Tijdens mijn zwangerschap nam ik me vanalles voor. Ik wist precies hoe ik alles willen en Bart en ik zaten behoorlijk op een lijn. Maar al snel na Nomi’s geboorte kwam ik erachter dat het in de praktijk toch echt anders is dan in de boekjes. Veel van de dingen die ik me voornam zijn gelukt, maar een aantal ook totaal niet.
1. Borstvoeding geven
Dit vond (en vind) ik heel belangrijk en ik hoopte heel erg dat het zou gaan lukken. Het begin was niet makkelijk, doordat de productie langzaam op gang kwam, maar uiteindelijk is het gelukt en het gaat nog steeds heel goed.
2. Nomi ’s nachts op haar eigen kamer laten slapen
We zijn vier nachten in het ziekenhuis geweest, dus dat lukte niet meteen. Toen we thuis waren, heeft Nomi vanaf de eerste nacht in haar eigen bedje geslapen en dat ging prima. Haar kamer is heel dichtbij onze kamer en we laten onze slaapkamerdeur open, zodat we haar goed kunnen horen.
3. Nomi niet bij mij in bed laten slapen
Ik snapte echt niet dat moeders hun kind bij hun in bed lieten slapen, want dan wen je ze dat aan en willen ze niks anders meer. De tweede nacht in het ziekenhuis was Nomi nogal huilerig en door de keizersnee kon ik moeilijk uit bed. Haar bedje stond naast mijn bed, dus ik kon haar er wel uittillen. Dat deed ik, ik legde haar op mijn buik en ze viel bijna meteen in slaap. Ik was ook moe, dus ik deed mijn ogen dicht en we sliepen even samen. Toen Bart wakker werd, zag hij Nomi niet in haar bedje leggen en daar heeft hij (volgens hem) nog steeds een trauma van. Nu slaapt ze ’s nachts niet bij me, maar soms ’s ochtends wel even.
4. Nomi overdag niet in de box laten slapen
Dit ging redelijk goed, totdat madame opeens overdag niet meer op haar rug wilde slapen. Ze bleef maar huilen, totdat ik opeens het briljante idee had om haar op haar buik te leggen. En meteen was ze stil. Ik vind het doodeng om haar op haar buik in bed te leggen, dus sindsdien slaapt ze overdag bijna altijd in de box. Dan kan ik haar zien en weet ik zeker dat ze haar hoofd niet in het kleed drukt.
5. Geen speentje geven
Dit heb ik best lang volgehouden, totdat Nomi ongeveer zes weken oud was. Ze bleef huilen en uiteindelijk probeerde ik toch maar een speentje. Ze werd er meteen een heel ander kind van, ze was veel meer tevreden en ze huilde veel minder. Momenteel heeft ze heel vaak een speentje (eigenlijk te vaak), maar het schijnt dat baby’s rond deze leeftijd het meeste zuigbehoefte hebben. Binnenkort ga ik het wel een beetje afbouwen.
6. Regelmatig met haar wandelen
Dit gaat eigenlijk best goed. Als het slecht weer is, gaan we niet, maar we wandelen zeker een aantal keer per week.
7. Naast papa en mama, ook man en vrouw zijn
Je hoort vaak dat je relatie heel erg verandert als je een baby hebt, maar ik vind dat eigenlijk heel erg meevallen. Natuurlijk heb je samen een hele grote verantwoordelijkheid, maar tussen mij en Bart is er weinig veranderd. We hebben nu (volgens voor het eerst) een gezamenlijke interesse en ik denk dat alleen maar goed is voor je relatie. We zijn veel met Nomi bezig, zeker nu ze pas in haar eigen bed wil slapen als wij ook geen slapen, maar dat gaat echt niet ten koste van onze relatie.
Voor de mama’s, herkennen jullie deze voornemens? Of was het bij jullie totaal anders? En voor de niet-mama’s, hoe denken jullie over goede-baby-voornemens?
Gerelateerde artikelen:
– Drie maand borstvoeding, mijn ervaring
– Waar je je als newborn moeder zorgen over maakt
– Wat er zo leuk is aan een pasgeboren baby
– Wel of geen speentje?
Leuk om te lezen! Heel veel mensen die ik ken laten hun kindje bij hun slapen, ik zou dat echt nooit doen.
Herkenbaar om te lezen! Al is mijn ervaring wel dat hoe goed je het ook wilt doen, je altijd denkt dat het beter kan. Mijn dochtertje is bijna 4 en ik heb nog steeds het gevoel dat ik het niet altijd goed doe. Maar zo zal het altijd blijven denk ik. Meer dan je best kan je niet doen!
Ik heb zelf ook goede voornemens 😉 Maar of ik ze idd in praktijk zal brengen dat is natuurlijk inderdaad nog maar de vraag.
Ook ik wil graag borstvoeding geven bijvoorbeeld, maar dan moet dat wel lukken inderdaad.
Leuk om te lezen. Niet herkenbaar voor mezelf, maar wel bij andere mensen in mijn omgeving. Kan me wel indenken dat de praktijk anders is dan wat je je vooraf voorneemt/voorstelt.
Wat een leuk artikel. Het lijkt mij enorm spannend mama worden! Wat goed dat ze al op haar eigen kamertje slaapt. Goed dat je de speen gaat afbouwen, want dat is echt iets moeilijks om vanaf te komen!
Herkenbaar en heel leuk om te lezen. Ik had ook voornemens maar het pakte toch altijd anders uit.
Wat de speen afbouwen betreft volg je gevoel, ik was er ook bang voor maar alles is goed gekomen. Mijn dochter heeft tot haar 2e een speen gehad en mijn zoon geen speen.
Nog veel dingen die je hebt voorgenomen en ook werkelijk doet. Dat had ik niet hoor haha!
Wat goed dat jullie relatie nog hetzelfde is gebleven! Dat is denk ik wel een van de belangrijkste dingen wanneer je een baby hebt.
Naar aanleiding van je vraag hoe het bij andere mama's is, zal ik je rijtje even afgaan 🙂 Ter info: Ik ben een mama van twee meisjes van 18 maanden en 3 maanden oud.
1) Aangezien ik ben opgeleid als pedagoog is er bij mij nooit twijfel mogelijk geweest over het geven van borstvoeding. Dit is de beste voeding, en wie wil die nou niet geven als dat mogelijk is!? Tijdens mijn zwangerschappen had ik al melk, dus over de productie heb ik me gelukkig nooit zorgen hoeven maken. Mijn oudste heb ik 8 maanden gevoed en mijn jongste voed ik nog steeds!
2) Ook ik wilde mijn kindjes meteen op hun eigen kamer laten slapen, ondanks alle geluiden die ik van andere mama's hoorde dat me dat nog zou tegenvallen. Niets in minder waar. Mijn oudste sliep na een week op haar eigen kamertje en mijn jongste meteen na thuiskomst van 2,5 week ziekenhuis.
3) Ook dit vind ik zeker belangrijk. Als je er eenmaal aan begint, leer je het ze heel moeilijk af. Het is voor jezelf en je kindje beter om een eigen plekje te hebben. Mijn oudste heeft nooit bij mij in bed geslapen, mijn jongste ligt alleen met de ochtendvoeding weleens bij mij in bed.
4) In de box laten slapen vind ik de eerste 8 weken wel kunnen, maar daarna niet meer. Ze hebben op tijd hun rust nodig, en aangezien alleen ik nu als moeder die grens kan bepalen, leg ik ze áltijd in bed als ze moe worden. Zowel mijn oudste als jongste slapen/sliepen nooit in de box.
5) Hier was ik ook heel stellig in, maar aangezien ze allebei prematuur zijn, hadden ze erg veel zuigbehoefte en ben toen dus ook begonnen met een speen. Na drie maanden werd bij beide deze behoefte veel minder en was de speen op gegeven moment vanzelf niet meer nodig.
6) Met mijn oudste heb ik dit veel te weinig gedaan, maar nu ga ik elke dag met ze naar buiten..,tenzij het snertweer is!
7) Gelukkig is dit bij ons ook helemaal geen probleem. We houden van onze kinderen en van elkaar. We genieten samen van hen. Ze zijn tenslotte ook ontstaan uit onze liefde voor elkaar.