WIEBKE VERTELT; TIJDENS MIJN BEVALLING GEBEURDE PRECIES WAAR IK BANG VOOR WAS

Wiebke is 19 jaar oud, ze is Duits en ze heeft een relatie met Danny, die in Nederland woont. Zelf woont ze nog steeds in Duitsland, maar ze heeft in tien maanden tijd Nederlands geleerd. Vandaag vertelt ze haar verhaal (in het Nederlands, wat ik ontzettend knap vind) over haar bevalling, die niet ging zoals ze het graag had gewild. Het is een ontzettend mooi, ontroerend en interessant verhaal geworden, met prachtige foto’s erbij.


Ik was 18 toen zwanger raakte van mijn vriend en ik zat toen in het midden van mijn voorlaatste jaar op middelbare school. Het was wel gewenst, maar de timing was niet echt ideaal. De baby zou in februari komen, maar ik zou eerst in mei afstuderen, we woonden allebei nog bij onze ouders en hadden bovenal nog een lange afstandsrelatie. Wij woonden 400km uit elkaar en in twee verschillende landen, en dat doen we tot juli van dit jaar nog steeds. Maar ondanks deze obstakels was het voor ons twee vanaf het begin duidelijk dat wij dit kindje wilden houden.

Maar hoe is het dan afgelopen met mijn zwangerschap? Zoals ik zei, mijn zwangerschap was super makkelijk en dus maakte ik mij geen zorgen over de bevalling. Ik was er niet bang voor, eigenlijk keek ik er zelfs naar uit. Ik vond het gedachte magisch om een klein mensje op de wereld te kunnen helpen. Ik had zelfs een lang bevallingsplan geschreven. Ik wou zo natuurlijk mogelijk bevallen, zonder pijnstillers of andere interventies. Een ruggenprik zag ik absoluut niet zitten, voor een keizersnede was ik super bang, maar dacht er ook niet echt over na, omdat ik door mijn makkelijke zwangerschap niet verwachte dat er een keizersnede nodig zou zijn. Dat was toch iets voor mensen met veel complicaties tijdens de zwangerschap. Ik wist niet dat alles heel anders zou gaan.
Zaterdag, 14 februari, zaten wij eigenlijk de hele dag in de garage omdat de auto van mijn vriend moest worden gerepareerd. Ik had al de hele dag erge rugpijn maar dacht er niet verder over na, omdat ik dat eerder ook eens had gehad. In de avond ging ik dan in bad en daar merkte ik dat de rugpijn vrij regelmatig kwam en ging. Nadat ik het bad uitkwam en wij een film gingen kijken, besloten wij eens te gaan kijken met hoeveel afstand ik de rugpijn had. Het was elke keer in 5 minuten. Waren dat weeën? Zouden die niet pijnlijker moeten zijn? Ik had geen idee, dus stuurde ik een whatsapp naar mijn verloskundige: “Ik heb rugpijn die komt en gaat, een keer in 5 minuten ongeveer, zullen we naar het ziekenhuis gaan? (in Duitsland bevallen 98% van de vrouwen in het ziekenhuis)” Haar reactie was een duidelijke ja. Dus nadat de film was afgelopen en ik mijn thee op had gedronken gingen wij naar de kliniek.

 

Toen wij er aankwamen moest ik eerst aan de CTG monitor. Ik was helemaal ontspannen en voelde niet meer echt veel. Een klein ongemak, ja. Maar niets waar ik van zou zeggen “dat doet pijn”. Maar de CTG was duidelijk: ik was aan het bevallen. Toen de vroedvrouw tussendoor kwam kijken was ze verrast. “Wow, dat zijn wel flinke weeën hoor, merkt u daar echt niets van?” Nee, deed ik niet. Een klein ongemak, ja. Maar niet meer.

Nadat ik van de monitor af was zouden wij wachten totdat ze zouden bepalen wat er nu met mij zou gebeuren. Ik liep in de gang op en neer omdat ik niet stil kon zitten, ik was totaal hyper. Aan de muur hingen er allemaal mooie geboortekaartjes die ik intensief ging bekijken toen het gebeurde: mijn vliezen braken. Mijn hele broek, alles werd op eens nat en volgens mij liet ik zelfs een klein plasje achter. Nu was het dus duidelijk dat ik in het ziekenhuis zou blijven. Meteen werd er een arts geroepen en werd ik onderzoekt. Ik had ongeveer 1-2cm ontsluiting en zou dus boven in een ziekenhuiskamer op sterkere weeën wachten. Danny, mijn vriend, werd naar huis gestuurd met de woorden: “Dit kan nog lang duren, gaat u maar nog een paar uurtjes slapen. Uw vrouw zal u bellen als ze in de kraamzaal ligt.”

Dat hij eigenlijk voor niets naar huis was gegaan merkte hij toen ik hem na niet eens twee uur belde dat ik nu met 4cm ontsluiting in de kraamzaal lag. Boven in de kamer waren de weeën zo sterk geworden dat ik niet meer stil kon blijven. Toen bleek dat de kleine zich goed in mijn bekken had gedraaid, dus hoopte ik dat ik zo kon bevallen als ik wou. Ik ging in de zaal rondlopen, ik ging zingen, ademen, ik was in extase. Het was het deel van de bevalling waar ik mij sterk voelde. Ik voelde dat ik dit kan, dat ik hiervoor ben gemaakt.

 

Maar op deze sterke momenten volgden veel meer zwakke. Op eens kwam de vroedvrouw weer binnen en zei dat “Wij gaan u nu een pijnstiller geven.” en ik zei “Waarom dan, nee, ik wil geen pijnstillers.” Maar dan zei zij dat de dokter had gezegd dat ze mij een pijnstiller zou moeten geven omdat hij mijn weeën op de monitor in de gang had gezien en ze a) te sterk en b) te veel waren en de baby gingen stressen. Alles ging dus sneller dan de kleine zou kunnen verwerken. Ik kreeg dus een infuus en moest gaan liggen. Ik vond het verschrikkelijk om te gaan liggen, de weeën voelden erdoor dubbel zo erg. Ik wou graag in bad gaan maar mijn vliezen waren al gebroken dus was dat geen optie. Dus zo, met de pijnstiller en zonder de mogelijkheid om mij vrij in de zaal te gaan bewegen, kwam ik tot een ontsluiting van ongeveer 8,5cm. Daarna gebeurde er iets, ik weet niet echt wat. Mijn geheugen vanaf hier is erg vertroebeld. Ik herinner me dat er veel artsen en vroedvrouwen om mij heen stonden en zeiden dat ze nu bloed van het hoofd van de baby zouden willen afnemen omdat de hartslag slecht was en ze graag de zuurstofverzorging wilden checken. Bovendien wilden ze een elektrode aan het hoofd zetten om de hartslag vanuit de binnenkant te kunnen bijhouden. Ik vond dit helemaal niet leuk maar was te veel bezig met de weeën om te gaan protesteren en het was toch maar om zeker te gaan dat er alles goed is met de kleine. Tijdens deze ingrepen, die helemaal niet leuk zijn, zagen de artsen ook dat mijn ontsluiting niet meer toenam. Terwijl had ik al twee uur erge persdrang had, mocht ik niet persen. Ze deden dus een echo om te zien wat er aan de hand was. Ze konden het nog niet echt zien, dus we moesten nog langer wachten. Ik zat ondertussen aan de weeënremmers, maar die hielpen niet meer. Drie uur later wisten ze nog steeds niet hoeveel ontsluiting dat ik nou had. Tussendoor hadden ze nog twee keer bloed van Tony’s hoofd afgenomen. De zuurstofverzorging was oké maar de waardes gingen steeds omlaag. Zijn hartslag ging ook omlaag, maar als ik vlak op mijn rug ging liggen bleken ze normaal te zijn en in die positie waren de weeën gewoon onuitstaanbaar.
Het leek net op een vuistslag toen de arts zei dat “Mevrouw M., u bent te klein, uw zoon zit vast in uw bekken en komt niet meer vooruit. We zien een keizersnede als beste optie. Het was werkelijkheid geworden. Dat waar ik meest bang voor was zou gebeuren: er zou een keizersnede worden gedaan. Maar, wel gek, ik ging niet eens meer protesteren. De wens om ons zoontje eindelijk vast te kunnen houden, er voor hem te zijn en om eindelijk geen pijn meer te hebben was sterker. Ik had al meer dan 12 uur weeën waarvan er 5 uur lang niets was gebeurt.
Dus werd ik voorbereid op mijn spoedkeizersnede. Ik had zo veel mensen om mij heen dat ik niet meer echt herinner wat er nu helemaal gebeurde, maar ik herinner wel dat de arts die de echo’s had gedaan een van de mooiste ogen ooit had – en dat vertelde ik haar ook. Iedereen was geamuseerd over hoe ik in mijn situatie die eigenlijk best op een nachtmerrie leek nog complimenten kon geven.
Nadat ik een aantal papieren moest ondertekenen (erg moeilijk tijdens de bevalling) kwam ik in de operatiekamer en probeerden ze om mij een ruggenprik te geven. Ze probeerden het twee keer, maar lukte niet, omdat mijn weeën te sterk waren. Ik ben er zeker van dat ik de arts die deze toe moest dienen hoorde schelden. De hele tijd controleerden ze Tony’s hartslag met een doppler en helaas was er op een gegeven moment geen tijd meer. De hartslag viel terug tot 38 slagen per minuut, de ruggenprik werkte niet, dus kreeg ik een volledige narcose. Nog een vuistslag. Noch ik, noch Danny zou zien hoe ons zoontje wordt geboren, want als je een volledige narcose krijgt, mogen er enkel medewerkers van het ziekenhuis in de operatiekamer aanwezig zijn.
Om 9:37 haalden ze ons zoontje Tony Elliot Viljami eruit. Hij woog 3330gram en was 51cm groot. Ze zeggen dat ik heel snel na de operatie weer wakker werd en de hele tijd Tony’s naam mompelde. Maar mijn herinnering start weer veel later. Gelukkig gaven ze Tony gelijk na de keizersnede aan Danny en hadden mijn twee mannetjes al tijd om elkaar te leren kennen.
Uiteindelijk denk ik dat ik voor niks bang ben geweest. Tony’s geboorte heeft mij geleerd dat er aan sommige dingen niets te doen is. Soms kun je zo sterk, positief en ontspannen zijn als je wilt maar het gaat gewoon niet werken. En dat is de moment waar er hulp nodig is. Ik ben blij dat ik ervoor heb gekozen om in het ziekenhuis te gaan bevallen, omdat niemand weet of Tony en ik nu hier zouden zijn als ik geen snelle hulp had gehad toen het echt ernstig werd. Natuurlijk denk ik soms “wat als we andere dingen hadden geprobeerd?” en ik ben zeker verdrietig dat ik mijn eigen zoon niet heb geboren zien worden, maar ik weet ook dat ik dankbaar moet zijn dat we beide leven en gezond zijn. Uiteindelijk moet ik accepteren dat er wonderen zijn die ik niet mocht zien en die misschien altijd een mysterie zullen blijven.
De bevalling was intens en helemaal niets is gegaan zoals ik het mij had gewenst of voorgesteld, maar het geeft mij nog steeds een positief gevoel. Ik ben bevallen van een wondermooi jongetje en was deel van zijn geboorte, hoewel wij uiteindelijk een beetje hulp nodig hadden en ik aan het slapen was toen Tony voor het eerst huilde. Ik ben trots dat ik tijdens de bevalling sterk ben gebleven, en mijn wil niet kwijt ben geraakt. Maar ook dat ik, toen het bleek dat er een keizersnede nodig zou zijn, het kon accepteren en niet bang ben geweest (of geen tijd had om bang te zijn).

Ik heb nu erg veel respect voor iedereen met een keizersnede want herstellen (lichamelijk en mentaal!) duurt heel lang en is soms lastig.
Als andere zwangere vrouwen mij vragen van “Hoe was de bevalling?” twijfel ik soms of ik mijn verhaal wel moet vertellen. Ik wil ze tenslotte niet bang maken of ontmoedigen. Maar dan denk ik dat het belangrijk is om verschillende verhalen te horen en om te zien dat het er niet toe doet hoe het gegaan is. Het gaat je altijd leren wat je op dat moment moet leren.Mocht je meer willen weten over Wiebke? Kijk dan eens op haar blog.

Wil jij ook je verhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar malou_beld@live.nl.






Gerelateerd artikel:
– Milou vertelt: ik ben een hoog sensitief persoon

MILOU VERTELT; IK BEN EEN HOOG SENSITIEF PERSOON

Laatst besloot ik een nieuwe rubriek te beginnen op mijn blog, waarbij lezeressen hun verhaal mogen vertellen. Vandaag vertelt Milou haar verhaal. Ze is 23, zwanger van haar eerste kindje en ze is een hoog sensitief persoon. Een onderwerp waar de meeste mensen (waaronder ik) nog niet veel over weten.

Graag deel
ik hier mijn verhaal omdat er over dit onderwerp nog niet veel word gesproken en
dit vaak wordt verward met ADHD.
Sinds ik
mij kan herinneren heb ik altijd het gevoel gehad anders te zijn dan anderen.
Dit begon al op de basisschool. Ik merkte dat ik met bepaalde problemen of
situaties heel anders om ging dan andere kinderen uit mijn klas. Ik voelde
overal prikkels vandaan komen.
Ik voelde
als kind al heel veel emoties in mijn lijf. Ik wist niet waar dit vandaan kwam.
En merkte dat andere kinderen bij bijvoorbeeld een ruzie er zo overheen waren. Terwijl
ik hier nog dagen mee kon zitten. Ik werd soms gek van mijn eigen zorgzaamheid
naar andere toe.
Vooral
tijdens mijn middelbare schoolperiode kreeg ik steeds meer last van alles wat
ik aanvoelde. Waarom voelde mijn hele lijf zo raar als ik een bepaalde
situatie/klas binnen stapte? Waarom droom ik mijn hele leven al zo heftig en
elke dag? Hoe kan het dat ik iemands gevoel kan voelen en hier zo lang mee
bezig blijf? Deze vragen
gingen regelmatig door mijn hoofd.
Op een dag
gaf iemand mij een boek en vertelde erbij “Milou, volgens mij ben jij dit”. Ze
gaf mij het boek Hoog sensitieve personen Hoe
blijf je overeind in een wereld die je overweldigt?
van Elaine N. Aron. Ik
ben dit boek gaan lezen en het leek alsof ik in mijn wereld kwam. Wat een
herkenning! Ik ben gelijk meer gaan opzoeken over HSP. Ook heb ik verschillende
testen gedaan, zo ook een officiële test. Uit deze test bleek dat ik heel hoog
scoorde en een hoog sensitief persoon ben. Normaal zijn mensen niet blij als er
een stempel word opgedrukt met wat je bent. Maar oh wat was ik blij. Eindelijk
wist ik waardoor ik mij zo voelde.
Zelf vond
ik het boek soms erg negatief overkomen. Dus ging ik op zoek naar meer positieve
verhalen. Zo kwam ik terecht bij Vereniging Hooggevoelig. Ik melde mij aan als
lid en ging naar het HSP Praatcafé. Wat was ik zenuwachtig! Wat trof ik aan?
Hoe is het om andere die HSP zijn te ontmoeten? Ik ben nog elke dag blij dat ik
die stap heb gezet. Eindelijk waren er mensen die mij begrepen. Die hetzelfde
voelde als mij. Waarom waren relaties lastig? Hoe komt het toch dat ik zo’n
gevoel krijg als er een auto met sirenes langs komt? En die dromen? Ik kreeg eindelijk
antwoord hierop. Tijdens deze avonden leerde ik ook hoe ik hier mee moest om
gaan. En dat HSP een mooie karaktereigenschap is waarmee je wordt geboren.
Door deze
vereniging ben ik mijzelf gaan accepteren zoals ik ben. Natuurlijk zijn er
dagen dag ik baal dat ik HSP ben en wordt alles wat ik voel mij soms teveel,
maar ik ben vooral heel erg trots op mijn zesde zintuig. Ja, zo noem ik het. Dat
ik alles intenser meemaak, vooral bij anderen, kan alleen maar mijn geluk zijn.
Zo kan ik iemand goed aanvoelen en er echt voor iemand zijn. Op mijn werk kreeg
ik weleens van patiënten te horen dat ik precies luister naar ze op de manier
die zij fijn vinden en heel goed dingen kan aanvoel. Hier kan ik alleen maar
heel blij om zijn.
Nu ik
zwanger ben, merk ik dat mijn HSP wat heftiger is dan normaal. Naast de normale
hormonen bij een zwangerschap, ben ik gevoeliger voor licht en geluid. Ook
droom ik weer heel heftig. Emotioneel beleef ik alles veel intenser. Ik ben ook
heel benieuwd hoe ik ben als moeder met HSP.
De kans
dat mijn kindje ook HSP is, is aanwezig. Ik hoop dat mijn kindje dit
niet overneemt. Maar mocht dit wel zo zijn dan zal ik mijn kind hier altijd in
ondersteunen en laten zien hoe mooi hoog sensitief personen zijn.
Waren jullie al bekend met HSP?
Wil jij ook je verhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar malou_beld@live.nl.