Gisteren ging ik met Nomi naar Enschede om even voor haar te shoppen. Ze groeit heel snel en nu de lente eraan komt, wilde ik wat nieuwe dingetjes voor haar kopen. Met haar shoppen toen ze nog een baby was ging altijd prima. Nu ze wat meer een eigen wil heeft, gaat het toch wat anders.
We gingen eerst even naar de H&M. We moesten door de kinderafdeling om bij de kleine maatjes te komen Nomi zat vrolijk rond te kijken in de kinderwagen. Ze zag iets wat ze blijkbaar mooi vond, en dat greep ze vast (note to self; niet te dicht langs de rekken lopen). Ik wilde het pakken en terughangen, maar daar was madam het niet mee eens. Ze wilde het vasthouden en ze werd heel boos toen ik het toch pakte. Dat het een jongenstrui in maat 140 was maakte haar niks uit, ze wilde het hebben. Toch pakte ik het af en ik hing het terug. Ze krijste even, daarna keek ze nog 2 minuten heel boos naar mij, en toen was het weer over.
Een paar meter verder kwam ik een rek tegen met jurkjes. Nomi had een duidelijke voorkeur voor een jurkje en nu liet ze dat op een wat fijnere manier merken. ‘Die!’ en ‘Mama!’ ‘Deze!’ (toen had ze hem al in haar hand, wederom in maat 140). Goed, even iets tactischer doen dan net en eerst haar maat zoeken voordat ik het jurkje afpak. Gelukkig was hij er in maat 92 en toen ik die gaf, liet ze de andere meteen vallen. Missie geslaagd. Ik kwam wat leuke dingen tegen en daarna rekenden we af.
Vervolgens gingen we naar de Primark. Het was rustig, dus ik dacht ‘dit komt vast goed’. Ik keek even voor mezelf, ik vond 2 pyjama’s in de sale en ik wilde doorlopen naar de kinderafdeling. Ondertussen had Nomi ergens een paar pantoffels uit de rekken gevist en natuurlijk mocht ik die niet terughangen. Ik probeerde ze met haar te ruilen voor een pyjama, maar nee. De pyjama belandde op de grond en de pantoffel had ze nog steeds met 2 handjes stevig vast. Goed, een koekje dan.. Dat werkte en we gingen verder.
Het koekje was op en we kwamen aan op de kinderafdeling. De paden zijn er veel te smal, dus voor Nomi werd het een leuk spelletje om zoveel mogelijk kleren uit de rekken te trekken. Zelf vond ik het spelletje wat minder geslaagd. Gelukkig vond ze de kleren op de meisjesafdeling wel interessant en ze liet duidelijk weten welke kleren ze mooi vond.
En toen, van het ene op het andere moment, begon ze heel hard te huilen. Ik vroeg wat er was en ze wees in haar mond. Ze had weer last van haar kiezen.. Fijne timing. Ze krijste heel de winkel bij elkaar, vervolgens pakte ze alle kleertjes die ik aan de kinderwagen had gehangen en ze gooide alles op de grond.
Oké. Even diep ademhalen, dit doet ze ook niet voor haar lol. Eerst een knuffel om haar rustig te krijgen (wat voor geen meter werkte) en vervolgens gaf ik haar maar een halve eierkoek. Meteen was ze stil, eten is voor haar vaak het beste medicijn. Ik keek nog even snel rond en ik zocht wat dingetjes uit. De eierkoek was bijna op toen ik nog snel 2 leggings voor haar pakte en we liepen naar de kassa. Nomi was nog steeds niet vrolijk, maar ze wilde wel zien wat ik allemaal aan de kinderwagen had gehangen.
Ik liet het haar zien en ze bekeek alles heel aandachtig. En vervolgens gooide ze het op de grond. Dan ging ze huilen omdat ze niks in haar handen had en als ik haar iets anders gaf, gooide ze het ook weer op de grond. Ik besloot de spullen maar gewoon aan de kinderwagen te laten hangen en we gingen snel naar de kassa. Nomi was het er niet mee eens en ze begon weer heel hard te huilen. Maar echt, echt heel hard. Ik had het gevoel dat heel de winkel me aankeek en ik pakte Nomi maar uit de kinderwagen. Dat hielp, maar goed, ik moest nog betalen. Ik probeerde haar weer in de kinderwagen te zetten, maar toen begon ze nog harder te schreeuwen dan daarvoor. Als echte loedermoeder drukte ik haar snel nog een koekje in haar handen en zelfs dat werkte niet echt. Met een jengelend kind liep ik naar de kassa en toen de caissière ‘hai’ tegen Nomi zei, was het meteen over.
Tuurlijk, iemand anders krijgt mijn kind wel stil. Maar ik was allang blij dat ze niet meer huilde. Nomi was veranderd in de vrolijkste dreumes ooit en ik rekende de kleertjes af. Vervolgens gingen we naar de auto en ik was blij dat we naar huis konden.
Haha wat herkenbaar! Het zweet staat me dan letterlijk op mn rug, en elke keer neem ik me voor om dat niet meer zo te doen. Toch trap ik er steeds weer in 😉
Pfoe dat is wel even een uitdaging ja.. hier word het met een baby van 8.5maand ook een steeds grotere uitdaging, ik kan niet wachten (sarcasm off)
Haha, een hele uitdaging dus. Gelukkig valt dat met Yarah wel mee, ze vindt het vooral heel interessant allemaal. Ze steekt altijd haar been uit, zodat die de rekken raken 😉
Haha! Jeetje wat een ervaring.. Zo krijg je bijna een hekel aan shoppen, haha.
Ja met Jim gaat het ook steeds meer zo. Ik doe alles maar gewoon zo snel mogelijk. Boodschappen doen gaat dan nog wel, maar winkelen doe ik liever online.
Winkelen met een kind is altijd een risico is mijn ervaring. Soms gaat het goed, soms niet. Fijn dat ze opknapte van de kassiere!
Gelukkig ken ik dit niet….
Ohja… het beste medicijn koekjes.
Ik heb ook altijd biscuitjes en doosjes rozijnen bij me. Daar lukt het meestal wel mee…
Het liefste winkel ik zonder kinderen in bv de Primark. (druk, zoals je zegt smal tussen de rekken)
Even de stad in en snel wat winkels vind ik niet erg.
Hahaha. Koekjes oid heb ik de laatste dagen ook maar standaard bij. Elaiza vind de wagen niet meer zo leuk. op en neer naar de AH gaat nog net (is om de hoek) maar als het allemaal wat langer duurt gaat ze klieren. sloffen/schoenen uittrekken en weggooien. Wringen in de wagen om eruit te komen, gesp van de wagen openmaken enz. ben altijd al blij als ml meeloopt, dan is ze rustiger of ik kan haar in de draagzak meenemen.
Zo herkenbaar 🙂
Oké, dat wordt dus online shoppen of op koopavonden shoppen (wanneer papa gewoon thuis is haha).
Ohhh wat herkenbaar. Na 3 keer zo’n avontuur ga ik alleen nog maar shoppen zonder dochter bij me. Dat komt wel weer als ze wat ouder is… Ik heb er het geduld niet voor.
Boodschappen doen gaat dan wel weer heel goed, dat vindt ze oprecht onwijs cool. Al die dingen in het mandje verzamelen en vervolgens weer op de band leggen.
En later, later lachen we hier allemaal heel hard om 😉
En daarom shop ik nooit.. maar dan ook NOOIT met de twins 😉 lang leve online shoppen!
Oh wat herkenbaar dit. Al viel het bij ons altijd wel mee maar heel af en toe konden ze ook vreselijk drakerig doen in de winkel maar dan was er ook wel iets aan de hand, een tandje of griepje op komst.
Haha, nou dreumes leeftijd is hier nooit een probleem geweest, maar peuter! Driftbuien midden in de winkel. Krijsend op de grond liggen bijvoorbeeld. Ik neem liever geen peuter mee!