Vaak kunnen Nomi en Lenn hartstikke leuk samen spelen, maar soms ook niet… Maar dat zal vast voor de meeste broertjes en zusjes wel gelden. Het is regelmatig even nodig om in te grijpen en laatste merkte ik dat ik bepaalde dingen wel erg vaak zeg. Zoals het volgende:

‘Zet Lenn maar even weer neer’

Nomi is er laatst achter gekomen dat ze Lenn op kan tillen, en dat doet ze nu telkens. Tot frustratie van Lenn, want hij wil helemaal niet opgetild worden. ‘Ja maar Lenn is de baby en hij kan niet lopen!’ Goed excuus…

‘Niet afpakken!’

Spreekt voor zich, denk ik.

‘Geef dat maar weer terug aan Lenn’

Het gevolg van de uitspraak hierboven.

‘Geef dat maar weer terug aan Nomi’

Wat Nomi kan, kan Lenn ook.

‘Geef die schaar maar aan mij!’

Op de één of andere manier lukt het ze telkens om voorwerpen te vinden waar ze helemaal niet mee mogen spelen. Meestal is het een schaar.

‘Waar is Lenn eigenlijk?’

‘Die naar boven, hij moet naar bed.’ Eh… ‘Ja want ik ben de mama!’ En de echte mama vergeet 9 van de 10 keer om het traphekje dicht te doen, waardoor mijn dreumes wel eens naar boven glipt.

‘Lenn, wat heb je in je mond?’

Ik ben benieuwd wanneer die fase voorbij is…

‘Doe nou eens lief tegen elkaar!’

Spreekt voor zich, denk ik.

‘Nomi, Lenn is geen pop’

Dat vergeet Nomi soms. Als Lenn volgens haar een baby is, speelt ze net zo met hem als met poppen. Hij wordt neergelegd, uitgekleed, hij moet drinken uit het poppenflesje… En als Lenn het daar niet mee eens is, is het hier soms niet zo gezellig…

‘Zachtjes doen met Nomi!’

‘Lenn doet mij pijn mama!’

‘Niet op Nomi springen!’

Nomi heeft het ook niet altijd makkelijk…

‘Hoe kom je daar nou aan?’

Als Lenn opeens een snoer van een oplader om zijn nek heeft, die ik al weken kwijt was.

Kunnen jullie kinderen leuk met elkaar spelen?