Toen ik nog zwanger was van Elena, dacht ik een paar keer dat de bevalling misschien wel begonnen zou zin. Achteraf bleken het voorweeën te zijn, maar op die momenten twijfelde ik toch wel even. Vandaag vertel ik jullie wat er toen allemaal door mijn hoofd ging. Ik maakte mij bijvoorbeeld druk over de ziekenhuistas, stofzuigen, en of ik mijn benen nog even moest gaan scheren.
- Zijn dit nou echte weeën?
- Zit alles wel in de tassen?
- Heb ik wel genoeg onderbroeken ingepakt?
- Zitten er eigenlijk wel fijne sokken in mijn ziekenhuistas?
- Waar is ons trouwboekje eigenlijk?
- Wanneer moet ik het ziekenhuis bellen?
- Straks kom ik in het ziekenhuis en blijken het helemaal geen weeën te zijn
- Laat ik nog maar even afwachten
- Zal ik gaan douchen?
- En een poging doen om me te scheren?
- Of zal ik de was eerst nog even in de wasmachine gooien?
- Midden in de nacht stofzuigen is niet zo’n goed idee hè?
- Nee, dan worden de kinderen wakker
- Oh sh*t, heb ik voor hun alles wel ingepakt?
- We moeten niet hun knuffels vergeten…
- Heb ik wel genoeg mutsjes ingepakt?
- En zal ik nog een extra setje in maat 56 in de tas doen?
- Auw, weer een kramp…
- Zijn het niet gewoon mijn darmen?
- Heeft Bart nou echt niet door dat ik al 5 keer uit bed ben geweest?
- Of doet hij alsof hij slaapt?
- Ik ga de vaatwasser aanzetten, want daar denkt Bart vast niet aan
- Is dit nou een wee?
- Zit mijn ziekenhuispasje wel in mijn portemonnee?
- Ja ik ga douchen, ik kan niet stinkend in het ziekenhuis aankomen
- Ik heb honger
- Maar ik mag natuurlijk helemaal niet eten als ik straks een keizersnede krijg
- Komt dit wel goed, met drie kinderen in huis?
- Zullen Nomi en Lenn het wel leuk vinden?
- My god, hoe ga ik dit eigenlijk allemaal aanpakken?
Hahah, de pure paniek maar ook het praktisxh nadenken als moeder en vrouw spat er vanaf!