Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Dionne, 21 jaar en mijn vriendin Stefanie is bijna 24 jaar. We leerden elkaar kennen in september 2013 via Facebook. Al snel raakten we aan de praat en na een leuk gesprek via Facebook, gingen we Whatsappen. Al snel was er via Whatsapp een klik en snel daarna ontmoeten we elkaar. We woonden tien minuten rijden bij elkaar vandaan, maar we hadden elkaar nog nooit gezien.

Eigenlijk klikte het al meteen en we besloten vaker af te spreken. Dat dat diezelfde avond al zou zijn, hadden we niet verwacht. We zagen elkaar vaker, we deden leuke dingen en op die manier ontstond er eigenlijk een relatie. Over kinderen en samenwonen hadden we het al vrij snel, haar wens om jong moeder te worden was groot, en de mijne ook.

We hoefden niet echt op zoek te gaan naar een donor, want een kennis van ons bood aan om eventueel wel te willen doneren als we dat zouden willen. Het is dus wel echt een bekende van ons, maar hij komt hier verder niet op visite. We hebben nu weinig contact met hem, af en toe een berichtje over hoe het gaat, maar meer ook niet. Dat vindt hij prima zo, en wij ook.

We besloten dat ik het kindje zou gaan dragen. Mijn vriendin heeft een maagverkleining gehad, waardoor het beter was om de eerste twee jaar niet zwanger te raken en daarnaast wist ze niet zo goed of zij wel zwanger zou willen zijn.

En toen, eindelijk, in september 2014, werden we tweede op een eengezinswoning. Wat een geluk dat de eerste het huis niet wilde, we waren door het dolle heen! We hadden op dat moment dus al een tijdje een donor, maar we wilden wachten totdat we ons eigen plekje hadden. Zo gezegd, zo gedaan. We hadden besloten het via ZI (zelf inseminatie) te doen. Geen gesleur met het ziekenhuis, zelf alles inplannen, en we vonden het vooral erg fijn omdat het gedaan werd in onze eigen omgeving. Uiteraard heeft onze bekende donor alle testen gedaan, en staat alles zwart op wit. Onder andere dat hij niet bij ons kan aankloppen omdat hij de biologische vader is, maar wij ook niet bij hem voor alimentatie. Helaas waren de eerste twee pogingen niet raak, al had ik zelf zo het gevoel dat het gelukt zou zijn.

De derde keer, compleet niet verwacht, was de test positief! En dan, dan begint het lange wachten, wat iedere zwangere vrouw waarschijnlijk wel herkent. Wachten op de eerste echo, en wat waren wij blij dat we ons wondertje voor de eerste keer zagen en dat we zijn hartje zagen kloppen, vier weken na de positieve test. Ik ben nu bijna 40 weken zwanger, we zijn uitgerekend op 18 juli 2015 en we verwachten een jongetje. Over zo’n anderhalf a twee jaar zouden we graag opnieuw willen proberen om zwanger te raken. Via dezelfde donor, maar dan zal mijn vriendin het kindje gaan dragen.

Voor mijn gevoel reageren de meeste mensen niet anders dan bij en hetero stel. Sommige mensen moeten wel ‘wennen’ aan het idee dat het kindje biologisch gezien niet van mijn vriendin is, maar voor zover ik weet heeft iedereen zich daarbij neergelegd. Ik kan me ook niet herinneren dat we negatieve reacties hebben gehad. Als mijn vriendin aan mensen vertelt dat haar vriendin bijna is uitgerekend, dus dat we samen een kindje verwachten, moeten de meeste mensen wel even nadenken. Dan moet ze even duidelijk uitleggen dat we een stel zijn, en dat ik ons kindje draag.

Voor nu hopen we dat we ons mannetje snel in onze armen mogen gaan houden.