Het is een veelgestelde vraag; ‘hoe houd je alle ballen in de lucht?’. De zorg voor je kinderen, je werk, het huishouden, et cetera. Over het algemeen lukt het me aardig, hoewel het huishouden er wel eens bij in schiet. Maar momenteel liggen alle ballen even op de grond.

Achter de feiten aanlopen

Terwijl ik dacht dat zo’n quarantaine voor wat rust zou zorgen, bleek dat helemaal niet waar te zijn. Ik ervaar juist veel meer druk en stress dan anders. De kinderen vragen continu mijn aandacht en even een kwartiertje ongestoord werken is er niet bij. En dat zal toch moeten gebeuren. Het lukt me amper om deadlines te halen, doordat ik eigenlijk alleen toe kom aan werken wanneer de kinderen niet thuis zijn of in bed liggen.

De zorg voor de kinderen vraagt momenteel ook veel van me. Ik ben op zich wel gewend dat ik veel met ze thuis ben, maar het is nu toch even anders. Toen de scholen dicht waren, en nu eigenlijk nog steeds, vervelen ze zich vrij snel en ze willen het liefst continu vermaakt worden. Als ik ze even naar buiten stuur, staat er iedere 5 minuten iemand naast me om iets te vragen of te zeggen. De meest gestelde vraag is ‘kom jij ook naar buiten?’. En dat wil ik natuurlijk wel, maar soms moet ik toch ook echt even andere dingen doen…

Het huishouden is helemaal een drama. Iedere ruimte in huis is een bende. In de woonkamer liggen allemaal losse spullen omdat ik dingen aan het overpakken ben van de ene kast in de andere. Ik wil al dagenlang de keuken schoonmaken, maar het komt er niet van. Op zolder heeft nog nooit zo veel was gelegen als nu. Onze slaapkamer is een dumpplaats geworden voor spullen die nog moeten worden uitgezocht of waar ik nog een plekje voor moet vinden.

‘Moeten’

Om mijn blog een beetje draaiende te houden, wil ik het liefst minimaal vier artikelen per week online zetten. Dan is er nog mijn andere blog; Voormamasdoormamas.nl. Daar probeer ik minimaal een artikel per week online te zetten, maar ik moet zeggen dat me dat ook erg veel moeite kost. Daar blog ik samen met anderen, maar ook zij komen er momenteel niet aan toe. Ik voel continu de druk om iets te moeten schrijven, maar ik heb gewoon echt te weinig uren in een dag.

Daarnaast ‘moet’ er nog van alles en nog wat. Ik wil iedere dag een stukje wandelen, iedere dag voorlezen, iedere dag met Nomi bezig met haar schoolwerk… En dan is er nog het huishouden. Ik nam me laatst voor om iedere dag één kamer aan te pakken. Dat ging een paar dagen goed, en toen niet meer. Ik kom er gewoon echt niet aan toe.

Social media is iets waar ik vooral ’s avonds mee bezig ben. Ooit zette ik minimaal één foto per dag op Instagram, maar dat heb ik inmiddels al losgelaten. Dan wordt het echt een ‘moetje’ en daar heeft niemand iets aan. Maar toch, als ik drie dagen niks online heb gezet, voel ik me toch soort van verplicht om weer iets te posten. En voor wie? Nou, waarschijnlijk voor mezelf, want als ik reëel nadenk, zullen jullie me vast niet verwijten dat ik een foto te weinig heb geplaatst.

Stress

Alles bij elkaar geeft me best wat stress. Het klinkt misschien ontzettend overdreven, maar ik heb de hele dag door het gevoel dat ik dingen moet doen. Er is altijd wel iets te doen. Als ik even een momentje voor mezelf neem, voel ik me schuldig omdat er een berg was op me ligt te wachten.

Daarnaast zit mijn hoofd ook gewoon vol. Deels door Elena’s allergieën, want ik probeer er continu achter te komen waar ze op reageert. In mijn hoofd maak ik lijstjes met wat ze per dag eet en of dat effect heeft op haar eczeem. Ik durf haar nauwelijks nieuw eten te geven, omdat ik bang ben voor een allergische reactie. Zeker bij het avondeten, want wat als ze ’s nachts opeens een allergische reactie krijgt? Momenteel ben ik blij dat ze nog steeds een late fles wil, want dan kan ik nog even zien dat ze oké is voordat ik ga slapen.

Ik ben daardoor ook niet altijd te genieten. Als Lenn nu de buitendeur dicht knalt terwijl Elena ligt te slapen, ben ik geneigd om ontzettend boos te worden. Ik tel dan maar even tot tien en dan realiseer ik me dat hij nog maar drie jaar is, en gewoon enthousiast is dat hij naar buiten mag. Ik vertel hem dan maar voor de duizendste keer dat hij zachtjes de deur dicht moet doen, in de hoop dat hij dat ooit gaat onthouden.

Hoe los je dit op?

Aan de ene kant denk ik; als ik nou een paar dagen tot ’s avonds laat ga knallen, loop ik nergens meer mee achter. Dan ga ik even lekker bezig in het huishouden, schrijf ik wat blogjes vooruit, en dan kan ik daarna wat rustiger aandoen. Ik heb het geprobeerd, maar ik heb er gewoon niet de energie voor. Bezig gaan in het huishouden lukt me nog wel, maar de concentratie en inspiratie vinden om een blog te schijven? Nee, dat wordt hem echt niet.

Even een beetje gas terug nemen

Daarom probeer ik dingen nu een beetje naast me neer te leggen. Dan maar wat minder artikelen online en mijn telefoon een keertje vaker aan de kant leggen. Dus als jullie me missen, weten jullie waardoor ik er even wat minder ben!