In principe ben ik er helemaal niet voor om een baby te laten huilen. Toen Nomi wat jonger was (sowieso voordat ze een half jaar was) liet ik haar nooit huilen. Ik wist dat er iets was als ze huilde. Honger, een vieze luiers, krampjes, bij mama willen zijn, et cetera. Maar nu ze wat ouder is, kijk ik er toch iets anders tegenaan.
Nog steeds laat ik haar bijna nooit huilen, maar er zijn wel eens uitzonderingen. Nomi kan bijvoorbeeld heel boos worden als ze niet met mijn telefoon of met de afstandsbediening mag spelen. Daar ga ik niet aan toegeven, dus dan gaat ze huilen. Ze huilt op dat soort momenten nooit lang, want ik geef haar dan iets anders om mee te spelen of ik ga even met haar knuffelen. Toch probeert ze dan nog even haar zin te krijgen door te gaan huilen. De enige manier om haar meteen stil te krijgen, is door haar mijn telefoon of de afstandsbediening weer terug te geven. Maar dat ga ik natuurlijk niet doen.
De laatste tijd huilt Nomi wel eens als ik even weg loop. Laatst heeft ze een middag bij mijn schoonmoeder gespeeld en toen ik terug kwam om haar op te halen, mocht ik niet even naar boven lopen om de luiertas op te halen. Ik vond het heel sneu dat ze begon te huilen, maar mijn schoonmoeder had haar op haar arm en eigenlijk was er dus niks aan de hand. Toen Nomi me niet meer zag, was het trouwens meteen weer goed.
Heel soms huilt Nomi zichzelf nog in slaap. Ik moet zeggen dat ik daar vrij slecht tegen kan, maar als ik dan naar haar toe ga, breekt de hel zo ongeveer los. Ze is dan moe en ze wil slapen, maar blijkbaar lukt dat niet helemaal en dan jengelt ze zichzelf in slaap. Als ik haar kamer dan binnenkom is ze weer helemaal wakker en begint ze keihard te krijsen. Die fout heb ik een paar keer gemaakt, dus ik wacht nu eventjes voordat ik naar haar toe ga. Meestal valt ze gelukkig vrij snel in slaap.
Laat jij je kind wel eens huilen?
Ik kan daar ook zo niet tegen, maar soms is het gewoon nodig. Ik zet altijd maar hard een muziekje aan, die ik dan toch best wel vaak even zacht zet om te luisteren hoe het gaat. Gelukkig komt het niet super vaak voor. Maar wel van die momenten als ze mijn mobiel wil of de laptop erg interessant vind 😉
Ik zie het ook vaak met kindjes van vriendinnen. Huilen omdat ze hun zin niet krijgen of zichzelf in slaap huilen. Zolang je weet dat er niets aan de hand is, lijkt het me niet erg als ze af en toe eens huilen. In die fase moeten ze ook leren dat niet alles mag en dat ze soms even op mama moeten wachten.
Lijkt me prima zo toch? Jij kent je kindje en weet wat er aan de hand is.
Ik liet ze hier als babytjes ook nooit huilen, maar nu Luca 2 wordt bijna weet hij precies wat hij moet doen om mij naar boven te laten komen 😉 ze zijn zo slim, we laten hem nu 10 min gaan en dan slaapt meneer, het is ook meer jammeren als huilen en dat mag best even, anders zou het elke avond feest worden.
Nou mijn zoontje is nu 17 maanden en hij weet dondersgoed dat huilen een reactie geeft. Als baby ook zo min mogelijk laten huilen, maar toen mijn vriend op uitzending was, heb ik hem wel eens 10 minuten laten huilen. Tja dan zit je ’s avonds alleen en dan kan het even te veel zijn. Gelukkig kwam dit niet vaak voor. Ik merk wel dat wanneer ze de één jaar gepasseerd zijn, ze echt kunnen huilen om niks. Soms ook zo dat je weet dat het nep is. Ik geef er niet aan toe, zo lang er niks aan de hand is. Ook al zijn ze nog zo klein, je kan niet alles hebben.
Ik denk dat het een kwestie van aanvoelen is! Kinderen testen je toch wel uit en dan is het soms beter om het gewoon geen aandacht te geve. Wel lijkt me dat heel moeilijk!
Ik kan er ook heel slecht tegen als Jake huilt. Het gaat bij mij ook echt door merg en been. Jake is een slechte slaper dus helaas gebeurt het ’s nachts ook redelijk vaak en dan is jouw verhaal heel herkenbaar. Ik ben gauw geneigd om heen te gaan als ik hem hoor maar het werkt vaak averechts. Tegenwoordig (hij is nu 9 maanden) ga ik pas na een tijdje heen want anders blijf ik met hem bezig.. Hij is nu ook op een “leeftijd” dat hij begrijpt dat er een reactie volgt wanneer hij huilt en het moet natuurlijk niet zo zijn dat hij op zijn wenken bedient gaat worden 😉
Oh wat herkenbaar! Bij Jim is het net zo. Het is niet leuk (niet voor baby en niet voor ouders), maar soms moeten ze gewoon even huilen… zucht…
Van wie moet dat dan? Ikzelf denk gewoon dat het vooral lekker makkelijk is voor de ouders. Ik persoonlijk heb het idee dat in de westerse maatschappij baby’s en dreumessen veelste snel zelfstandig moeten zijn. Qua huilen als ze perse de afstandsbediening wilt, snap ik heel goed hoor.
Maar alleen laten huilen? Nee, dat vind ik toch een tikkeltje egoïstisch vd ouders
Zodra het niet meer functioneel huilen is, ja dan kunnen ze het even uitzoeken. Met functioneel huilen bedoel ik honger, onveilig gevoel, vieze luier, etc. Aandachtshuilen is niet nodig en dat moeten ze gewoon leren.
Herkenbaar. Ik vind het ook moeilijk maar denk er denk ik het zelfde over als jij. Behalve dan dat ik ook al een peuter en kleuter heb. Die huilen natuurlijk geregeld als ze hun zin niet krijgen 😉
Jaar een tijdje terug plaatste ik een blog over het niet laten huilen.. Maar er staat er nu eentje klaar of het af en toe wel laten huilen haha.. Het is precies zoals jij het schrijft! Onze kleine man laat ik ook alleen huilen als hij zijn zonnetje door wil drammen bij bijvoorbeeld een telefoon of afstandsbediening (wat trekt die kleintjes toch aan in die dingen?!) en wat je zegt over het weglopen of in slaap komen.. Jeetje… Precies hetzelfde hier! Vooral het binnenkomen als hij aan het “jammeren” is om in slaap te komen slaat echt zodra hij mik zoet of hoort om in krijsen en gaat hij helemaal los.. Dus dat doen we niet meer dan maar even jammeren.. Het zal wel een fase zijn denk ik..:)
Ik vind het ook zo moeilijk om Jenna te laten huilen, maar soms is het gewoon nodig. Inderdaad wat je zegt als ze per se de afstandsbediening wil hebben, als ik naar de keuken loop of ze moet slapen. Ze heeft ontdekt dat het aandacht oplevert en gaat ook regelmatig met haar hoofd op de grond liggen, kleine dramaqueen haha. Ik ben er zeker niet voor, maar zonder kan niet 🙂
Ik vind dat er een verschil zit tussen het laten huilen van een hele kleine baby en een wat grotere baby (een dreumes). Dat eerste heb ik zelf nooit gedaan. Zou ik ook nooit kunnen. Toen ze iets groter werden deed ik het wel eens. Mijn peutertje heeft nu al dondersgoed in de gaten dat hij met huilen soms wat kan bereiken. Ik negeer dit en vaak is het na een aantal dagen weer afgeleerd dit gedrag…
Ja, ik vind dat een kindje best mag huilen. Vooral als ze daarmee proberen hun zin te krijgen. Het is een proces, en ook daarin moeten ze weten dat huilen niet werkt om je zin te krijgen. Bij mijn jongste merk ik op het moment ook dat zij begint te huilen zodra ik in beeld ben, terwijl op dat moment iemand anders voor haar zorgt. Typisch eenkennigheid. Ook dit vind ik niet erg en reageer dan meestal neutraal. Huilen mag best. Bij baby’s vind ik het afhankelijk van de situatie. Ik heb mijn baby best weleens laten huilen, maar dat was vooral op de momenten dat ik wist dat ze oververmoeid was en het gewoon even nodig had om alles te verwerken.
Mijn dochter huilt ook wel eens, maar ik vertik het om haar alleen te laten huilen. Natuurlijk zit ik wel eens op de wc en moet ik eerst doortrekken enzo voordat ik bij haar ben, maar ik ga altijd naar haar toe. Ik geloof niet zo in huilen om niks eigenlijk. Natuurlijk, als ze mijn telefoon wil en ik wil dat niet, dan krijgt ze hem ook echt niet. Dat vindt ze niet leuk en dat snap ik. Ik vind het ook niet leuk als ik mijn zin niet krijg. Ze kan het niet vertellen dus dan mag ze dat best even uiten door te huilen. En dat mag lekker bij mamma op schoot of in de armen (of bij iemand anders). 🙂