Je kind(eren) leren om voor zichzelf op te komen

voor zichzelf opkomen

‘Ik heb ook nog pepernoten in mijn tas, mam. Die zaten vanochtend in mijn gymschoen op school’. ‘Oh lekker!’ ‘Die mochten we op school opeten, maar dat heb ik niet gedaan. Want ik kon het zakje niet open krijgen.’ ‘Ah gos’, dacht ik meteen. Maar ik weet ook dat Nomi nog moet leren om op de basisschool voor zichzelf op te komen en dingen gewoon moet vragen aan de juf. Dus dat was mijn volgende vraag, ‘Heb je de juf gevraagd of ze je kon helpen?’ ‘Ja, maar de juf was druk. En de andere kindjes konden mijn zakje ook niet open krijgen.’

Nomi zegt dat ze de hele pauze had gewacht, maar de juf had geen tijd voor haar. Toen heeft ze het zakje pepernoten maar in haar tas gedaan en mocht ze het thuis opeten. ‘Gelukkig’ was dit een invaller en niet haar eigen juf, want ik vond het toch wel echt heel zielig voor Nomi. Ze is vrij afwachtend, maar ik vind toch dat de juf wel echt iets had moeten doen.

Wat doe je dan als ouder?

Ik vond het ontzettend zielig en ik hoop dat zoiets niet weer zal gebeuren. Maar hoe zorg je daarvoor als ouder zijnde? Ik heb het er met Nomi over gehad en ik heb tegen haar gezegd dat ze het dan best nog een keer aan de juf mag vragen. ‘Want juffrouw is er om jou te helpen.’ Oké, niet helemaal politiek correct misschien, maar zo kon ik het Nomi wel duidelijk maken.

Afwachtend meisje versus… precies het tegenovergestelde

Later dacht ik, ‘dat zou Lenn nooit gebeuren’. Wat ook niet altijd goed is hoor. Maar terwijl Nomi de kat uit de boom kijkt, is Lenn vaak haantje de voorste. Hij zorgt er wel voor dat hij gehoord wordt. Op de peuterspeelzaal weet hij de ochtend al naar zijn hand te zetten en gaan dingen wel erg vaak zoals hij het wil. Soms gaat het zelfs zo ver dat kinderen het speelgoed waar ze mee aan het spelen zijn aan Lenn geven, omdat Lenn dat wil. Hij kan blijkbaar nogal, eh, overtuigend zijn. Wat op zich best een goede eigenschap kan zijn, maar hij moet eerst even leren om lief te zijn tegen andere kinderen.

Maar goed, Nomi is dus veel meer verlegen en afwachtend. Op de peuterspeelzaal kwam ze wat meer los en liet ze niet meer over zichzelf heenlopen. Maar nu is alles weer spannend en nieuw… Eerst dacht ik, ‘het komt vanzelf wel’. Dat was op de peuterspeelzaal namelijk ook zo. Maar op deze manier gebeuren er dit soort dingen, en dat is natuurlijk ook niet wat we willen.

Als andere kinderen niet lief zijn

Over het algemeen heeft Nomi het gelukkig heel leuk op school. Maar soms vertelt ze me dat andere kinderen niet lief zijn. Een jongetje uit groep 2 had ‘domme Nomi’ gezegd toen Nomi een puzzel te moeilijk vond. Dat vond Nomi heel erg en toen ik haar ophaalde vertelde ze dat meteen. Maar… Ze had het niet tegen haar juf gezegd. Ik heb haar meteen verteld dat ze dat wel moet doen.

Een paar dagen later had ze een duw gekregen van een jongetje uit haar klas. En dat deed ‘heel erg veel pijn’, volgens Nomi. Nou kan ze best een drama queen zijn, Lenn doet haar ook regelmatig ‘heel erg veel pijn’, terwijl het meestal wel meevalt. Maar goed, ik vroeg haar wat ze toen gedaan had. Ze had het tegen haar juf gezegd, waar ik heel blij mee was.

What would Lenn do?

Soms zorgt het opvoeden van twee totaal verschillende kinderen best voor wat dilemma’s. Tegen Nomi zeg ik telkens dat ze voor zichzelf op mag komen en dat ze het tegen de juf moet zeggen als er iets gebeurt wat niet leuk is. Dat kindjes lief voor haar moeten zijn, en dat ze best iets terug mag zeggen als kinderen iets zeggen wat niet aardig is.

Lenn hoort dat natuurlijk ook allemaal en het meeste snapt hij inmiddels wel. Terwijl hij juist wel een beetje afgeremd mag worden. Tegen Lenn zeg ik juist dat hij lief moet zijn tegen andere kinderen en dat hij moet luisteren naar de juf. Dingen die ik Nomi niet hoef te vertellen, want dat doet ze wel. Toen we het hier over hadden dacht ik, wat zou Lenn doen? En met Lenns karakter en temperamentje vrees ik dat zo’n jongen gewoon een duw terug zou krijgen…

Gesprekje met de juf?

Maar goed. Over hem maak ik me niet zoveel zorgen. Hij wordt wel aangepakt door de leidsters op de peuterspeelzaal als hij dingen doet die niet mogen en dat zal op de basisschool niet anders zijn. Andersom vind ik het veel lastiger, want het is best moeilijk om te leren om voor jezelf op de komen. Gelukkig weet ik dat ze het kan, doordat dat op de peuterspeelzaal uiteindelijk goed ging. Binnenkort heb ik een gesprekje met Nomi’s juf en zal ik dit even aankaarten. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze erop zal letten, en dat het uiteindelijk wel goed komt.

Een gedachte over “Je kind(eren) leren om voor zichzelf op te komen

  1. Carmen schreef:

    Ik ben het deels met je eens, maar denk ook dat je de ‘schuld’ in het geval van het zakje pepernoten niet bij de juf kunt leggen. Nomi heeft het gevraagd en de juf had het druk, dat kan gebeuren. Zo zielig is dat niet, ik ben zelf ook juf en je kunt nou eenmaal niet voor 30 kinderen klaar staan. ‘zielig’ is bovendien een stempel dat je als volwassene op de situatie drukt, zo’n kind kan dat best gauw loslaten en is ook blij als het eenmaal thuis weer pepernoten krijgt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.