binnen gaan staan kijken terwijl ik mijn baby aan het voeden ben? Nou, dat deden ze dus wel. Het was blijkbaar erg interessant en pas toen ik naar de zwaaide, gingen ze door met waar ze mee bezig waren. De rest van de week heb ik de vouwgordijnen maar omlaag gedaan, want het voelde niet zo heel prettig.

Wordt er bij jou wel eens naar binnen gekeken? En heb jij ook iets voor je ramen om dat tegen te gaan?