‘Hoe zou je het vinden om vandaag al naar huis te gaan?’, vroeg de verpleegkundige. Volgens Bart begon ik van top tot teen te stralen. ‘Dat zou super zijn, mag dat zo snel?’ ‘Nou, volgens het protocol niet. Maar als ik jou zo zie, kun je net zo goed naar huis gaan. En je wil vast zo snel mogelijk bij je andere kinderen zijn.’ Daar had ze heel erg gelijk in.

20 uur na de keizersnede

De verpleegkundige ging het overleggen met een arts. Een paar minuten later stond er een arts in onze kamer en ze vertelde me dat ik wat haar betreft naar huis kon gaan. Maar; ik moest nog minimaal 4 uurtjes wachten, want binnen 24 uur na de keizersnede naar huis gaan mocht volgens het protocol écht niet. En de kinderarts moest nog toestemming geven, want anders zou Elena niet naar huis mogen. En als zij nog zou moeten blijven, zou ik natuurlijk bij haar wilde blijven.

De kinderarts

Elena deed het hartstikke goed, maar toch twijfelde de kinderarts. Elena had niet zo’n goede start gehad doordat ze veel vruchtwater in haar longen had. Daardoor had ze moeite met ademen en ze had even wat extra zuurstof nodig. Gelukkig ging het net op tijd een stuk beter, waardoor ze niet opgenomen hoefde te worden op de couveuse-afdeling.

Volgens het protocol moeten kindjes na een keizersnede 48 uur blijven. Maar als het allemaal goed gaat, mogen ze wel eens na 24 uur weg. Maar Elena’s start zorgde ervoor dat de kinderarts er niet zo’n voorstander van was. Op de gang hoorde ik de kinderarts nog iets tegen de verpleegkundige zeggen over ademhalingsproblemen en een apgar score van ‘maar’ 7.

De kinderarts zou het overleggen met een andere kinderarts en later zouden we horen of we naar huis mochten. Ondertussen had Bart Nomi en Lenn opgehaald. Het was de bedoeling dat ze ’s ochtends even bij ons zouden komen, toen hadden we totaal niet verwacht dat we al weg zouden mogen. Het leek ons verstandig dat Bart niet meer weg zou gaan totdat we wisten of we die dag naar huis mochten.

Yes, naar huis!

We hebben er een uur of twee op moeten wachten, maar uiteindelijk kwam de verpleegkundige vertellen dat we naar huis mochten! We moesten nog even wachten totdat de keizersnede 24 uur geleden was, want eerder mochten we toch echt niet weg. Tijdens het wachten, deed ze nog even de laatste controles…

Oh oh!

Ze nam mijn temperatuur op… En op de thermometer kwam 38.0 graden te staan. Ze stak de thermometer in mijn andere oor, en weer 38.0 graden. Ik voelde me totaal niet ziek en ik voelde ook niet warm aan. Ze zei dat ze het even rectaal na kon meten, want ze mocht me niet naar huis laten gaan met koorts. Nou ja, ze zou eerst Elena’s controles wel even doen. Ze had geplast en gepoept, dus dat zat allemaal wel goed. Maar ook haar temperatuur was niet zo heel goed, die was namelijk 36,6 graden. Ik zag haar twijfelen en toen zei ze ‘Ik kan ook gewoon niks opschrijven over deze controles, dan is er niks aan de hand.’ Yep, doen! Ik had me er inmiddels op verheugd om naar huis te gaan, dus het zou een keiharde tegenvaller zijn als we nu toch zouden moeten blijven. Ook wisten Nomi en Lenn dat we naar huis zouden gaan en voor hen zou het ook echt niet leuk zijn als we ze nu moesten vertellen dat ze toch nog een nachtje zouden moeten blijven.

Toch naar huis!

Zo gezegd, zo gedaan. Eigenlijk kon het natuurlijk echt niet, na 24 uur en na slechte controles naar huis gaan. Maar goed, we pakte onze spullen en toen we de kamer verlieten, stond de schoonmaakploeg al klaar. Het was nogal druk op de kraamafdeling, dus ze wilden ons ook wel heel graag weg hebben.

De rit naar huis viel me heel erg mee. Met een wond in je buik is het niet zo fijn om over hobbels te rijden, maar de pijn was goed te doen. Eenmaal thuis leek het Bart verstandig dat ik op bed zou gaan liggen. Maar, eigenwijs als ik was, bleef ik op de bank zitten. Vervolgens kwamen mijn schoonmoeder, mijn nichtje, mijn moeder, mijn tante en de kraamverzorgster binnen. Wat een drukte opeens. Als ik er op terugkijk, had ik toch beter naar boven kunnen gaan. De kraamverzorgster vroeg nog of ik niet even op bed moest gaan liggen, maar ik vond dat niet leuk voor Nomi en Lenn.

Toen iedereen weer weg was, was ik behoorlijk gesloopt. De wond deed opeens veel meer pijn, ik was duizelig en ook gewoon hartstikke moe. Ik at nog even wat, en toen ben ik om 18.00 uur op bed gaan liggen.

Het ergste; rechtop gaan zitten in bed

Toen Elena wilde drinken, moest ik toch gaan zitten. Op mijn zij voeden lukte niet, dat was nog te pijnlijk. Maar my god, rechtop gaan zitten was ook nauwelijks te doen. In het ziekenhuis zette ik eerst het bed rechtop voordat ik uit bed ging. Maar dat kon thuis natuurlijk niet. Bart hielp me zoveel mogelijk en gaf Elena iedere voeding aan, maar ik moest toch zelf rechtop gaan zitten. Dat viel me echt tegen.

De tweede dag thuis

Tussen de voedingen door sliep ik prima, en de volgende ochtend voelde ik me weer een stuk beter. De kraamverzorgster kwam en ze stond ervan te kijken hoe snel mijn herstel ging. Ik liep alweer redelijk makkelijk en ik voelde me best heel goed.

De tweede dag vond ik het echt heerlijk om weer thuis te zijn. Lekker met ons gezin bij elkaar en het genieten kon nu echt beginnen. De pijn was veel minder dan de dag ervoor en ik zat helemaal op mijn roze wolk.

Is het een aanrader om na 24 uur al naar huis te gaan?

Als ik erop terugkijk, was best heftig om zo snel al thuis te zijn. Ik had natuurlijk nog best veel pijn en de dag dat we naar huis mochten, was ook gewoon heel druk. Door het wachten op de kinderarts heb ik eigenlijk helemaal geen rustmomentje gehad. De nacht daarvoor had Elena vrij veel gehuild, dus het was niet zo gek dat ik ’s avonds hartstikke moe was. En het opstaan uit bed vond ik echt pijnlijk. Traplopen dan weer niet trouwens, dat ging prima. Maar als Elena begon te huilen terwijl ik in bed lag, dacht ik meteen ‘oh nee, ik moet weer rechtop gaan zitten.’

Wat ik andere moeders die één nacht na de keizersnede alweer naar gaan zou willen aanraden, is om echt in je bed te gaan liggen als je thuiskomt. Als je in de woonkamer blijft, ben je binnen no-time echt kapot. De kraamverzorgster verklaarde me later ook voor gek trouwens. Dus, wees vooral niet zo eigenwijs als ik, maar pak je rust. Want het was best jammer dat ik me ’s avonds opeens zo slecht voelde.