‘Nee, ikke’, zegt ze als ze duidelijk wil maken dat ik haar niet mag helpen, maar dat Elena het zelf wil doen. ‘Ikke kan dat’, beweert ze dan. Maar lang niet alles waarvan ze denkt dat ze het kan, kan ze ook echt. Schoenen aandoen bijvoorbeeld. Ze wil het perse zelf doen, maar als het niet lukt, raakt ze helemaal gefrustreerd. Of eten, dat denkt ze ook zelf te kunnen. En als het haar dan niet lukt om doperwtjes aan een vork te prikken, wordt ze weer boos.

Ochtendspits

Ik zorg er altijd voor dat we ’s ochtends ruim voldoende tijd hebben, maar toch moeten we ons soms wel eens haasten. Als Elena alles zelf wil doen, bijvoorbeeld. Zelf haar mond schoonmaken, zelf haar sokken weer aandoen (die ze 5 minuten daarvoor had uitgedaan), vervolgens Nomi’s regenlaarzen aandoen (want haar eigen schoenen krijgt ze zelf niet aan), dan wil ze zelf een jas aandoen die ook niet van haar is en als het aan haar ligt, gaat ze lopend mee naar school. Op haar tempo doen we er dan 5 keer zo lang over dan anders en dat schiet natuurlijk niet op.

Zelf laten doen versus opschieten

Kindjes leren natuurlijk van alles door dingen zelf te doen of te proberen. Maar soms komt dat even niet zo goed uit, en dan moet ik toch even ingrijpen. Met als gevolg dat Elena boos is, totaal niet wil meewerken en dat het alsnog lang duurt. Dus het is een beetje kiezen tussen twee kwaden. Een boze dreumes is niet fijn, maar te laat komen natuurlijk ook niet. Nog eerder beginnen met klaarmaken heeft ook weinig zin, want als ze dan wel opschiet en op tijd klaar is, trekt ze vervolgens haar jas, schoenen en sokken weer uit.

‘Top! Lope!’

En dan begint het fijnste; Elena die in de kinderwagen zit en eigenlijk wil lopen. ‘Top!’ (stop) en ‘Lope!’ gilt ze dan. Ik moet toegeven dat ik er vrij slecht tegen kan, want ze geeft echt niet op. Maar goed, het is een fase…. Nomi was ook zo, zij gilde in de auto een keer tien minuten lang dat ze wilde lopen. Op de snelweg nog wel. Deze felheid ken ik dus wel, maar ik weet ook dat het best een tijdje kan duren…

Toch ook best leuk

Soms vind ik het best een lastige fase, vooral omdat Elena zo vaak boos is. Dan mis ik Lenns peuterpuberteit wel eens. Hij was ook niet altijd de makkelijkste, maar ik denk dat dat voor de meeste peuterpubers wel geldt. Maar hij bleef tenminste vrolijk en hij was gewoon een hele grappige peuterpuber.

Gelukkig heb ik met Elena ook wel leuke peuterpubermomenten. En sowieso heeft deze leeftijd veel leuke dingen. Ze wordt steeds meer een eigen persoontje, ze kan steeds meer, et cetera. En dat soort dingen vind ik juist heel erg leuk om te zien. Dus nu gaat de klaagmodus weer uit, en tel ik maar weer even tot 10 als madam niet te genieten is.