Er zijn een hele tijd geen persoonlijke verhalen meer online gekomen, maar ik heb besloten om er toch weer mee verder te gaan. Vanaf nu zijn het verhalen over zwangerschappen, bevallingen en het ouderschap. Bianca begint, zij vertelt haar verhaal over haar dwanggedachtes, die in haar kraamweek weer terugkwamen.

Ik ben Bianca, bijna 25 jaar, getrouwd met een fantastische man en moeder van een prachtige dochter. Al mijn hele leven heb ik gedroomd van een fijne man, een mooi huisje en een nog mooier gezin. Mijn dromen zijn tot nu toe dus heel goed uitgekomen. Maar waarom dan toch dit verhaal, met vreemde titel?

Als ik jou zeg om niet aan een roze olifant te denken, wat gebeurt er dan? Waarschijnlijk komt die roze olifant telkens om een hoekje kijken in jouw gedachte. Elke keer zal jij er even aan denken om vervolgens de gedachte te proberen te verdringen, omdat je er niet aan mag denken. En wat is daar dan zo erg aan zal je denken.  Hier is niet zoveel ergs aan. Zolang dit om een roze olifant gaat. Zodra dit gaat om kwade gedachtes word dit steeds enger.

Gedachtes die in je hoofd opkomen, maar die je eigenlijk helemaal niet wilt denken. Gedachtes die je probeert te verdringen maar hierdoor alleen maar harder terug komen. Gedachtes die zo erg zijn, dat je ze niet met iemand durft te delen. Gedachtes die zich steeds weer in je hoofd opdringen, te pas en te onpas opkomen en je kwellen in het dagelijks leven.

Dat zijn dwanggedachtes.

Juni ’14:
Mijn vriend en ik wonen eindelijk in ons nieuwbouwappartement. We zijn heerlijk aan het klussen en het is helemaal geworden zoals wij het willen. Daarbij zijn wij ons huwelijk volop aan het plannen wat in augustus ’14 plaats gaat vinden. We zijn enorm gelukkig en ons leven lacht ons toe. En toch durf ik niet naast mijn toekomst man te slapen. Ik durf eigenlijk niet eens wakker te zijn als hij slaapt. Zodra het stil is denk ik namelijk aan hoe ik hem iets aan doe met een mes. Soms zelfs zo erg dat ik dit voor mij zie. Zo zie ik mezelf met een bebloed mes de trap op rennen naar de buren om hen te waarschuwen dat ik iets gedaan heb. Dit zijn gedachtes die ik absoluut niet wil hebben. Ik hou enorm veel van deze man. Hij is de liefde van mijn leven en hij betekent alles voor mij.

Waarom denk ik dit dan? Heel lang heb ik mijzelf dit afgevraagd. Ik dacht dat ik wel gek moest zijn. Dat klopt toch niet als je zoiets denkt? Ik heb dit om deze reden ook vrij lang voor me gehouden, maar ik kwam hierdoor in een isolement terecht en voelde me erg down. Ik durfde bepaalde tv programma’s niet meer te kijken en het nieuws was al helemaal funest, want wie vertelde mij dat ik niet ook zo iemand werd als op het nieuws?

Na een tijdje vond ik de moed om mijn vriend en moeder er over te vertellen. Deze begrepen niet direct wat er met mij aan de hand was en mijn moeder schrok voornamelijk behoorlijk van mijn bekentenis.

Een tijdje heb ik nog geprobeerd het zelf op te lossen, echter resulteerde dit in 2 keer een paniekaanval. Na de 2e paniekaanval (in de nacht voor mijn vriend zijn verjaardag) heb ik een afspraak bij de arts gemaakt. Ook deze wist niet zo goed wat er met mij aan de hand was en dacht aan premenstruele depressie. Ik kreeg oxazepam mee naar huis en een week voor mijn menstruatie moest ik maar antidepressiva gaan slikken, ook verwees zij mij door naar de praktijkpsychiater.

Een aantal nachten later was daar weer een paniekaanval. Deze zo erg dat ik mijn moeder om half 4 ’s nachts heb gebeld om te komen. Ik durfde niet meer alleen met mijn vriend te zijn.
Mijn vriend en mijn moeder hebben mij toen gedwongen om een oxazepam te nemen, dit wilde ik echter niet omdat ik de volgende dag een vrijgezellenfeest van een vriendin had, en ik zou moeten rijden, wat na inname van oxazepam niet meer mocht. Mijn moeder heeft die nacht alle messen verwijderd uit mijn huis.

Na inname kalmeerde ik iets en heb ik lang gesproken met mijn vriend en moeder.
Ik kwam via de praktijkpsychiater bij de GGZ terecht. Waar na 1 gesprek duidelijk werd waar ik last van had. Ik had dwanggedachtes, een onderdeel van obsessief compulsieve stoornis, in de volksmond dwangneurose.

De gedachtes komen voort uit het ergste wat jij je kan bedenken. Dit was voor mij dus: het aandoen van iets ernstigs jegens mijn vriend.

Maar waarom had ik er dan toen zoveel last van?

In de tijd voor deze periode heb ik heel weinig aan mezelf gedacht. Ik was er alleen maar voor andere en was enorm perfectionistisch naar mezelf. Ik deed zeer extreme giften voor vriendinnen (dit door een soort verlatingsangst in vriendschappen) en wilde een perfect plaatje uitdragen naar de wereld. Eigenlijk was ik al tijden bezig met mijn hoofd boven water houden en gaf mijn hoofd op deze manier aan dat het genoeg was zo. Wat ook meespeelde bij mij was dat mijn hormonen ontregeld waren, hier had ik verschillende andere klachten van maar werkte nu ook totaal niet mee.

Maar nu wist ik wat ik had maar wat kon er aan gedaan worden.

Eigenlijk was er bij mij niet veel nodig om de gedachtes een halt toe te roepen. Het belangrijkste was dat mijn psychiater mij er van verzekerde dat ik deze gedachtes NOOIT zou kunnen uitvoeren. Het is zo fijn om uit een professional haar mond te horen dat jij dit niet kan, en je onzekerheid weg te laten nemen.

Ook gaf de psychiater aan dat alle messen terug moesten naar huis en ik gewoon weer tv moest gaan kijken. Je moet je gedachtes te lijf gaan en geen handelingen of voorwerpen uit de weg gaan, alleen zo zou ik ze overwinnen.
Ook ging ik aan mezelf werken en dacht ik even alleen aan mezelf.
De psychiater raadde mij het boek: duiveltje van de geest aan, dit boek gaat speciaal over dwanggedachtes. Dit boek is erg informatief en hielp mij een klein stukje begrijpen wat er aan de hand was in mijn hoofd.

Na een gesprek bij de GGZ waren mijn gedachtes enorm afgenomen en na een maand had ik er nagenoeg geen last meer van. Tot mijn kraamweek.

Oktober ’15:
Wat waren wij gelukkig, na een enorme goede zwangerschap en een prima bevallingen waren wij de trotse ouders geworden van een prachtige dochter.

Gelukkiger kan je toch niet worden denken mensen dan, echter kwam mijn roze wolk niet, maar kwam mijn ‘roze olifant’ weer om de hoek kijken.

Tijdens mijn zwangerschap was ik al bang voor een terugval in mijn dwanggedachtes, dit vanwege stress, slapeloosheid en enorme hormoonwisselingen na de bevalling. Mijn verloskundige en kraamzorg waren op de hoogte van mijn angsten, ik was goed voorbereid en had een vangnet voor als het weer mis zou gaan.

En dat gebeurde helaas ook. De eerste dagen na mijn bevalling gingen best ok, wel had ik enorm last van kraamtranen, mijn gedachtes waren nog niet met me aan het spelen. Tot dag 6, na de eerste 2 nachten niet te hebben geslapen en vervolgens 3 nachten borstvoeding a 1-2 uur te hebben gegeven ging het mis.

Het begon met de gedachte dat ik een zware bloempot om mijn dochter zou laten vallen, vervolgens dacht ik eraan dat ik met mijn theekopje haar hoofdje in kon slaan. Het ging van kwaad tot erger. Ik zag voor me hoe ik haar van 3 hoog liet vallen, ik zag een mesje in haar romp zitten en heb voor me gezien dat haar hoofdje van haar romp af was. Die avond heb ik alleen maar gehuild, en enorm veel geknuffeld met mijn dochter, want ik voelde me enorm schuldig naar haar toe.

De volgende dag heb ik het direct aangegeven bij de kraamhulp, wat overigens een topper was, zij heeft direct de verloskundige ingeschakeld en ook zij heeft direct adequaat gehandeld.
Zo mocht ik ook niet meer alleen zijn met mijn dochter. Wat voor mij heel naar voelde.

Na enkele telefoontjes en een bezoek van mijn huisarts kwam de volgende dag iemand van de GGZ langs.

Net voor het gesprek had ik besloten om te stoppen met borstvoeding. Dit was voor mij een enorm moeilijke beslissing maar ik wist dat mijn nachtrust op dat moment belangrijker was. Na een gesprek van een half uur was ik een compleet ander mens. Ook deze keer was het namelijk zo goed als over zodra zij de woorden “ jij zou dit NOOIT kunnen doen” uitsprak. Als iemand anders die mij niet kende er van overtuigd was dat ik het nooit zou kunnen zou dit wel kloppen. Wel heb ik vervolgens 1 gesprek met de GGZ gehad, maar dit was meer afrondend en kijken of ik de zorg aankon. Mijn dochter kreeg vervolgens de fles en heeft sindsdien doorgeslapen.

Waarom ik er zo snel weer uit was, was omdat ik me van te voren goed had ingelezen. Ik weet waar de gedachtes vandaan komen.

Heel soms heb ik nog last van de gedachtes, echter zijn ze dan lang niet zo heftig als toen. Zolang ik ze accepteer krijgen die gedachtes mij niet klein!

Ik begrijp dat andere mensen het misschien niet goed snappen als ik hier over vertel, en er zullen vast mensen zijn die schrikken of mij voor gek verklaren. Al weet ik ook zeker dat er mensen zijn die zich in mijn verhaal zullen herkennen en er misschien wel al jaren mee lopen. Misschien kan ik diegene iets helpen met mijn verhaal!

Mensen zullen zich ook afvragen waarom ik dit zo openlijk vertel en me hier niet voor schaam:

Ik ben een enorm lief persoon die nooit iets of iemand iets aan zal doen.
Ik ben een goede moeder en een lieve vrouw.
Ik ben enorm sterk uit beide periodes gekomen en ben alleen maar gegroeid als mezelf.
Ik schaam me niet voor deze gedachtes, ik ben niet gek, ze horen bij mij.
En ik ben trots op wie ik ben!!!

Wil je ook je verhaal vertellen? Stuur dan een mailtje naar malou@madebymalou.nl.