Soms neem je je dingen voor, maar vraag je je meteen al af of je dat waar gaat maken. Toen ik zwanger was, zeiden Bart en ik allebei dat we geen speentjes wilden gebruiken. Vooral Bart was er echt van overtuigd dat we geen speentjes nodig hadden en hij vond dat ik de speentjes uit de babyboxen wel weg kon gooien. Ik had mijn twijfels. Er zijn zoveel baby’s die wel een speentje gebruiken, dus daar is vast een reden voor.

Wel of geen speentje?

Ik had voor de zekerheid een speentje in mijn ziekenhuistas gedaan. Stel dat Nomi een hele sterke zuigbehoefte zou hebben, dan zou ik het niet leuk vinden als ze daardoor het hele ziekenhuis bij elkaar zou gillen. Maar in het ziekenhuis huilde Nomi nauwelijks. Als ze honger had, huilde ze een beetje, maar verder bijna niet.

Ook thuis was ze heel rustig en huilde ze alleen als ze honger had. Na een paar weken begon ze wel iets vaker de huilen, en sinds kort heb ik het idee dat ze zichzelf wakker houdt door het huilen. Dan huilt ze, tussendoor gaapt ze een paar keer en soms valt ze even in slaap, maar na een paar minuten is ze alweer wakker. In bed slaapt ze (gelukkig) wel goed.

Niet meteen een speentje

Ik wilde eerst andere dingen proberen, voordat ik over zou gaan op een speen. Ik probeerde haar in te bakeren, maar dan begint ze echt hysterisch te krijsen. Ze doet er dan ook alles aan om haar handjes weer los te krijgen. Geen succes dus. Met haar knuffelen helpt wel een beetje, maar dan blijft ze huilerig en valt ze nog niet echt in slaap.

Toch maar een speentje

Toch maar een speentje dan? Ik besloot het toch maar te proberen, want ze was echt heel onrustig. Eerst duwde ze het speentje meteen weer uit haar mond, maar na een paar keer proberen, merkte ze dat het toch best fijn was. In het begin viel hij er telkens na een minuut weer uit, maar ze kreeg al snel door wat ze ermee moest doen.

Eigenlijk sta ik er nog niet helemaal achter, maar doordat ze er zo rustig van wordt, geef ik haar dat speentje toch maar. Ze ligt nu lekker in de box om zich heen te kijken en ze is helemaal niet meer huilerig (totdat ze honger krijgt, dan kan ze behoorlijk wat geluid produceren). Dat is nu even het belangrijkste. Hoe het verder gaat en hoe lang ik haar een speentje blijf geven, weet ik nog niet. Maar ik wil het echt niet te lang blijven doen. En mochten jullie over een paar jaar nog foto’s zien van Nomi met een speentje in haar mond, help me daar dan even aan herinneren 😉

Gerelateerde artikelen:
– Dingen die ik leerde in mijn eerste weken als mama
– De babyuitzet, wat gebruik ik?
– Nomi’s eerste maand