Een tijdje geleden vertelde ik jullie al dat Nomi wel eens ziek is door spanning. Als ze iets spannend vindt, krijgt ze vaak buikpijn. En soms zo erg dat ze er echt ziek door is. We proberen van alles, maar het blijft een lastig punt. Ook zorgt het er wel eens voor dat ze bepaalde dingen niet wil doen, omdat ze het spannend vindt. Terwijl dat vaak dingen zijn die ze juist hartstikke leuk zou vinden!

Op vakantie

Nomi en Lenn vonden het allebei hartstikke spannend om op vakantie te gaan. Het was de eerste keer dat we naar een plek gingen die ze niet kenden, en dan is het natuurlijk logisch dat dat spannend is. En dat was te merken, want vooral Nomi was niet helemaal zichzelf. In de dagen voor de vakantie werd ook weer duidelijk dat Nomi en Lenn totaal verschillende kinderen zijn, ze gingen er namelijk totaal anders mee om.

Hoe Lenn ermee omging

Lenn had het bijna de hele week al over de vakantie. We kletsten over wat we allemaal gingen doen, hij wilde foto’s en filmpjes van het park zien en hij zei regelmatig ‘ik vind het heel spannend mama!’. Gelukkig had hij er wel heel veel zin in. De dag voordat we naar Zeeland gingen, ging hij naar de peuterspeelzaal. Ook daar heeft hij de hele ochtend gekletst over de vakantie, volgens mij was dat het enige waar hij aan dacht. En doordat hij dat uitte, bleef hij er heel enthousiast over.

En zo ging Nomi ermee om

Nomi had er wat meer moeite mee. Ze praatte er niet zoveel over, maar zei wel opeens ‘Ik wil niet op vakantie’. Toen we het erover hadden, vertelde ze me dat ze het heel spannend vond. We kletsten even, we keken nog even naar foto’s van waar we naartoe gingen en toen had ze er eigenlijk toch wel zin in.

Kinderfeestje

Nomi heeft het al minstens een half jaar over haar kinderfeestje. Ze heeft bedacht dat ze een zeemeerminnenfeestje wil en ze heeft het al maanden over wie er wel en niet mogen komen. Ze was er altijd heel enthousiast over. Totdat… Ik haar de uitnodigingen liet zien. Eerst bekeek ze ze uitgebreid en ze vond ze hartstikke mooi. Maar even later zei ze dat ze zich niet lekker voelde. Ze had buikpijn, ze wilde niks eten en ze wilde alleen maar op de bank liggen.

Erover praten

Doordat er vrij veel tijd zat tussen het bekijken van de uitnodigingen en het moment dat Nomi zei dat ze zich niet lekker voelde, legde ik de link niet meteen. Ik vroeg haar wat er was en ze zei dat ze gewoon buikpijn had. Toen ik vroeg of ze iets spannend vond, zei ze eerst ‘nee’. Even later besloot ik haar te vragen of ze het spannend vond om een kinderfeestje te geven. En ja hoor, dat was het. En ze vond het zo spannend, dat ze helemaal geen feestje meer wilde geven…

Ik vertelde haar dat ze geen kinderfeestje hoefde te geven als ze dat niet wilde. ‘Oké, dan wil ik geen kinderfeestje geven.’ Ik wist wel dat ze er nog op terug zou komen, maar op dat moment voelde ze dit even zo. Al snel voelde ze zich wat beter en een half uurtje later was er niks meer aan de hand.

Toch een kinderfeestje!

De volgende dag kwam ze bij me en zei ze ‘Mam, misschien wil ik toch wel een kinderfeestje geven. Maar wat moet ik dan allemaal doen?’ Nomi maakt zich vaak veel te druk om dingen en ik heb haar verteld dat ze het alleen maar leuk hoeft te hebben. Dat zij gewoon lekker mag spelen en leuke dingen mag doen, en dat papa en mama alles gaan regelen. ‘Dan wil ik toch wel een feestje geven. Maar wel een zeemeerminnenfeestje!’.

Omgaan met spanning

Het grote verschil tussen Nomi en Lenn, is dat Lenn de hele dag kletst over wat hij spannend vindt, en Nomi doet dat juist niet. Zij blijft eraan denken en zich zorgen maken, en dat is bij haar niet altijd duidelijk. Ik heb haar al ontelbare keren gezegd dat ze erover mag praten en dat het daardoor minder spannend wordt. En dat ze het altijd mag vertellen als ze iets spannend vindt. Maar op de een of andere manier lukt dat niet altijd en blijft ze het opkroppen.

Vaak heb ik wel door dat ze ergens mee zit en kom ik er ook wel achter wat het is. Maar soms ook niet, of pas veel later. Als er op school iets gebeurd is, bijvoorbeeld. Gelukkig begint ze er nu wel iets vaker zelf over. ‘Mama, ik moet je echt even iets vertellen! Weet je wat er op school gebeurd is?’ Dan vertelt ze me in geuren en kleuren wat er is gebeurd en wat ze ervan vindt. Maar soms zegt ze er niks over, en dan zou ik heel graag in haar hoofdje willen kijken om te weten wat er aan de hand is!