Een tijdje geleden vertelde ik jullie dat Nomi dit jaar begint in groep 1. Vorig jaar was ze op papier groep 0, omdat ze na 1 oktober op school kwam. Wat dat betreft is het logisch dat ze nu in groep 1 zit, maar dat betekent niet dat ze het hele schooljaar in groep 1 blijft. Bij herfstkinderen wordt namelijk gekeken naar wat verstandig is; lang kleuteren of kort kleuteren.
Toen Elena net een paar dagen oud was, begon Nomi met zwemles. Bart ging toen met haar mee, want het was wat praktischer dat ik dan bij Elena zou blijven. Dat bleven we een hele tijd zo doen, omdat Elena nogal onregelmatig om voedingen vroeg. En toen was het wel zo handig dat ik bij haar thuis bleef en Bart met Nomi naar zwemles ging. Maar een tijdje geleden stelde ik voor om eens met Nomi naar zwemles te gaan, en sindsdien wil ik niet meer anders!
Volgens mij zijn de meeste kinderen op school wel een beetje anders dan thuis. Lenn kan op school bijvoorbeeld heel goed opruimen, en thuis… Nou ja, thuis is dat echt drama. Bij Nomi is het een ander verhaal. Zij is op school echt een totaal anders kind dan thuis.
Het is amper 17 graden en mijn tuttebel wil buiten spelen. ‘Het is best koud hoor, doe je even een jas of een vest aan?’ ‘Nee mam, ik heb het super warm!’. Tja, wat moet je daar nou mee. Nu dacht ik; ze merkt het vanzelf wel als het te koud is, en dan haalt ze haar jas wel op. Maar soms gaat het wel erg ver en dan lijkt het me toch verstandig om even in te grijpen.
‘Mam, ik heb buikpijn, mag ik thuisblijven?’ Ik hoor het hier vrij vaak. En dat zorgde wel voor een dilemma, want moet ik haar nou iedere keer thuis houden als haar een scheet dwars zit, of moet ik ietsje harder zijn en haar gewoon naar school laten gaan?