Met Lenn naar de coronapost

coronapost

Onze quarantaine lag net achter ons, en toen begon de volgende ellende. Toen ik Lenn op vrijdag uit school haalde, zei hij dat hij zich niet zo lekker voelde. We zouden naar Intratuin gaan en ik vroeg of hij dat wel wilde, en daar wilde hij graag naartoe, want hij wilde in de draaimolen en in het treintje. In de draaimolen en in het treintje leek er niks aan de hand te zijn, maar daarna was hij opeens erg moe. Hij wilde in het karretje zitten en hij leek niet helemaal fit te zijn.

Toen we thuis waren, ging hij op de bank liggen en hij wilde niks meer. Hij had geen zin in avondeten en hij viel op de bank al bijna in slaap. We besloten hem lekker op tijd in bed te stoppen en het feit dat hij dat prima vond, zei al genoeg; hij voelde zich echt niet lekker.

Benauwd

’s Nacht begon Lenn ontzettend te hoesten, zo erg dat hij behoorlijk veel slijm ophoestte. Hij was heel erg benauwd en kortademig en daardoor kon hij niet slapen. Verder zei hij dat hij buikpijn had, maar waarschijnlijk had hij pijn in zijn longen. Hij zei namelijk dat hij buikpijn kreeg als hij een diepe zucht nam. Hij voelde ook behoorlijk warm aan en ik denk dat hij z’n 38 a 39 graden koorts had. Uiteindelijk heeft hij nog eventjes geslapen, maar toen hij wakker werd, was hij nog benauwder.

Ik besloot met hem in de badkamer te gaan zitten en de douche aan te zetten, zodat hij de gestoomde lucht inademde. Dat hielp wel iets, maar hij bleef ontzettend benauwd. Zijn buik en neusvleugels trokken helemaal in wanneer hij inademde en ik vermoedde dat hij bronchitis had. Ik bedacht me opeens dat ik nog een pufje had van Elena, van een paar weken geleden, toen ze pseudokroep had. Die bleek nog goed te zijn en ik gaf Lenn een pufje. Dat leek gelukkig een beetje te helpen. We lagen nog een tijdje in bed en hij leek een beetje op te knappen.

Nog benauwder

Aan het einde van de ochtend ging Nomi naar turnen en ondertussen deed ik boodschappen. Daarna haalde ik Nomi op en we gingen naar huis. Ik schrok van hoe ik Lenn aantrof, het ging namelijk weer een stuk slechter. Bart vertelde me dat hij Lenn paracetamol had gegeven omdat hij zo’n buikpijn had, en verder was hij weer heel erg benauwd.

Huisartsenpost bellen

Ik besloot de huisartsenpost te bellen, want dit kon niet wachten tot maandagochtend. Na een heleboel vragen ging de assistente even overleggen met de huisarts. Even later vertelde ze dat de huisarts hem wel wilde zien, maar dan op de coronapost. Logisch, want Lenn was benauwd, hij hoestte en hij had koorts. Dat zijn natuurlijk coronasymptomen en dan kun je niet met andere patiënten in een wachtkamer gaan zitten.

Naar de coronapost

Ik vertelde Lenn dat we even naar de dokter moesten en daar had hij eigenlijk helemaal geen zin in. Hij wilde het liefst op de bank blijven liggen, wat ik wel snapte. Maar we moesten toch echt even naar de huisartsenpost. We konden er heel snel al terecht, dus we stapten bijna meteen in de auto. Toen we daar waren, moesten we in de auto blijven wachten totdat de arts ons belde, zodat we geen andere mensen tegen zouden komen.

Lenn was onderweg in slaap gevallen en toen ik de auto had geparkeerd, bleef hij verder slapen. Na een half uur werd ik eindelijk gebeld en we mochten naar binnen. Lenn had nauwelijks energie om te lopen, en bij de arts wilde hij alleen maar tegen mij aanhangen. De arts zei meteen dat hij Lenn wel heel erg benauwd vond en hij wilde eerst even naar zijn longen luisteren. Na even geluisterd te hebben, zei hij dat hij dacht dat Lenn een longontsteking had. Hij wilde even bloedprikken om de ontstekingswaarden te meten en hij wilde Lenn meteen een pufje geven.

Bloedprikken

De huisarts ging wat dingetjes ophalen en ondertussen vertelde ik Lenn dat hij een klein prikje in zijn vinger zou krijgen. ‘Maar dat wil ik niet’, zei Lenn. Ik legde hem uit dat dat toch even moest, zodat de dokter hem beter kon maken. ‘Oké’, zei Lenn. Toen de arts terug was vertelde hij Lenn dat hij een klein prikje kreeg. Lenn mocht zelf kiezen in welke hand hij dat wilde en hij stak zijn linker hand uit naar de dokter. Hij kreeg een prikje, de arts zoog een druppeltje bloed op en Lenn kreeg een pleister. Ik vroeg of het pijn deed en Lenn zei ‘nee’.

Ziekenhuisopname?

Vervolgens kreeg Lenn een pufje en de arts vertelde me dat Lenns longen wel echt beter zouden moeten klinken voordat we naar huis konden gaan. Daar schrok ik even van, want ik had er nog helemaal niet bij stilgestaan dat we eventueel in het ziekenhuis zouden moeten blijven. Hij kreeg twee pufjes en het was echt bizar hoe snel hij daarvan opknapte. Na een paar minuten zei Lenn ‘nu adem ik opeens niet meer zo gek!’. Hij ging rechtop zitten, hij begon weer te kletsen, hij was opeens een totaal ander kind. De arts luisterde weer naar zijn longen en dat klonk al veel beter. Ondertussen was de bloeduitslag ook bekend; Lenns ontstekingswaarden waren behoorlijk hoog. Daardoor was het volgens de huisarts wel duidelijk dat Lenn een longontsteking had.

Coronatest

Nog iets waar ik niet aan had gedacht, was het feit dat de arts een coronatest wilde doen. Ik ben eigenlijk helemaal geen voorstander van coronatesten bij kinderen, maar omdat Lenn een longontsteking had, wilde de arts toch graag weten of dat door corona kon komen. Terwijl ik nog aan het twijfelen was, zei Lenn ‘Oké, doe maar’. En toen besloot ik daar maar in mee te gaan. Lenn kreeg een stokje in zijn keel en vervolgens in zijn neus. Het stokje in zijn keel vond Lenn niet erg, maar het stokje in zijn neus vond hij niet fijn. Ik dacht dat ze bij kinderen maar een klein stukje de neus in gingen, maar deze arts ging best ver. Gelukkig was het vrij snel klaar en Lenn zei meteen dat hij Nomi wilde vertellen dat hij een coronatest had gehad. Nomi durft dat absoluut niet, en Lenn voelde zich meteen heel stoer. Zoals ik al verwachtte was de uitslag van de coronatest negatief.

Weer naar huis

Lenn kreeg antibiotica en een pufje voorgeschreven, wat bij de dienstapotheek opgehaald moest worden. Dat is zo’n 100 meter bij de coronapost vandaan, maar Lenn mocht daar niet naar binnen omdat hij net een coronatest had gehad. Ik wilde hem ook niet in de auto laten zitten, want het duurt vaak vrij lang bij de apotheek. Dus ik moest eerst Lenn naar huis brengen en vervolgens terug naar de apotheek, wat me zo’n 40 minuten extra kostte. Nomi wilde wel mee, en met dat kletskousje in de auto is het nooit saai. We haalden de medicatie op en toen we terug waren, gaf ik Lenn meteen de eerste dosis antibiotica.

Hij mocht drie keer per dag antibiotica, maar hij kreeg het aan het einde van de middag pas voor het eerst. Daarom besloten we hem de tweede dosis te geven voordat hij naar bed ging en hem ’s avonds nog even wakker te maken voor de derde dosis, toen wij naar bed gingen.

Snel beter

De volgende dag ging het al een stuk beter. Het was zondag en we deden het lekker rustig aan. Opeens zei Lenn ‘Mama, ik heb een prikje gehad, en dan mogen we toch altijd een cadeautje uitkiezen?’. O ja, dat is waar ook… Hij leek zich goed te voelen en we gingen samen naar de Action, waar hij een speelgoedslang uitkoos die hij Fred noemde. Hij was er helemaal blij mee.

Op maandag besloot ik hem nog thuis te houden, ondanks dat hij zich vrij goed voelde. Hij wilde zelf wel graag weer naar school, maar ik had er nog geen goed gevoel bij om een kind met een longonsteking zo snel weer naar school te laten gaan. Dinsdag ging hij wel weer naar school en dat ging prima, hij leek nergens meer last van te hebben, hij had zelfs het pufje niet meer nodig. Ook de dagen erna had hij er geen last meer van, op een paar keer hoesten na. En inmiddels is hij weer helemaal opgeknapt!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.