Een tijdje geleden ging ik weer met Lenn naar de oogarts en daar bleek dat de sterkte van zijn ogen iets was veranderd, dus het was tijd voor een nieuwe bril! In het weekend daarna ben ik met hem naar de opticien gegaan. En net als vorig jaar was het weer een flinke uitdaging om een leuke bril voor hem te vinden.

Hoe het vorig jaar ging

Toen Lenn zijn eerste bril kreeg, was hij 3 jaar. Bij de eerste twee opticiens waar we toen waren, konden we helemaal niks vinden wat een beetje leuk stond. De enige brillen die hem pasten, waren brillen in babymaatjes en dat zeg er natuurlijk niet uit bij een kind van 3. Pas bij de derde opticien vonden we een leuke bril, en die was ook meteen 3 keer zo duur als de brillen in de andere winkels. We gingen er vanuit dat we de volgende keer meer keuze zouden hebben in goedkopere brillenzaken, dus we vonden het niet zo erg om wat meer te moeten betalen.

Nog steeds weinig keuze

Vol goede moed gingen we naar de opticien in onze woonplaats. Deze keer hadden ze een aantal brilletjes die Lenn passen. Zelf wilde ik het liefst een plastic montuur, omdat ik dacht dat dat minder snel kapot zou gaan. Maar daar was Lenn het niet mee eens. Hij had een aantal brillen gepast en bij iedere bril zei hij ‘nee, deze vind ik niet mooi’. Toen we ieder plastic montuur hadden gepast, dacht ik dat we er nooit uit zouden komen.

De verkoopster vertelde dat er verder ook weinig te bestellen is in Lenns maat, omdat hij nog best klein is. Daar was Lenn het niet mee eens. ‘Ik ben al bijna 5 hoor! Ik ben helemaal niet klein!’.

Toch een metalen montuur

Toen besloten we toch maar te gaan kijken naar metalen monturen. Het eerste metalen montuur dat Lenn paste, vond hij meteen mooi. ‘Deze wil ik’. Het was dus helemaal niet wat ik zelf eigenlijk wilde, maar Lenn had zijn keuze gemaakt. Ik liet hem de andere brillen nog even passen, maar hij vond helemaal niks mooi. Bij de ene bril was de kleur niet goed, de andere stond niet mooi volgens Lenn, weer een andere was gewoon ‘heel erg lelijk’… Lenn was er heel duidelijk in. ‘Ik wil deze gouden bril, en anders hoef ik er geen’.

Toch maar doen?

Ik besloot het nog even te overleggen met manlief, want ook hij was meer een voorstander van een kunststof montuur. Ik had foto’s gemaakt van Lenn met de verschillende brillen, en een aantal van die brillen stonden hem hartstikke leuk. Maar ook papa kon Lenn niet overtuigen, want Lenn bleef bij zijn standpunt. ‘De gouden bril, en anders niks’. En tja, hij moet er natuurlijk mee lopen en een bril kopen die hij niet mooi vindt, was ook geen optie. Want dan zet hij hem waarschijnlijk niet op, en het is wel de bedoeling dat hij zijn bril iedere dag draagt. Dus uiteindelijk krijg hij zijn zin, en bestelden we de ‘gouden bril’ (die eigenlijk brons is, maar ach). We namen er een servicepakket bij, voor het geval dat de bril een keer kapot gaat. En mocht dat gebeuren, dan hebben wij zijn oude bril nu als reservebril.