Lenn begon net stapjes te zetten toen hij deze schoentjes voor het eerst aanhad. En wat hebben ze sindsdien veel meegemaakt, deze schattige stappertjes. Ik heb er zoveel herinneringen aan dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om ze weg te doen. Dus ook deze schoentjes krijgen een plekje op onze (overvolle) zolder.

Het begin

Wat zagen ze er hier nog perfect uit hè? Ik herken ze bijna niet meer. Lenn begon net te lopen, maar als het even niet lukte en hij viel, kroop hij vrolijk verder. Dat beviel hem prima, maar de schoentjes kregen het zwaar te verduren.

Een grote glimlach als hij zijn schoentjes aan mocht

Hier in huis hebben we bijna nooit schoenen aan. We doen ze in de gang uit en in huis lopen we meestal op sokken. Dus als we schoenen aan gaan doen, betekent dat dat we naar buiten gaan. En dat vindt Lenn altijd erg leuk. Het maakt hem niet uit wat we gaan doen. Naar de tuin, naar de speeltuin, gewoon boodschappen doen… Lenn vindt alles leuk en als hij zijn schoentjes aan mag, verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht.

Herinneringen

Lenn liep erop toen hij voor het eerst zelf op de kinderboerderij kon lopen, hij bezocht er flink wat speeltuinen mee, hij ging er voor het eerst mee naar een museum… Hij ontmoette Sinterklaas en zijn Pieten op deze schoentjes, hij had ze aan met kerst, hij nam er regelmatig de have zandbak mee naar binnen. Hij zat ermee op de bestuurdersstoel van een ambulance, hij had ze aan toen hij voor het eerst een heel stuk door het bos heeft gelopen zonder dat hij getild wilde worden en hij ging ermee carbid schieten. Deze schoentjes hebben flink wat meegemaakt en dat zorgt voor de nodige herinneringen.

View this post on Instagram

A post shared by Malou – mamablogger (@madebymalou)

 

Het nagellak incident

Misschien vraag je je af waarom de schoenen op sommige plekken groen zijn. Dat gebeurde een tijdje geleden, toen ik voor het eerst met Nomi naar peutergym ging. Mijn schoonmoeder paste even op Lenn. Toen ik Lenn weer op wilde halen dacht ik, wat ruikt het hier toch naar aceton! Dat kwam omdat mijn schoonmoeder druk bezig was om groene nagellak uit het vloerkleed te krijgen. En van Lenn. En van zichzelf. En van zo ongeveer de rest van het huis.

Er had een potje nagellak op tafel gestaan, en wie gaat er nou vanuit dat een jongetje van anderhalf dat open gaat draaien. Mijn schoonmoeder niet in ieder geval. Maar je raadt het al, dat deed Lenn toch. Binnen no time had hij het potje nagellak open en hij hield het meteen op de kop. Ondertussen was hij druk met zijn armen aan het zwaaien en de nagellak zat meteen al overal…

Eigenlijk was het natuurlijk helemaal niet grappig, maar wat hebben we erom gelachen. En als iemand er weer over begint, lig ik meteen weer in een deuk. Dit is iets wat we niet snel zullen vergeten, en telkens als ik de groene vlekken op Lenns schoentjes zag, moest ik er weer aan denken.

En toen waren ze te klein

Lenn heeft deze schoentjes echt maandenlang gedragen. Ik liet zijn voetjes regelmatig opmeten, maar ze bleven maar passen. Tot vorige week. ‘Hij is nu wel echt toe aan nieuwe schoentjes, deze worden te klein’, vertelde de verkoopster me. Oh nee! Oké, nieuwe schoentjes uitkiezen is natuurlijk niet erg. Maar deze schoentjes, met alle herinneringen…

Daardoor kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om ze weg te doen. Deze bewaren we dus, net als Nomi’s eerste schoentjes trouwens. Dat is hartstikke leuk voor later, toch?