Je kent de uitspraak ‘ik ben twee en ik zeg nee’ vast wel. Het schijnt erg kenmerkend te zijn voor de peuterpuberteit, maar het lijkt hier soms wel alsof die peuterpuberteit al is begonnen. Nomi heeft een duidelijke eigen wil en dat laat ze goed blijken. ‘Nee’ is namelijk een van haar meest gebruikte woordjes. Aan de ene kant vind ik het een ontzettend leuke fase, omdat ze steeds meer communiceert en ze kan steeds beter duidelijk maken wat ze wil. Aan de andere kant kan het ook best lastig zijn.

‘Nee!’

‘Neeee mamaaaaa!’ hoor ik regelmatig. Ook midden in winkels en vooral als het ergens druk is kan ze heel dramatisch doen. Dan wil ze midden in de supermarkt bijvoorbeeld uit het winkelwagentje, of besluit ze midden in de Hema dat het niet meer leuk is om in de buggy te zitten. ‘Uitte’ roept ze dan en als ze dat eenmaal in haar hoofd heeft, krijg je dat er moeilijk uit. Gelukkig heeft deze loedermoeder altijd koekjes in haar tas en meestal helpt dat wel.

Ook thuis zegt ze regelmatig ‘nee’. Soms gewoon omdat het kan, ik heb het idee dat ze er niet eens altijd een reden voor heeft. ‘Nomi kom je een banaan eten?’. ‘Nee.’ En dat terwijl ze bananen hartstikke lekker vindt. Als ze de banaan eenmaal heeft gezien komt ze meestal wel trouwens.

Boos

Iets nieuws is dat ze steeds vaker gaat staan in de kinderstoel, en ze klimt er ook echt uit. Ik zet haar iedere keer weer terug, want ik wil dat ze in de kinderstoel zit als ze eet. Zelf eet ze liever op tafel of op de grond, maar dat gaat niet gebeuren. In het begin vindt ze zichzelf heel erg grappig, maar als ze door heeft dat het echt niet mag, is de lol er wel af. Ze gaat slaan, gillen en ze kan echt heel boos worden. Al het eten wat nog in haar buurt is moet dan op de grond, maar inmiddels ben ik er vrij goed in om het heel snel weg te zetten. Ik probeer niet teveel aandacht te besteden aan dat soort driftbuien, en als ze enigszins rustig is en weer in de kinderstoel zit, haal ik haar eruit.

En er zijn nog veel meer dingetjes waar ze behoorlijk dwars in kan zijn. Ze weet bijvoorbeeld dat ze best op de bank en op de stoelen mag klimmen, maar niet op de tafel. Toch doet ze het en als ze op de tafel zit en zelf al ‘nee’ zegt, moet ik heel hard mijn best doen om niet te lachen. Dat mislukt trouwens regelmatig en Nomi heeft dat precies door, maar gelukkig weet ze wel wat ze wel en niet mag.

Ook tegen Guusje zegt ze ‘nee’. Guusje mag van Nomi bijvoorbeeld niet op de stoel liggen waar Nomi vaak op klimt. Nomi gaat dan voor haar staan, ze wijst naar haar en ze zegt ‘Guusje nee’. En die gekke kat gaat dan nog van de stoel af ook.

Het is soms een best vermoeiende, maar eigenlijk ook best een leuke fase. Ik ben wel erg benieuwd wat ons te wachten staat als ze straks echt in de peuterpuberteit komt.

Wanneer begon bij jullie de ‘nee’ fase?