Nadat er een hele tijd geen verhalen van anderen meer online zijn gekomen op mijn blog, besloot ik de rubriek weer op te pakken. Zoë is de eerste die haar verhaal vertelt. Zoë heeft een spierziekte en daardoor is ze gebonden aan een elektrische rolstoel en een beademingsmachine. Na een tijd vrijgezel te zijn geweest besloot ze eens een account aan te maken op Tinder, en via die app vond ze haar huidige vrienden.

Mijn naam is Zoë en ik ben 26 jaar jong. Op 4 februari 2015 ontmoette ik mijn huidige partner. Ik ontmoette haar op Tinder. Nooit heb ik datingsites en datingapps serieus genomen, want het enige wat ik vaak tegenkwam waren mensen die op zoek waren naar seks of die zo awkward waren dat ze in een gesprek na een ‘Hoi’ en een ‘Hoe gaat het?’niet verder kwamen.

Daarbij woog de onzekerheid over mijzelf ook wel mee. Ik heb een spierziekte en ben daardoor gebonden aan een elektrische rolstoel en een beademingsmachine. Wie wil er nou een meid daten in een rolstoel? En is het verstandig om een foto mét rolstoel of zonder rolstoel te gebruiken? En als je een foto zónder rolstoel gebruikt, wanneer introduceer je het hele gebeuren dan?

Na een hele poos vrijgezel geweest te zijn, en ook totaal niet open te staan voor iets nieuws, werd ik toch wel heel nieuwsgierig naar dat nieuwe fenomeen, Tinder. Ik hoorde om mij heen vooral dingen als; het is een echte vleeskeuring, er zitten alleen maar mensen op voor seks en er zit totaal geen diepgang in. Precies de vooroordelen die ik al altijd al had, maar toch was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Ik maakte een profiel aan en waagde mij tussen alle foto’s. Op mijn eigen profiel plaatste ik foto’s van mezelf mét en zonder zichtbare rolstoel. Het leek mij toch beter om het verrassingselement weg te laten. Als mensen zouden afhaken door de rolstoel waren ze mij toch niets waard (dit klinkt overtuigder dan ik toen was hoor).

Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voor ik een match had. Ik swipete me rot, van links (leuk) naar rechts (niet leuk) maar er gebeurde weinig. Na een paar dagen rondhangen op de app had ik dan wel een paar matches. Helaas kwamen de gesprekken niet ver en ging het overgrote deel inderdaad over seks. Stiekem was ik best wel teleurgesteld, maar ik besloot nog niet op te geven. Zo gezegd, zo gedaan en op 4 februari had ik weer een match. Het gesprek met deze meid liep direct heel goed, mijn nieuwsgierigheid werd gewekt door haar antwoorden en ik kwam er al snel achter dat ze over een flinke dosis humor beschikte.

De eerste avond vroegen we elkaar ’t hemd van elkaars lijf en zaten we direct tot ’s avonds laat te chatten. Ook hadden we elkaar heel snel toegevoegd op Facebook. We stelden elkaar om de beurt een aantal vragen en konden daar dan een tijdje over nadenken. Door het vragen stellen leerden we elkaar razendsnel kennen. Zelf vroeg zij niets over mijn handicap, wat ik heel erg fijn vond, maar wat mij ook wel verwarde. Was ze niet nieuwsgierig? Had ze geen vragen? Had ze het niet door? Of vond ze het écht niet zo belangrijk? Ik besloot direct heel duidelijk te zijn en vertelde wat ik had en wat dat voor gevolgen zou hebben voor een eventuele relatie. Ze reageerde heel lief en nuchter. Dat ik wat had, dat had ze inderdaad wel gezien op de foto’s, maar ze wilde mij leren kennen, weten wie ik was en die handicap, ja, dat kwam later wel. Ik was totaal verbouwereerd en ergens ook heel blij. Eindelijk iemand die verder durfde te kijken en die MIJ, het persoontje achter de handicap, écht wilde leren kennen. Een heerlijk gevoel.

Het klikte in ieder geval via de chat heel goed, dus al snel kwam het onderwerp op ‘de ontmoeting’. We kwamen erachter dat we beiden nog nooit een echte “Valentijn” hadden gehad, dus hoe romantisch, we besloten af te spreken op 14 februari.

Maar hoe weet je nou dat je echt met dát ene meisje hebt afgesproken? Misschien is ze wel een Theo van 60? Of misschien was ik wel een Henk van 59? Om er zeker van te zijn dat we wel de echte persoon voor ons hadden spraken we af om te skypen. Super spannend, maar wat was het leuk! Volgens mij is de rest van de week de glimlach die op mijn gezicht kwam er niet meer afgegaan.

Toen was daar zaterdag 14 februari. Doordat ik in de middag moest sporten, konden we pas in de avond afspreken. We besloten bij mij thuis af te spreken (eigenlijk best wel lef hebben van mezelf, nu ik er over nadenk) af te spreken en dan samen pizza te gaan maken. Tip 1; GA NOOIT SAMEN KOKEN OP JE EERSTE DATE! We waren zo zenuwachtig, zo ontzettend nerveus dat er van pizza maken weinig terecht is gekomen. Hij was volgens mij niet gaar en ik wist van de zenuwen echt niet wat ik moest doen, dus eigenlijk heeft zij alles gedaan… oeps. Eten lukte ons allebei niet, dus we hebben de pizza zowat onaangeroerd weggeflikkerd, zonde! Voor de rest was het echt heel erg gezellig, geen stiltes waar ik wel bang voor was, we hebben aaneengebroken gekletst. Ik had het idee dat ze mijn rolstoel totaal niet zag en het ging eigenlijk heel erg vanzelf. Bij binnenkomst kreeg ik van haar een prachtige roos, een super lieve kaart en chocola. Daarmee had ze me eigenlijk al voor zich gewonnen, ik vond het zó onwijs lief. Dat iemand dat voor mij speciaal gehaald had, wauw.

Ondanks dat ik me voorgenomen had rustig aan te doen, en vriendinnen mij dat ook op het hart gedrukt hadden, hebben we de eerste avond al gezoend en bleef ze, weliswaar per ongeluk door het missen van de metro, gelijk slapen. En ze is nooit meer weggegaan <3

Mijn handicap is in alle maanden erna nog nooit echt een probleem geweest, ze heeft mij volledig geaccepteerd met alles erop en eraan. Zij geeft mij het zelfvertrouwen en de liefde die ik heb gemist. Op 25 juli 2016 zijn we verloofd. Bizar om me te realiseren dat ik haar nooit ontmoet had als ik die ‘stomme’ Tinder app niet geinstalleerd had. Ondanks mijn aversie tegen online daten, ben ik Tinder eeuwig dankbaar. Het kán echt.

Wil je meer lezen over Zoë? Neem dan eens een kijkje op haar blog; Lazy Legs Diary. En wil jij ook je verhaal vertellen? Mail dan naar malou@madebymalou.nl.