Elena was ongeveer anderhalf uur oud toen Bart onze ouders ging bellen. Nomi en Lenn waren bij mijn schoonouders en die werden als eerste gebeld. Ze stapten vrijwel meteen in de auto en ze reden naar het ziekenhuis. Nomi en Lenn waren de eersten die onze kamer binnenkwamen, gevolgd door de opa’s en oma’s.
Een paar maanden geleden zei Lenn nog bijna niks. En dat terwijl hij als baby al vrij snel ‘papa’ en ‘mama’ zei. Ik maakte me geen zorgen, maar ik zou het wel fijn vinden als hij een keer zou beginnen met praten. Alles wordt namelijk een stuk makkelijk wanneer je peuter duidelijk kan maken wat hij wil en niet alleen maar ‘die!’ en ‘nee!’ roept. En toen, opeens, bijna van de één op de andere dag had hij een flinke woordenschat ontwikkeld!
Lenn eet vanaf dat hij een half jaar was al zelf. We gebruikten voor een groot deel de Rapley methode en dat ging altijd heel goed. Hij verslikte zich wel eens, maar eigenlijk nooit heel erg. Tot vorige week. Opeens kwam hij in paniek naar me toe en hij kreeg geen lucht meer!
Ik vulde hem al eens in toen Nomi net een peuter was, en later deed ik hem samen met haar in videovorm. Inmiddels is Nomi een kleuter, maar Lenn is nu een peuter. Hij is nu 2,5 en dat leek me een mooi moment om de peuter tag weer eens in te vullen.
‘Mama niet weg? Baby niet uitte buik?’ ‘Mama ik wil Zusje zo graag zien!’. Nomi en Lenn zijn er allebei heel erg aan toe om hun zusje te ontmoeten, en het begint ze nu echt te lang te duren. De spanning stijgt en daar kunnen ze niet altijd goed mee omgaan.