In de ruim 8 jaar dat ik moeder ben, had ik nog nooit een kind verplicht om z’n bord leeg te eten. Ik vind namelijk dat kinderen zelf wel voelen dat ze vol zitten, en daarom wil ik ze niet verplichten om hun bord leeg te eten als ze zelf niet meer willen eten. Maar de laatste tijd eet Elena ’s avonds ontzettend slecht, en daarom heb ik haar laatst bijna een uur aan tafel laten zitten omdat ik wilde dat ze haar bord leeg at.

‘Mag ik een koekje?’

Het was half 5 toen ze vroeg of ze een koekje mocht. ‘Nee Elena, we gaan straks lekker stamppot eten, dus je krijgt geen koekje meer.’ ‘Mag ik dan een broodje?’ ‘Nee, je mag nu even niks even.’ ‘Maar ik heb zoveel honger!’ ‘Fijn, dan kun je straks lekker je bordje leeg eten.

Slecht eten

Elena eet de laatste tijd ’s avonds vrij slecht. Eerst zeurt ze dat het eten te heet is, en dan mag ze best even wachten totdat het is afgekoeld. Vervolgens kan ze zonder een hap te hebben genomen al beweren dat het vies is, zelfs als het iets is wat ze normaal best lekker vindt. Vaak zit ze een beetje te spelen met haar eten en als ik een hap eten in haar mond stop, eet ze het wel op. Dus ik zit mijn kind van bijna 4 regelmatig te voeren alsof ze een baby’tje is. Maar ach, als ze dan wel eet, vind ik dat niet zo erg.

‘Ik ga lekker toch niet eten!’

Ze had om half 5 dus al ‘heel veel honger’, en dan zou je denken dat je anderhalf uur later best je bordje leeg kunt eten. Maar nee, dat was Elena niet van plan. Het enige dat ze wilde eten was rookworst, de stamppot raakte ze niet aan. En zo werkt dat natuurlijk niet. ‘Hebben we een toetje?’, vroeg ze toen ze haar laatste stukje rookworst op had. Dat hadden we niet, en dat was voor haar reden genoeg om boos te worden.

‘Eet je stamppot maar even’, zei ik tegen haar. ‘Nee, dat ga ik echt niet doen hoor. Ik ga lekker toch niet eten.’ Ze maakt er de laatste tijd nogal een spelletje van, en normaal gesproken gaat ze uiteindelijk toch wel eten. Maar deze keer ging het een beetje anders, ze vertikte het om ook maar één hapje van haar stamppot te eten. Volgens haar was het vies, stom, poep, en weet ik veel wat allemaal. Terwijl ze stamppot normaal altijd heel lekker vindt.

Aan tafel blijven zitten

Dus ik zei tegen haar dat ze pas van tafel mocht als ze haar bord leeg had. ‘Nee, ik ga gewoon toch van tafel’, zei ze en ze schoof haar stoel naar achteren. Ik duwde haar stoel terug naar voren en daar was ze het niet mee eens. ‘Jij bent stom! Jij bent poep!’ riep ze. ‘En jij bent een peutertje die aan tafel blijft zitten totdat haar bord leeg is.’

Vervolgens leek het haar een goed idee om haar mes en vork op de grond te gooien. ‘Ik ga ook mijn bord weggooien hoor!’, vertelde ze me. ‘Dat lijkt me niet zo’n goed plan’, zei ik. ‘Dat ga ik toch doen’. Maar ze deed het niet, want ze wist heel goed dat ik dan boos zou worden op haar.

‘Hoe ga je je eten nou opeten dan, zonder bestek?’ ‘Met mijn handen’, zei mijn bijdehandje. En ja hoor, ze pakte een handvol stamppot en ze stopte het in haar mond. En nog een keer, en nog een keer. Het ging niet helemaal zoals ik had gehoopt, maar ze at nu wel.

‘Mama?’, vroeg ze. ‘Ja?’ ‘Als ik mijn mes en vork pak, wil jij mij dan helpen?’ ‘Ja hoor.’ Dus toen we al een halfuur met z’n tweetjes aan tafel zaten, at ze eindelijk haar bordje leeg.

En daarna

Inmiddels is het ruim een week geleden dat ze aan tafel moest blijven totdat ze haar bord leeg had en sindsdien eet ze een stuk beter. Ze eet niet altijd haar bord leeg, maar dat hoeft ook niet. Soms zit je gewoon vol, en dat vind ik prima. Maar dingen als ‘ik ga lekker toch niet eten’ heb ik niet meer gehoord, en daar ben ik erg blij mee.