Lees verder →

Ik kreeg complimenten hoe knap het was dat ik afviel, ik was namelijk iets te
zwaar. Ik woonde die tijd samen met mijn ex vriend. Hij had het niet door want
werkte overdag. Ik werkte zelf ook, maar in de thuiszorg. Ik had ’s morgens een adres en in de
middag, dus tussen de middag hield ik mijn pauze thuis. Niemand lette op wat
ik deed. Ik sportte 4 a 5 keer per week. Hier deed ik cardio en zorgde ervoor dat
ik rond de 700 a 900 calorieën per dag verbrandde. Calorieën die ik niet eens
binnen kreeg.

’s Morgens at ik niks, tussen de middag at ik fruit. En ’s avonds alleen groente en op
het laatst een beetje magere yoghurt. Ik kreeg per dag rond de 300 calorieën
binnen. Als ik meer at, braakte ik dit uit. Ik kon dit zonder geluid, dus
niemand die dit hoorde.

Toen ik zo vermagerd was, vroeg mijn ex waarom ik mij dit zelf aan deed. Hij
snapte het niet. Niemand snapte het. Ik deed niks meer, kwam nergens meer. Ik zonderde mezelf af van alles en iedereen.

Het ging uit met mijn ex, door andere problemen dan anorexia, het liep al heel
lang niet goed tussen ons. Ik ging weer thuis wonen. Mjjn moeder wist zich geen raad. Ze probeerde mij te
laten eten. Ik at, telde de calorieën en als ik boven de 300 calorieën kwam
spuugde ik het weer uit. Geluidloos, onder de douche of in plastic zakjes die
ik later weggooide.

In 8 maanden tijd ben ik van 89 kilo naar 48.5 kg gegaan met een lengte van 175
cm had ik zwaar ondergewicht. Ik werd niet meer ongesteld, mijn haren vielen uit, mn botten kon je tellen, ik
was bleek, had hartkloppingen,kringen onder mijn ogen.

Ik voelde niets meer, voelde me niet ongelukkig of gelukkig. Als iemand zou
zeggen dat hij zou trouwen en zo gelukkig was boeide mij het niet. Net zoals
dat iemand zou zeggen dat hij ongeneeslijk ziek zou zijn. Het boeide me niet.
Alles valt uit, de energie die ik binnen kreeg zie zorgde er voor dat mijn hart
het bleef doen. Al het andere viel uit, zo ook mijn gevoel.

Dat ik nooit ben flauw gevallen is een raadsel! Ik werkte namelijk nog steeds.
Mensen vroegen of ik ziek was, of zeiden het tegen mijn moeder.

Op een avond hoorde ik mijn moeder aan de telefoon  tegen mijn tante
zeggen, dat als dit zo door zou gaan zij mij dood in mijn bed zou vinden. Dit
deed mij wel wat..

Ik zou toen ook beginnen met een nieuwe baan in het nieuwe jaar. Bij mij
draaide de knop op. Ik wist dat dit niet goed was en dat ik hulp nodig had.

Ik maakte een afspraak bij de dokter, en vertelde dat ik niet meer kon eten. Ik
kon het gewoon echt niet. Dan krijg je te horen dat je een eetprobleem hebt,
wat ik diep van binnen wel wist. Met de naam anorexia. Ondanks dat ik wist dat
het niet goed met mij ging, kwam dit hard aan. Alsof ik een klap in mijn
gezicht kreeg.

Ik werd doorverwezen naar een diëtiste. Hier kreeg ik een gesprek. Zij wou mij
behandelen door mij twee keer in de week te laten komen en mij doelen te geven.
Ik gaf meteen aan dat dat mij niet zou lukken. Dat ze mij kon zeggen dat ik dit
en dat moest eten. Maar ik wist dat ik dat niet ging doen. Omdat ik het niet
kon.

Zij verwees mij door naar een kliniek voor eetproblematiek. Ik zou in een
traject komen van drie maanden, om vervolgens voltijd opgenomen te worden. Deze
drie maanden zou ik iedere maandag langs moeten komen.

Ik zat hier met een groep van 8 meiden. Ik dacht nog wat zijn die meiden dun.
Tot we ons allemaal moesten wegen en ons gewicht op het bord moesten schrijven.
Ik woog op één meisje na het lichtst van allemaal!

Ik zag al die dunne meiden, maar van mezelf zag ik het niet. Mijn zelfbeeld was
compleet verkeerd. Als ik nu foto’s van toen zie, schrik ik me dood. En ik kan me zo goed herinneren dat ik mezelf op dat moment zo dik vond
als ik naar de foto keek.

Het was een lange strijd van drie maanden, met doelen. Terugvallen en liegen, liegen
vooral tegen mezelf. Opschrijven dat ik meer at dan dat ik deed, enzovoort. Tussendoor kregen we een gesprek, hierbij zeiden ze wat na dit traject zou
volgen.

Ik wist dat ik mij beter voelde. Maar zij dachten dat ik echt voltijd opgenomen
moest worden. Ik weigerde dit. Ik wilde terug naar de diëtiste/psycholoog om
daar verder te gaan voor 2 keer per week.

Na deze 3 maanden strijd met vallen en opstaan had ik een bmi die voor hun goed
was. Nog steeds te licht voor mijn lengte maar geen ondergewicht meer! ik mocht
mijn behandeling voortzetten naar twee keer per week. Dit heeft nog vijf a zes maanden geduurd.

Ik kreeg antidepresiva wat mij zo geholpen heeft om dat nare ongelukkige
gevoel te verminderen.

Ik zette alles op alles om te genezen. Dit heeft zeker nog drie a vier jaar geduurd. En ik heb nog wel eens dagen gehad
dat ik niets at. Maar daarna at ik weer en bleef zo netjes op gewicht.

Nu ben ik gelukkiger dan ooit! Ik zit niet meer aan de
antidepresiva. Ik heb dit jaar een kindje gekregen. Dit is het mooiste wat
mij is overkomen en geeft mijn leven weer zin! Zonder hem zou ik niet weten of
ik ooit gelukkig had geweest.

Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Dionne, 21 jaar en mijn vriendin Stefanie is bijna 24 jaar. We leerden elkaar kennen in september 2013 via Facebook. Al snel raakten we aan de praat en na een leuk gesprek via Facebook, gingen we Whatsappen. Al snel was er via Whatsapp een klik en snel daarna ontmoeten we elkaar. We woonden tien minuten rijden bij elkaar vandaan, maar we hadden elkaar nog nooit gezien.

Eigenlijk klikte het al meteen en we besloten vaker af te spreken. Dat dat diezelfde avond al zou zijn, hadden we niet verwacht. We zagen elkaar vaker, we deden leuke dingen en op die manier ontstond er eigenlijk een relatie. Over kinderen en samenwonen hadden we het al vrij snel, haar wens om jong moeder te worden was groot, en de mijne ook.

We hoefden niet echt op zoek te gaan naar een donor, want een kennis van ons bood aan om eventueel wel te willen doneren als we dat zouden willen. Het is dus wel echt een bekende van ons, maar hij komt hier verder niet op visite. We hebben nu weinig contact met hem, af en toe een berichtje over hoe het gaat, maar meer ook niet. Dat vindt hij prima zo, en wij ook.

We besloten dat ik het kindje zou gaan dragen. Mijn vriendin heeft een maagverkleining gehad, waardoor het beter was om de eerste twee jaar niet zwanger te raken en daarnaast wist ze niet zo goed of zij wel zwanger zou willen zijn.

En toen, eindelijk, in september 2014, werden we tweede op een eengezinswoning. Wat een geluk dat de eerste het huis niet wilde, we waren door het dolle heen! We hadden op dat moment dus al een tijdje een donor, maar we wilden wachten totdat we ons eigen plekje hadden. Zo gezegd, zo gedaan. We hadden besloten het via ZI (zelf inseminatie) te doen. Geen gesleur met het ziekenhuis, zelf alles inplannen, en we vonden het vooral erg fijn omdat het gedaan werd in onze eigen omgeving. Uiteraard heeft onze bekende donor alle testen gedaan, en staat alles zwart op wit. Onder andere dat hij niet bij ons kan aankloppen omdat hij de biologische vader is, maar wij ook niet bij hem voor alimentatie. Helaas waren de eerste twee pogingen niet raak, al had ik zelf zo het gevoel dat het gelukt zou zijn.

De derde keer, compleet niet verwacht, was de test positief! En dan, dan begint het lange wachten, wat iedere zwangere vrouw waarschijnlijk wel herkent. Wachten op de eerste echo, en wat waren wij blij dat we ons wondertje voor de eerste keer zagen en dat we zijn hartje zagen kloppen, vier weken na de positieve test. Ik ben nu bijna 40 weken zwanger, we zijn uitgerekend op 18 juli 2015 en we verwachten een jongetje. Over zo’n anderhalf a twee jaar zouden we graag opnieuw willen proberen om zwanger te raken. Via dezelfde donor, maar dan zal mijn vriendin het kindje gaan dragen.

Voor mijn gevoel reageren de meeste mensen niet anders dan bij en hetero stel. Sommige mensen moeten wel ‘wennen’ aan het idee dat het kindje biologisch gezien niet van mijn vriendin is, maar voor zover ik weet heeft iedereen zich daarbij neergelegd. Ik kan me ook niet herinneren dat we negatieve reacties hebben gehad. Als mijn vriendin aan mensen vertelt dat haar vriendin bijna is uitgerekend, dus dat we samen een kindje verwachten, moeten de meeste mensen wel even nadenken. Dan moet ze even duidelijk uitleggen dat we een stel zijn, en dat ik ons kindje draag.

Voor nu hopen we dat we ons mannetje snel in onze armen mogen gaan houden.