Terugblikken op de zwangerschap van Lenn

zwangerschap

Lenn is deze maand alweer 9 maanden oud, wat al bijna een hele zwangerschap is. Gek idee dat ik ongeveer net zo lang zwanger ben geweest, als dat hij nu uit mijn buik is. En dat leek me een leuk moment om eens terug te blikken op de zwangerschap, want dat heb ik nog helemaal niet gedaan.

Terugblikken op de zwangerschap van Lenn

zwangerschapstest

Het eerste trimester

Ik testte positief toen ik precies vier weken zwanger was (of nou ja, dat bleek achteraf). Toen had ik nog nergens last van, ik was alleen wat sneller moe. Vanaf een week of 5 begonnen de kwaaltjes. Duizeligheid, soms misselijk, en vooral ontzettend moe. Ik had meer last van kwaaltjes dan toen ik zwanger was van Nomi en daardoor ontstond toen het voorgevoel dat ik een jongen zou krijgen. Want misschien zou het verschil in geslacht het verschil in kwaaltjes veroorzaken.

Toen ik 7 weken zwanger was, dacht ik al een buikje te zien. Het kon niet anders dan dat het mijn darmen waren, maar ze waren flink opgezet. Het schijnt dat je lichaam bij een tweede zwangerschap wat sneller in de ‘zwanger stand’ gaat, en dat je organen meteen ruimte gaan maken voor je baarmoeder. Nou, die van mij wisten precies waar ze naartoe moesten.

echo 8 weken

Bij 8 weken hadden we de eerste echo. Ik was natuurlijk heel zenuwachtig, maar wat was het gaaf om dat mini mensje te zien! Vrij snel daarna vertelden we onze ouders, mijn zusje en mijn tante dat ik zwanger was. Niemand was erg verbaasd, maar ze vonden het heel erg leuk.

Bij 10 weken hadden we weer een echo en ik werd een dag vooruit gezet. De week erna mocht de hele wereld weten dat ik zwanger was, en ik vond het heerlijk om het niet meer geheim te houden. Ondanks de kwaaltjes genoot ik ontzettend van de zwangerschap.

Het tweede trimester

Aan het begin van het tweede trimester namen de kwaaltjes af. Mijn buik bleef maar groeien en voor mijn gevoel was het al een hele buik. Toen wist ik natuurlijk nog niet hoe belachelijk groot hij uiteindelijk zou worden.. Maar goed, ik bestelde al vrij snel positiekleding en ik was heel veel bezig met ‘de baby’. Ik bedacht wat ik met het kamertje wilde, ik keek naar kleertjes en andere babyspulletjes.. Ik probeerde Nomi er ook bij te betrekken, maar ze snapte er natuurlijk nog weinig van.

geslachtsbepaling

De geslachtsbepaling

Toen ik 15 weken zwanger was, hadden we de geslachtsbepaling. Weer spannend, want we hadden ons kindje al 5 weken niet meer gezien. Wel luisterde ik toen regelmatig met de Angelsounds even naar het hartje, zodat ik wist dat het nog klopte.

Maar goed, de geslachtsbepaling. Ik had een sterk voorgevoel dat het en jongen zou zijn, zo sterk dat ik juist weer ging denken dat dat vast niet kon kloppen (snap je hem nog?). Ik had geen voorkeur, hoewel ik wel een beetje hoopte dat ik gelijk zou hebben. Na wat hupsen, schudden en draaien mochten we eindelijk tussen zijn beentjes kijken; en jaar hoor, een jongen! Wat leuk! Bart vroeg nog of de echoscopiste het heel zeker wist, maar ze zei dat ze alleen het geslacht vertelde als ze er 100% zeker van wist.

Vervolgens mocht iedereen meteen weten dat we een jongetje zouden krijgen, want we zouden dat toch niet voor ons kunnen houden. Iedereen vond het vooral ontzettend leuk voor Bart, wat ik eigenlijk een beetje stom vond. Ik vond het zelf namelijk ook heel leuk dat we een jongetje zouden krijgen.

Schopjes

Vrij snel daarna voelde ik de eerste schopjes. Daarvoor voelde ik al wat dingetjes waarvan ik twijfelde of het Lenn was, maar achteraf was het hem waarschijnlijk wel. De schopjes maakten het allemaal nog wat echter en leuker, en ze gaven ook wat meer zekerheid.

De 20 weken echo

God, wat was ik zenuwachtig. Ik wist nauwelijks wat ik met mezelf aan moest en ik was de hele tijd al aan het aftellen. Toen de eerste dingen er goed uit bleken te zien namen de zenuwen wat af, en uiteindelijk bleek alles helemaal goed te zijn. Lenn bleek ietsje voor te lopen qua groei, en dat bleef de hele zwangerschap zo.

Bekkenpijn

Rond die periode begon ik bekkenpijn te krijgen en omdat ik nog wel een tijdje moest, adviseerde de verloskundige me om naar de fysio te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kreeg wat oefeningen mee en na een paar afspraken was het niet meer nodig om te gaan. Ik moest gewoon mijn oefeningen blijven doen, maar die vergat ik vaak, of ik had er gewoon geen zin in. Daar had ik aan het einde van mijn zwangerschap flink spijt van..

Het derde trimester

Het derde trimester vond ik lichamelijk best zwaar. Mijn lichaam werkte niet altijd zo mee, en in combinatie met het zorgen voor een peuter vond ik dat niet altijd makkelijk.

En toen voelde ik Lenn niet meer

Lenn was altijd heel druk in mijn buik, ik voelde hem bijna de hele dag door. Maar toen, opeens, voelde ik hem niet meer en ik begon me zorgen te maken. Met de Angelsounds vond ik gelukkig meteen het hartje, maar het was zo’n verschil met anders dat ik toch de verloskundige belde. Ze kwam meteen langs en voor de zekerheid werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een ctg.

ctg

Op de ctg waren dipjes in zijn hartslag te zien. Niet zo erg dat de alarmbellen meteen begonnen te rinkelen, maar ik moest de volgende ochtend wel terugkomen voor een nieuwe ctg. Die zag er hetzelfde uit en daarom moest er een extra echo gemaakt worden. De gynaecoloog die daarin gespecialiseerd was, was er op dat moment niet en daarom moest ik 2 dagen wachten. Echt heel zenuwachtig was ik niet, mijn moedergevoel zei dat er niet zoveel aan de hand was. Maar ik had het wel fijner gevonden als het wat sneller had gekund. Gelukkig waren er op de echo geen afwijkingen te zien.

De laatste weken

De laatste weken was ik er helemaal klaar mee. Vanaf 36 weken was het aan het rommelen, de bekkenpijn was dubbel en dwars terug (en dat is een understatement) en ik kon amper lopen. Het lukte niet meer om leuke dingen te doen met Nomi en daar baalde ik best wel van. Ik probeerde toch zoveel mogelijk in beweging te blijven (ook in de hoop dat de bevalling dan sneller zou beginnen), maar ik kon minder dan ik wilde. En de weeën kwamen maar niet, en kwamen maar niet, en kwamen maar niet.. Ook gebeurde het toen regelmatig dat ik Lenn niet meer voelde, en dat zorgde voor een aantal tripjes naar het ziekenhuis.

Toen ik 40 weken zwanger was moest ik weer naar de gynaecoloog, en daar spraken we af dat ik bij 41 weken ingeleid zou worden. Strippen kon niet, want ik zat nog potdicht. Volgens de gynaecoloog zei dat niks over wanneer de bevalling zou beginnen, maar ik ging er al vanuit dat ik de 41 weken wel zou halen.

De laatste week voelde ik me hoogbejaard, alles deed pijn, ik sliep amper en ik zat vaak om 4 uur ’s ochtends beneden.. Maar toch kon ik er wat beter tegen dan de weken ervoor, doordat ik wist dat het niet lang meer zou duren. Op donderdag 21 juli mocht ik naar het ziekenhuis komen en ik werd ingeleid. En op 22 juli om 13.36 uur was Lenn er eindelijk!

Mijn hele bevallingsverhaal kun je hier lezen.

2 gedachten over “Terugblikken op de zwangerschap van Lenn

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.