Toen Nomi 19 maanden was en net liep, begon haar ‘ik kan alles zelf wel’ fase. Als we aan het lopen waren trok ze compleet haar eigen plan. Bij mij blijven was absoluut niet leuk. Ook thuis vond ze dat ze alles zelf wel kon. Aankleden, schoenen aandoen, eten, traplopen, et cetera. Ik vond het hartstikke leuk als ze het zelf probeerde, maar het was minder leuk dat ze heel erg boos werd als ik haar hielp. Het was een vrij uitdagende fase, en Lenn zit er nu ook middenin. En Nomi? Die is begonnen aan de ‘ik kan alles zelf wel’ fase 2.0.

‘Ik kan alles zelf wel’ 2.0

Dat aankleden is nu weer één van de dingen die ze perse zelf wil doen. Soms gaat het goed, maar als ze bijvoorbeeld een spijkerbroek aan wil doen, wordt het toch lastig om zelf de knoop dicht te doen. En als het dan niet lukt, wordt ze flink chagrijnig. En nóg chagrijniger als ik haar niet binnen 2 seconde help.

Ook met andere dingen wil ze alles zelf doen. Haar brood smeren en snijden, de televisie op de goede zender zetten, veters strikken… En nog zo’n 1000 dingen. Ze leert er natuurlijk ontzettend veel van, maar ze raakt zó gefrustreerd als iets haar niet lukt… En die frustratie reageert ze meestal op mij of Lenn af.

‘Ik ben anderhalf en ik kan alles zelf wel’

Bij Lenn moet ik er vaak wel om lachen. Hij denkt bijvoorbeeld dat hij zelf zijn schoenen en jas wel aan kan doen. Als het niet lukt gooit hij alles van zich af en wil hij het ook niet meer aan. Minder leuk is wanneer hij op straat zijn eigen plan trekt. Zitten in de buggy vindt hij echt niet leuk, en daarom laat ik hem vaak lopen. Maar dan is het wel een uitdaging om te zorgen dat hij bij me blijft… Daarom belandt hij toch regelmatig in de buggy.

Allebei in deze fase

Misschien hebben ze elkaar een beetje aangestoken met het alles zelf willen doen. Het ís natuurlijk ook erg leuk om dingen zelf te kunnen. En het is ook best grappig om te zien hoe ze met dezelfde dingen bezig zijn. Lenn probeert zijn voet in zijn schoen te krijgen, en Nomi probeert haar veters te strikken. Lenn doet een poging om zijn jas aan te doen, en Nomi is druk met haar rits.

Leuk om te zien, maar minder leuk om op te lossen. Op de vraag ‘zal ik je even helpen?’ krijg ik van beide kinderen vaak een ‘nee!’ te horen.

Is deze fase herkenbaar voor jullie?