Ja hoor, daar is hij weer; de peuterpuberteit. Het slaan, gillen, zichzelf op de grond gooien, héél vaak ‘nee’ zeggen, niet naar bed willen… Het hoort er allemaal bij, maar ik had stiekem gehoopt dat het nog eventjes op zich zou laten wachten. Maar nee, Elena zit er al middenin! En dat kan best frustrerend zijn, maar soms kan ik er ook wel erg om lachen!
‘Nee’
Toen Elena net een jaar was, riep ze al continu ‘nee’. Niet omdat ze iets niet wilde, want ze zei het ook als ze ‘ja’ bedoelde. Een tijdje later leerde ze het woordje ‘ja’ en gebruikte ze dat regelmatig. En weer even later werd ‘nee‘ weer favoriet. Als ze naar bed moet, als ik haar jas aan wil doen, als ik vraag of ze met me mee gaat…
Naast ‘nee’ zeggen, luistert ze ook vrij slecht. Ze snapt al best veel, dus daar ligt het niet aan. Als ik haar vraag om iets te doen wat ze leuk vindt (zoals de televisie uitdoen, de deur dicht doen, schoenen pakken…) doet ze het. Maar als ik haar vraag of ze op het schoolplein even bij mij wil blijven, is het meteen ‘nee!’. En vervolgens loopt ze gewoon weg. Wat dat betreft is ze precies Lenn. Nomi ging nooit heel ver bij me vandaan, maar het kan Lenn en Elena niks schelen dat ze zo ver weg lopen dat ze mij niet meer zien.
Boos!
Verder kan ze ontzettend boos worden als ze iets niet mag. Als ik tegen haar zeg dat ze niet de keukenkastjes mag uitpakken, gaat ze huilen en gooit ze zichzelf op de grond. Als zij in de regen van school naar huis wil lopen (en aangezien ze net loopt, schiet dat niet echt op) wordt ze heel boos als ik haar in de kinderwagen zet. Dan krijst ze meteen ‘nee!’ en ‘uit!’, want als je eenmaal kan lopen, wil je dat blijkbaar ook altijd en overal doen.
Ruzie met Nomi en Lenn
Ook kan ze heel boos worden op Nomi en Lenn. Elena is nog niet zo goed in het delen van speelgoed en ze denkt dat alles van haar is. Als Nomi met een ballon speelt, wil Elena het hebben. Als Nomi het dan niet geeft, gaat Elena lopen krijsen. Dan kan ze zó dramatisch doen dat het soms ook best grappig is. Ze moet nog even leren dat niet alles van haar is en dat ze niet moet afpakken. Maar dat komt vast vanzelf wel.
Gevaarlijke taferelen
De peuterpuberteit bestaat niet voor niks, kinderen leren van alles in deze fase. Daarom laat ik Elena best veel ontdekken en vind ik het ook niet erg om 5 minuten te moeten wachten totdat zij het mooiste eikeltje van de grond heeft uitgezocht. Maar soms moet ik toch echt even ingrijpen, want Elena kent weinig gevaar. Ze denkt bijvoorbeeld dat ze altijd wel opgevangen wordt als ze uit de kinderstoel wil springen. Of dat je als meisje van 1 jaar prima zelf de parkeerplaats op kan lopen. En als ik haar dan een hand wil geven op of wil tillen, is het ‘nee!’. Dan gaat veiligheid natuurlijk wel voor, en dan gaat ze ergens anders maar weer lekker lopen ontdekken!
Hebben jullie ook kinderen die in de peuterpuberteit zitten?