‘Waarom heb ik eigenlijk maar één mama?’

een mama

Kleuters komen regelmatig met vragen, zo ook Nomi. Haar vragen gaan tegenwoordig over van alles en nog wat, en laatst wilde ze opeens weten waarom ze maar één mama had. Dat leverde een leuk gesprek op.

‘Waarom heb ik maar één mama?’

Even dacht ik, ‘is eentje niet genoeg?’, en ik wist ook niet echt een zinnig antwoord. Dus ik vroeg ‘wil je dan graag meer mama’s?’ ‘Nee. Maar sommige kindjes hebben twee mama’s. Ik heb er maar één toch?’.

‘Ja, dat klopt. Jij hebt één mama en één papa. Sommige kindjes hebben twee papa’s of twee mama’s.’ ‘Twee papa’s?’ ‘Ja, dat kan ook toch?’ ‘Nee.’ ‘Waarom niet?’ ‘Papa’s kunnen toch geen baby’s in de buik hebben?’

Hoe leg je dat nou uit aan een vierjarige

Even dacht ik, hoe moet ik dit nou uitleggen aan een vierjarige? Maar ik besloot het maar gewoon te proberen. ‘Dan zoeken ze een mama die een baby in de buik wil, voor de papa’s. Of ze zorgen voor een kindje die geen papa of mama heeft.’ ‘Oh oké!’

‘Ik wil geen baby in de buik mama.’ ‘Dat hoeft ook niet Nomi, en daar ben je nu nog veel te klein voor.’ ‘Maar ik wil wel mama worden. Maar dan moet een andere mama mijn baby in de buik doen. Mag dat?’ ‘Ja hoor, dat mag. Maar dat hoef je pas te beslissen als je heel groot bent.’

Eitjes en zaadjes

‘Maar hoe komt dat zaadje dan in die mama’s buik? Mama’s hebben toch geen zaadjes?’ ‘Nee dat klopt. Dan zoeken ze een meneer die ze een zaadje wil geven.’ Dat leek me de makkelijkste manier om dat uit te leggen. ‘Hoe kan dat zaadje er dan uit?’ My god, ze geeft niet op. Hoe leg je zoiets nou uit. Ik besloot haar maar gewoon eerlijk te vertellen waar die zaadjes uitkomen. ‘Bij mijn papa ook?’ ‘Ja, bij jouw papa ook.’ ‘Mag ik dat eens zien?’ ‘Nee schat, dat is alleen voor grote mensen.’ ‘Is dat dan eng?’ ‘Eh, nee. Maar dat is gewoon niet voor kindjes.’ Hop, en nu weer spelen, dacht ik.

Andere constructies

‘Kun je eigenlijk ook drie mama’s hebben?’ ‘Ja dat kan ook.’ ‘Of drie papa’s? Of twee papa’s en een mama?’ ‘Ja Nomi, het kan allemaal.’ ‘Maar waarom heb ik dan maar één mama?’

Ik legde Nomi uit dat papa en mama verliefd waren geworden en dat we graag samen wilden wonen en kinderen wilden. ‘Maar dan kan ik toch wel nóg een mama hebben?’ ‘Ja dat kan wel, maar papa en mama vinden het met zijn tweetjes fijn.’ ‘Oh. Maar ik ben ook verliefd op papa. Als ik dan groot ben, wil ik ook mama zijn. Dan hebben we wel twee mama’s en een papa.’

Altijd leuk, hoe kinderen dingen voor zich zien. Ik kan haar wel vertellen dat ze daar heel anders over denkt als ze groot is, maar dat gelooft ze nu toch niet. Ze weet nu precies wat ze wil: Mama worden, maar zonder dat ze een baby in haar buik krijgt. En ze wil voor altijd bij ons blijven wonen. Hartstikke schattig, maar daar zal ze over tien jaar waarschijnlijk heel anders over denken.

3 gedachten over “‘Waarom heb ik eigenlijk maar één mama?’

  1. Rory schreef:

    Goed geschreven en heel herkenbaar Malou. Ik vind dat je hier heel goed mee omgaat door het bespreekbaar te houden en te maken. Fijn! Inderdaad zijn er tegenwoordig zoveel mogelijkheden en het is goed dat een kind beseft dat er meer kan dan het standaard plaatje van 1 mama en 1 papa. Onlangs zijn we met Mila naar mijn neef en zijn vriend gegaan. Samen hebben ze – met een vriendin – een dochtertje. Dus twee papa’s en een mama. Ook dat kan. En ik vind het mooi dat het mogelijk is. Doordat wij alles bespreekbaar maken (niet tot in alle details) kijkt ze er ook niet van op.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.