Elena was ongeveer anderhalf uur oud toen Bart onze ouders ging bellen. Nomi en Lenn waren bij mijn schoonouders en die werden als eerste gebeld. Ze stapten vrijwel meteen in de auto en ze reden naar het ziekenhuis. Nomi en Lenn waren de eersten die onze kamer binnenkwamen, gevolgd door de opa’s en oma’s.
De eerste ontmoeting tussen Lenn en Elena
‘Hai mama!’. Lenn reageerde alsof hij me wel vaker in een ziekenhuisbed zag liggen. ‘Oh kijk nou, baby! Hai baby! Baby aaien?’. Elena lag bij mij en Bart tilde Lenn op, zodat hij haar kon zien. En Lenn was zo ontzettend lief! ‘Ahh, baby!’ Lenn straalde helemaal en heel zachtjes aaide hij Elena. ‘Baby lief!’.
En de ontmoeting tussen Nomi en Elena
Nomi vond het hartstikke spannend en ze bleef een beetje op afstand staan. Typisch Nomi, ze moet altijd eventjes wennen. Maar al vrij snel wilde ze toch kijken. Ze klom bij Bart op schoot en zei niks. Ze bekeek Elena van top tot teen en na een tijdje vroeg ze ‘Mama, mag ik de baby aaien?’. Natuurlijk mocht dat, en heel zachtjes aaide ze Elena.
Een huilende baby!
Lenn wilde Elena ook weer aaien en probeerde bovenop me te klimmen. Dat leek ons nog niet zo verstandig, zo snel na de keizersnede. Bart besloot in de stoel te gaan zitten met Elena op schoot, zodat Nomi en Lenn daar naar haar konden kijken.
Lenn klom meteen op de stoel en Nomi hield iets meer afstand. Na een tijdje kwam ze er toch bij zitten. Bart liet zien dat Elena zijn vinger pakte als hij zijn vinger in haar hand legde. Dat wilde Lenn natuurlijk ook. ‘Baby mij pakken!’ Toen Nomi dat gezien had, wilde ze dat ook.
Even later begon Elena te huilen. Nomi kroop helemaal weg achter Bart en vervolgens wilde ze niet meer in de stoel zitten. ‘Lenn heeft de baby pijn gedaan!’, zei ze. Wat natuurlijk helemaal niet waar was. Maar een huilende baby vond ze niks, dat was nog even te spannend.
Aan elkaar wennen
Ze zijn nog even gebleven, en daarna gingen Nomi en Lenn weer met mijn schoonouders mee naar huis. De volgende ochtend haalde Bart ze op en toen waren we lekker even met zijn vijven. Lenn was nog net zo enthousiast als de dag ervoor, en Nomi vond het allemaal een stuk minder spannend.
Inmiddels kon ik zelf weer wat meer en nu durfde ik het wel aan om ze op mijn bed te laten zitten. Nomi vroeg of Elena bij haar op schoot mocht. Daar hadden we het tijdens de zwangerschap al regelmatig over gehad en dat was echt iets waar ze naar uitkeek. En het was zo schattig toen Nomi Elena op schoot had!
Vervolgens wilde Lenn Elena natuurlijk ook even vasthouden. Ook dat was heel erg schattig en het was meteen duidelijk dat ze hun zusje heel erg leuk vonden!
En toen mochten we naar huis
Dezelfde dag mochten we naar huis en ik was heel benieuwd hoe het daar zou gaan. Zou Nomi het nog steeds leuk vinden? En zou Lenn wel helemaal begrijpen dat Elena nu echt bij ons hoort?
Gelukkig ging het allemaal heel erg goed. Nomi en Lenn wilden Elena de hele tijd aaien en regelmatig even vasthouden. Het huilen werd al snel normaal. We hadden Nomi en Lenn uitgelegd dat alle baby’s soms huilen, en dat dat niet erg is. Nomi wilde vaak helpen met troosten, ze deed bijvoorbeeld Elena’s beentjes in de lucht als ze krampjes had.
Hoe gaat het nu?
Inmiddels zijn Nomi en Lenn helemaal gewend aan Elena. Nog steeds staan ze vaak bij de box naar haar te kijken of ze ‘spelen’ op een kleed op de grond met Elena. En Elena wordt overladen met kusjes en knuffels!
Het gaat dus hartstikke goed en Nomi en Lenn zijn totaal niet jaloers. Ze vinden het alleen maar heel erg leuk om een zusje te hebben en ze zijn hartstikke trots!
Wat bijzonder! Heerlijk dat jullie meisje er is, voor de kinderen ook wel bijzonder als ze voor het eerst hun zusje zien!
Fijn om te lezen dat het zo op deze manier is gegaan. Geniet van elkaar!
Zo leuk om te lezen hoe ze allebei op een andere manier met hun ‘nieuwe’ zusje omgaan ! Fijn om te lezen dat ze een echte trotse broer en zus zijn ? Genieten lijkt mij !
Mooi dat het allemaal zo voorspoedig verloopt, pracht gezinnetje zo.
Wat een schatjes! Ik ben benieuwd hoe het hier zal gaan. ?❤️